Een flashback naar het verleden; ‘The Wild One’ en ‘Your Mama Won’t Like Me’ maakten het wel duidelijk. Suzie Quatro zag er al niet als doorsnee lief meisje uit, gehuld in strakke pakjes met die strot en giga bas om de nek, maar de getatoeëerde frontvrouw en bassiste Stephanie Wlosinski van Hearts & Hand Grenades heeft eigenlijk geen leren outfit nodig voor de “mean girl” uitstraling. Die ruigheid valt dan in het stemgeluid wel weer relatief mee; dit kan aan veel (hard)rockzangeressen uit de tachtigerjaren doen denken of soms zelfs richting een ruige negentigerjaren indie variant met enkele sporadische gothic invloeden.

Instrumentaal kan verder ook veel tachtigerjaren rock en metal op komen duiken; het geluid van de instrumenten doen vaak meer aan metal denken qua scherpte, terwijl de arrangementen als geheel ook de hardrock met een vleugje alternatief/pop kant op gaan. Zelfs een heuse, behoorlijk geslaagde rockabilly track kan gevonden worden in ‘The In Crowd’; variatie genoeg lijkt me. De uitvoeringen bieden ook voldoende muzikale kwaliteit, maar voor ondergetekende springt er behalve het eerder genoemde ‘The In Crowd’ ook niets echt uit; geen enkel ander nummer kan me echt pakken. Zelfs de eigenlijk zeer kundig uitgevoerde gitaarsolo’s gaan een beetje onopgemerkt voorbij. De muziek is toch echt te energiek en expressief voor muzikaal behang en zal waarschijnlijk door een deel van onze lezers best gewaardeerd kunnen worden, maar ondanks dat ik het nergens als storend ervaar, kan het me ook nergens echt raken; erg jammer (vooral voor mijzelf denk ik).