Het zevende studioalbum van een zevenkoppige formatie. Als melodieuze doom/death metal fan kan je altijd rekenen op Hanging Garden. De Finse band werd dikwijls in één adem genoemd met landgenoten als Ghost Brigade, Swallow The Sun en Insomnium. Langzaam maar zeker heeft zich een muzikale ontwikkeling afgespeeld op de laatste albums. Eerst was er een enkele song met lieflijke vrouwenzang, op voorganger ‘Into That Good Night’ (2019) bleek zangeres Riikka Hatakka als permanent lid aangeworven en te horen in drie songs. Op ‘Skeleton Lake’ heeft ze in enkele song een aandeel.

Dat maakt dat we een muzikale evolutie noteren die gaat van doom/death metal naar doom/gothic zoals dat in de jaren negentig veel voorkwam, met cleane en ruwe mannenzang versus verheven, dromerige vrouwenzang. Let wel, de band schrijft nog steeds knappe composities met excellent sensitief gitaarwerk en zanger Toni Hatakka laat zich zowel als cleane zanger dan als stevige brulboei meermaals gelden. De teksten zijn nog steeds donker en neerslachtig, maar altijd blijft een sprenkeltje hoop aan de horizon. De voorbije periode wordt door Hanging Garden gezien als een eindeloze winter, waarin kou en duisternis heerste, tot de lente zich aankondigt met de eerste zonnestralen op de talrijke sneeuwvelden. Mooie beeldspraak is dit om te illustreren dat het bij deze Finnen nog steeds allemaal rond emoties en gevoelens draait.

Het gitaarwerk van de band is erg vertrouwd en melodieus. Nummers als ‘Kuura’, het vlot rockende ‘Faith’ en het catchy ‘Nowhere Haven’ werken met het contrast tussen kalme weemoed en fervente erupties van woede. Heel wat songs vangen aan met serene pianoklanken, zo ook ‘When The Music Dies’ waarin later serene vrouwenzang en huilende gitaarnoten het sentiment aandikken. Namen als Anathema en Katatonia duiken wel eens op in mijn geest, zodat we in de zachtere songs ook wel van enige affiniteit met de luisteraars van progressieve rock kunnen spreken. Maar zelfs al komt dit album zachter over dan vroeger werk, heavy riffs zijn ook incidenteel van de partij, meer bepaald in ‘Tunturi’. Het lange titelnummer dat afsluit is het meest een klassiek doom/death nummer op volle kracht en dat vertoont dan weer enige gelijkenis met Draconian. De scherpe randjes van weleer mogen er dan wel afgevijld zijn, toch is ook ‘Skeleton Lake’ weer een album van een band die constant hoge klasse biedt. Finse weemoed gereflecteerd in negen nieuwe songs.