Twee jaar na het eveneens voortreffelijke ‘I Am Become’ zijn de Finnen van Hanging Garden klaar met het zesde studioalbum ‘Into That Good Night’ en dat verzekerd ons weer van een flinke portie melodieuze doom/death metal waarin melancholie centraal staat. De vrij lange songs worden prachtig opgebouwd, met een natuurlijke feeling voor atmosferische passages, vloeiende gitaarsolo’s en keyboard ondersteuning. Denk in de richting van Swallow The Sun, October Tide of Ghost Brigade en je weet uit welke richting de wind waait.

Het zestal heeft zelfs nog een lid meer aan boord genomen. Zangeres Riikka Hatakka – eerder als gastzangeres te horen in bepaalde songs – is nu vast lid en haar rol wordt uitgebreid tot drie songs voor nog meer vocale verscheidenheid. Niet dat we daarover moesten klagen bij Hanging Garden, want zanger Toni Toivonen biedt ons al heel wat diversiteit met zijn smakelijk rollende death grom, zalvende cleane zang en een variant die wat krachtiger, maar ook clean overkomt. Men speelt het contrast tussen heftigheid en ingetogen weemoed prima uit, net zoals we gewend zijn van deze uitstekende band. Toivonen heeft als thema van ‘Into That Good Night’ gekozen voor de uitzichtloosheid van onze nabije toekomst als geciviliseerde maatschappij. En dat ziet er niet zo fraai uit, vandaar dat thema’s als verlies, verlangen, dood en hoop centraal staan in de acht songs.

‘Of Love And Curses’ leunt op dynamische, modern klinkende riffs, waarbij alle facetten van Toni’s stem reeds aan bod komen, maar de meanderende gitaarsolo’s zijn zwevend en onaards mooi. De band klinkt in ‘Fear, Longing, Hope And The Night’ misschien iets meer gepolijst dan voorheen tijdens de cleane zang en atmosferische passages, maar telkens weet men met krachtige erupties de nodige heftigheid in te brengen. Een song als ‘Into That Good Night’ is gewoon erg mooi, met een sfeer die bands als Ghost Brigade en Swallow The Sun eveneens zo integer en waardevol maakt. Keyboardspeler Nino Hynninen geeft de songs een ondersteunende zweverigheid, maar ook zijn passages op piano zijn ingetogen en fraai, luister maar naar ‘Rain’ waarin we ook de eerste vocale bijdrage van Riikka horen. Gesproken fragmenten maken dit nummer compleet, terwijl de gitaarsolo erg sensitief is. Elke song is een parel, ook het trage, sfeervolle ‘Navigator’ dat helemaal door vrouwelijke zang beheerst wordt. Alles komt samen in de krachtige apotheose ‘Signs Of Affection’ dat wanhoop en hoop verenigt onder één dak. We kunnen besluiten dat Hanging Garden weer een album gemaakt heeft dat een must is voor liefhebbers van eerder vermelde bands in het doom/death metal genre. Topklasse!