Voor het zesde studioalbum ‘A Loner’ is Hangman’s Chair getekend door Nuclear Blast en dat betekent een stap uit de underground naar meer mogelijkheden. Ze startten in 2005 met muziek die nog hun invloeden uit de hardcore scene verraadde, om langzaam maar zeker te evolueren via doom metal en de duistere factor van Type O’Negative, Alice In Chains of Sisters Of Mercy naar een eigen brouwsel. Dat vertoont op ‘A Loner’ nog weinig gelijkenissen met eerder vermelde bands, maar ontpopt zich tot een erg atmosferische muzikale belevenis.

Het leven in de buitenwijken van Parijs heeft van Hangman’s Chair een hard viertal gemaakt, getekend door de negatieve kant van het stadsleven. Je voelt dan ook tot in het diepste van je ziel dat deze band een uitlaatklep van emoties is, opgekropte woede escaleert in wijds uitwaaierende klanken, terwijl de hoop op beterschap toch nooit ver weg is. Was muziek – en kunst in het algemeen – immers niet de balsem van de ziel?

Wanneer we de videoclip voor openingstrack ‘An Ode To Breakdown’ bekijken wanen we ons op Desert Fest. Veel rook, rode schijnwerpers en een song die gaat van trage, uitwaaierende gitaarklanken naar exploderende drums. Boven dit alles weerklinkt een aangehouden gitaar lead die bepaald eerie aanvoelt, maar ook zwevende allures heeft. Pas na drie minuten valt de cleane zang van gitarist Cédric Toufouti in, terwijl er stuwend gerockt wordt. De laaggestemde gitaren zijn ronkend aanwezig in ‘Cold & Distant’, met de kanttekening dat dit wel eens ‘cold doom’ genoemd wordt. De wazige zang klinkt vanuit de verte. Er wordt een monumentale, mistige muur opgetrokken met zware distortion, terwijl de solo’s psychedelische neigingen vertonen. Deze band trad ooit op tijdens Roadburn, hoeven we nog meer in detail te treden om dit te plaatsen? De muziek blijft ook in de volgende nummers overwegend traag en zompig, met ‘Supreme’ als zeven minuten aanslepend hoogtepunt. De fluwelen zang en de trage, zwevende klanktapijten zullen hier zelfs een Pink Floyd fan kunnen bekoren. ‘Pariah And The Plague’ is een instrumentale soundtrack, zodat we ook nog even meegeven dat dit – strikt genomen – geen heavy metal plaat is. De doelgroep ligt elders. Dan denken we aan shoegaze, stoner en post rock adepten die maar al te graag zich zullen overgeven aan de wijds uitgesponnen klanken van dit kwartet uit de ‘Banlieue Triste’ zoals ze hun vorige album doopten. Koop dus een ticket voor deze muzikale reis naar een andere wereld, waar de scherpe contouren van eenzaamheid aan wazigheid toenemen en opgaan in een massa vervorming.