Let op! Deze rapportage bevat zeer belangrijke informatie over uw toekomstige muzikale bevrediging. Het is daarom van groot belang dat u deze gehele rapportage geheel aandachtig doorleest.

Vroeger, toen je poep nog met een lange oe schreef, en ik iemand wilde introduceren in de metal, maakte ik de ‘ballad-grap’. “Zal ik dan eerst een ballad opzetten?” –“Ja doe maar”. En dan pakte ik een ballad van Heaven Shall Burn. Nummers als ‘Hunters Will Be Hunted’ en ‘They Shall Not Pass’ konden, vergeleken met de rest, best wel doorgaan voor ballad. Hoewel deze nummers spijkerhard zijn, waren ze toch een beetje milder dan wat deze Duitsers gemiddeld produceren. Mijn ‘slachtoffers’ konden daar niet zo om lachen. Ik wel.

Maar, de tijden veranderen. Heaven Shall Burn is tegenwoordig net zo hitgevoelig als ABBA. Want op het nieuwe album ‘Of Truth And Sacrifice’ staat wel degelijk een ballad… een echte… echt waar. Met piano… zonder gitaren. Echt waar. Echt waar. ‘Weakness Leaving My Heart’ is echt een ballad. Weliswaar is de zang nog steeds bruut, verder is dit een ballad zoals ballads bedoeld zijn. Dit was het eerste nummer van het nieuwe album dat ik hoorde. Er staan nog meer rariteiten op dit album, maar daarover later meer.

U snapt dat deze vaststelling mij de adem ontnam. Alsof je afscheid moet nemen van je beste vriend. Een geliefde ten grave draagt. Moet niezen. Minder poëtisch: Godverdomme, wat is hier aan de hand? Het is toch niet mogelijk dat een van de allerbruutste, sterkste en leidende bands in de moderne death metal verworden is tot een slap aftreksel van In Flames? En die band is op zichzelf al niet zo sterk meer, kan je na gaan.

Wel ik kan u gerust stellen…nee! Ondanks het feit dat Heaven Shall Burn zichzelf niet herhaalt is het nieuwe album gewoon weer een uitermate brute beleving geworden. Na het fijne intro beukt ‘Thoughts And Prayers’ je tegemoet. Hoewel er geen snelheidsrecords gebroken worden is dit een vreselijk hard nummer die de laatste prut uit je ogen beukt. Dat kan ook gezegd worden over de volgende twee composities. Bij nummer vijf, ‘Übermacht’ (wat een titel) gebeurt er in eens wat anders. Het is trager en in het Duits gezongen, maar mensen lief, wat een wereld song is dat! Traag (voor Heaven Shall Burn begrippen) komt dit nummer echt op je af door de fraaie intro. Het is echter über zwaar en dreigend en ook nog voorzien van wat elektronica. Dan zijn we aangekomen bij ‘My Heart And The Ocean’ (zie YouTube clip). Laat je niet misleiden door de titel. Hoewel politiek correct, over het lot van onze oceanen, doet dit nummer alles wat je van deze band gewend bent. Het is zo godvergeten intens en toch prachtig tegelijk. De leads zijn super melodieus en hartverwarmend, maar de rest is zo compromisloos hard dat de balans perfect is. ‘Expatriate’ is naar mijn mening een overbodig tussendoortje maar dit kan niet gezegd worden van ‘What War Means’. Dit is mogelijk het bruutste nummer van het album. Hierbij laat de band de metal-core roots die soms nog te vinden zijn helemaal buiten beeld. Dit nummer wijkt dan ook een beetje af en is veel meer old-school death metal, maar wel met heeeel hoge snelheden.

Ik had het echter over het feit dat er meer rariteiten aanwezig waren. Omdat de band zich meer tijd heeft gegund hebben ze een dubbelalbum gemaakt. En daarom is er best sprake van wat gekkigheid. De verontrustende ballad vinden we bijvoorbeeld op deel II van dit album. En ook nog eens als allerlaatste… ‘Children Of A Lesser God’(wat een titel) is een nummer wat je kan verwachten van deze band, maar dan wel een stuk langer en opvallend melodieus. ‘La Résitance’ is een dance track, compleet met synths en beats. Echt. Maar door de vocalen en gitaren die er in zitten is het wel herkenbaar als HSB. Dit is totaal niet het geval bij ‘The Sorrows Of Victory’. Gedurende de eerste minuut of wat denk je te maken te hebben met een stoner act, met passende zang, jawel. Na verloop van tijd ontpopt dit nummer zich echter tot het meest gevarieerde en meest explosieve wat deze heren ooit hebben gemaakt. Hier zit een berg ongebreidelde agressie in die zijn weerga niet kent. Werkelijk een magistraal, woest, zwaar, gevarieerd werkstuk dat de subtiliteit van een tank combineert met een delicate bloem. Het geheel duurt dan ook ruim acht minuten. ‘Stateless en Tirpitz’ zijn fantastische beukers zoals we gewend zijn. Nietsontziende bruutheid, die enigszins wordt beteugeld door de melodie. Feitelijk kan dit ook gezegd worden van ‘Truther’ al is dit nummer minder ‘glad’ en veel hoekiger dan we gewend zijn. ‘Critical Mass’ wijkt dan weer heel erg af. De vocalen zijn klote, blafferig en schreeuwerig. Het nummer zit tussen metalcore en hardcore in en kent zelfs een punk vibe. Dit hadden ze gerust over kunnen slaan van mij. ‘Eagles Among Vultures’ is dan weer een standaard HSB nummer. En daarna komt die ballad. Ik doe gewoon alsof díe niet bestaat.

Goed…resumé…als je aan dit album gaat beginnen bedenk je dan ook dat vele nummers hun volwaardige schoonheid pas na meerdere luisterbeurten tonen. Bedenk je ook dat met name deel II van dit dubbelalbum een paar afwijkende zaken heeft. Voor een aantal tracks kreeg men dan ook hulp van leden van onder andere Caliban en Lord Of The Lost. Wanneer je het materiaal de nodige aandacht geeft merk je dat men regelmatig (tekstueel) teruggrijpt op vroegere albums. Goed, er zit een overbodig tussendoortje tussen en twee missers, maar dan houden we nog altijd een flinke berg goede, nieuwe songs over. Persoonlijke favoriet is het behoorlijke afwijkende, maar extreem goede ‘The Sorrows Of Victory’. Verder raad ik je zeker ‘Thoughts And Prayers’, ‘Übermacht’, ‘My Heart And The Ocean’, ‘Tirpitz’ en ‘What War Means’ ten zeerste aan. Van alle toppers zijn dit toch nog de beste.

Het album is bijzonder gevarieerd. Het laat een nieuw gezicht van de band zien zonder dat er ook maar iets van de vroeger verkregen verworvenheden  ingeleverd wordt. Het album is buitengewoon bruut en tegelijkertijd toch toegangkelijk. Zelfs een experimenteel nummer als ‘The Sorrows Of Vicory’ is een knalhard schot in de roos. Ondanks de merkbare verfijning heeft Heaven Shall Burn haar brute, massieve, meedogenloze geluid perfect weten te behouden. En daarmee ben ik tot de conclusie gekomen dat dit het beste album is wat Heaven Shall Burn tot nu toe heeft gemaakt. Punt uit.