In 2008 laste Roine Stolt een pauze in voor de bekende progressieve rock band The Flower Kings, dit was voor Hasse Fröberg de aanleiding om in de tussentijd een eigen band op te zetten. De band kreeg de naam Hasse Fröberg & Musical Companion, vaak afgekort naar HFMC, en heeft tot op de dag van vandaag twee studio albums uitgebracht, waarvan de laatste (‘Powerplay’) in 2012 uitkwam, en een live DVD in 2017. Aangezien The Flower Kings weer actief waren rond 2014 duurde het even voordat het derde studioalbum van HFMC zou uitkomen maar sinds deze maand is ‘Parallel Life’ in de winkel te vinden.

Zelf was ik niet bekend met de groep vóór ik de CD kreeg, echter klinkt de muziek mij heel bekend in de oren want qua stijl lijkt het redelijk op de muziek van bands als The Flower Kings, Spock’s Beard, en Transatlantic. Het album begint met het fantastische titelnummer ‘Parallel Life’, een liedje van ruim tweeëntwintig minuten(!) met het nodige progressieve en instrumentale geweld. Wat vooral opvalt zijn de kunsten van gitarist Anton Lindsjö, die bewijst een weergaloze gitarist te zijn, en toetsenist Kjell Haraldsson, die erg smaakvolle partijen speelt. Bassist Ola Strandberg en drummer Thomas Thomsson zijn ook uitstekende muzikanten en weten met strak spel een goede basis te zetten voor de overige musici. Verder is ook de zang van Föberg best goed te noemen, hij heeft een wat hese stem en dat past goed bij de muziek die de band speelt. De eerste nummers op het album zijn echt goed maar daarna worden de composities helaas een stuk minder sterk, zo zijn ‘Rain’ en ‘All Those Faces’ bijvoorbeeld echt minder interessant dan de eerder tracks. De band is duidelijk beter als er veel complexiteit aan te past komt en minder sterk wanneer het materiaal wat simpeler wordt. Door uitstekende gitaar solo’s en een uitstekende productie worden de mindere songs nog wel gered, als een van de twee zou ontbreken dan weet ik niet of ze overeind zouden blijven staan.

Als ‘Parallel Life’ het hele album zo goed was geweest als het titelnummer dan hadden we te maken gehad met een van de beste prog albums van de dit jaar. Helaas is dat dus niet het geval en is het album echt minder sterk na de eerste paar tracks, hoewel ik niet genoeg kan zeggen over de geweldige gitaarpartijen van Lindsjö. Ondanks mijn kritiek is het toch wel een goede plaat die goed laat zien dat HFMC een grote naam kan worden in het genre. Een aanrader dus, al is het alleen al om het eerste gedeelte van de plaat.