Dit zevende studioalbum van de Engelse progressieve rockband Haken volgt op het profetisch getitelde ‘Virus’ uit 2020. Zoals de titel ‘Fauna’ al aangeeft, staat de dierenwereld hier centraal in de teksten en dat is natuurlijk altijd sympathiek. Elke song is gewijd aan een bepaald dier, maar er valt telkens wel een metafoor te ontdekken die verwijst naar het menselijke ras. Haken heeft sinds 2007 een stevige reputatie opgebouwd en ook hier zullen de fans van smullen.

‘Fauna’ markeert de terugkeer van toetsenist Pete Jones en hij krijgt heel wat ruimte in de songs. Maar uiteraard is het nog meer het zachte stemtimbre van Ross Jennings en het exquise gitaarwerk van Richard Henshall en Charlie Griffits dat ook bepalend is voor de sound. Voeg daar een wispelturige en bekwame ritmesectie aan toe en het plaatje is compleet. ‘Taurus’ vangt aan met een vrij akelig, repetitief geluid dat mechanisch aanvoelt, maar de verheven zang is zalvend. De mannen gaan behoorlijk heftig van start met kloeke riffs. Kalm pianospel leidt in het langere ‘Nightingale’ naar een massieve uitval. De verhalende zang doet soms een beetje aan Yes denken en de progstructuren zijn meermaals onrustig van aard. Even verhalend – maar met stevig gitaarwerk – is ‘The Alphabet Of Me’ dat ook gastmuzikant Miguel Gorodi op trompet laat horen. Hierdoor wordt het wat jazzy en dat kan verderop ook van ‘Beneath The White Rainbow’ gezegd worden. De vredige zang in ‘Sempiternal Beings’ wordt verrijkt met een knappe, scheurende gitaarsolo. Er zijn niet zo heel veel echte gitaarsolo’s te vinden op dit album, Haken speelt eerder met polyritmiek en puurt uit een andere complexiteit. Het meest toegankelijk – en in de stijl van Steven Wilson – is ‘Island In The Clouds’, al heeft ook het daaropvolgende ‘Lovebite’ met zijn drie minuten speeltijd een vrij poppy karakter. Tot slot hebben we nog twee lange mammoetcomposities (nu wel toch bezig zijn over een album met dieren). Het elf minuten lange ‘Elephants Never Forget’ wordt kalm opgebouwd tot het op een Gentle Giant manier erg wispelturig en proggy wordt. Een hele kluif met tal van wendingen, al blijft de ‘I Remember’ frase wel meteen hangen. Een aparte vermelding krijgt ‘Eyes Of Ebony’, want dat gaat zowel over de dood van de laatste witte neushoorn in 2018 als over de dood van de vader van Richard Henshall drie jaar later in maart. Het is een erg mooi nummer om deze knappe luisterplaat te besluiten. Haken levert wederom een kwalitatief hoogstaand album af dat groeit bij elke luisterbeurt. De band is momenteel op tournee in Europa. Ga dat zien!