Na de (geweldige) re-release van ‘The Evolution of Chaos’ vorig jaar meldt Heathen zich in 2020 opnieuw aan het metal firmament met een volledig nieuw album: ‘Empire Of The Blind’. De line-up is inmiddels als volgt: op zang David White, op gitaar Kragen Lum en Lee Altus (beide ook parttime in Exodus) en de relatief nieuwe namen Jason Mirza (bas) en Jim DeMaria (drums). Hoewel de band al sinds 1987 bestaat is ‘Empire Of The Blind’ pas het vierde album van Heathen. Okay, de band lag tussen 1993 en 2001 op zijn gat maar een erg productief gezelschap kunnen we de Bay Area thrashers niet noemen. Nu is het ook wel weer zo dat Lee Altus de laatste tien jaar druk was als vervanger van Rick Hunolt in Exodus. En ook Kragen Lum viel in bij deze thrash collega’s wanneer Gary Holt op toer was met Slayer.

Maar goed, er ligt nu een nieuw Heathen album. Het had ook gevolgd moeten worden door een toer, ware het niet dat de Corona crisis roet in het eten gooide wat dat betreft. Gelukkig is de toer een jaar uitgesteld, zodat we de band (hopelijk) volgend jaar tijdens het festivalseizoen in onze contreien mogen begroeten. Ik moet zeggen dat Heathen me als luisteraar flink op de proef stelt met dit album. Dat heeft echter vooral met verwachtingen te maken. Met ‘The Evolution Of Chaos’ nog vers in het geheugen begon ik vrolijk aan mijn eerste luisterbeurt van ‘Empire of the Blind’. Het album bevat twaalf nieuwe tracks. Of eigenlijk tien, want met ‘This Rotting Sphere’ en ‘Monument To Ruin’ bevat de nieuwe plaat een intro en een outro. ‘The Blight’ hakt er na het intro ouderwets thrashend in. Het is de eerste single van het album dat ook al even beschikbaar is via de streamingdiensten. Na ‘The Blight’ worden de nummers echter minder agressief en meer melodieus, en dat is in eerste instantie even wennen. Op ‘Dead And Gone’ is dat goed te horen. Zanger David White klinkt hier overigens als de tweelingbroer van John Bush waardoor het nummer doet denken aan het werk van Armored Saint. Heel gek is het overigens niet dat de band hier en daar wat melodieuzer klinkt, was het niet Heathen die jaren een geleden een geweldige cover uitbracht van The Sweet’s ‘Set me Free’?

De productie klinkt trouwens geweldig. De trommels van nieuweling Jim DeMaria staan redelijk vooraan in de mix. De gitaarpartijen zijn goed te volgen. Luister maar eens naar de relatief rustige nummers ‘Sun In My Hand’ (met meezingbaar refrein) en ‘Shrine Of Apathy’. Eigenlijk pas op de tweede helft van het album horen we het venijn van de vorige plaat terug. ‘In Black’ en ‘Blood To Be Let’ zijn daar voorbeelden van, maar ‘The Gods Divide’ komt nog het meest in de buurt van de compromisloze thrashende Heathen. Met ‘A Fine Red Mist’ staat ook op dit album een heel lekker instrumentaaltje waarvan ik me afvraag (net als bij ‘Seasons In Purgatory’ van de re-release van The Evolution Of Chaos) of het zo is geschreven of dat het een track is waarvan de zanglijn niet op tijd af was. Die kun je er namelijk zo bij bedenken. Hoe dan ook, een lekker headbang nummer.

Wat minder agressie en wat meer melodie wil niet zeggen dat dit een minder album is van Heathen, in tegendeel. ‘Empire Of The Blind’ had wel meerdere luisterbeurten nodig om me te overtuigen, maar uiteindelijk blijkt het album een geweldige terugkeer voor melodieuze thrash metal.