Alhoewel ik er geen geheim van maak dat Robert Lowe mijn favoriete Candlemass zanger is, is dat niet algemeen bekend. Het kwam dan ook als een erg aangename verrassing dat ik de nieuwe Grief Collector in mijn mailbox ontving ter recensie. De band bestaat naast Lowe uit drummer Brad Miller (Among The Serpents) en gitarist Matt Johnson (Signs Of Reign). Door deze samenstelling krijgen we te maken met verschillende stijlen, maar, niet onverwachts, doom is toch het genre dat deze muziek het best omschrijft.

Grief Collector gaf eerder al een zogenaamde mini-disc uit, waarop we voor het eerst kennis maakten met hun muziek. Hun debuutplaat ‘En Delirium’ breidt daar op door en bevat een collectie meer dan waardige doom nummers. Het klinkt allemaal erg spontaan en vrij en dat is enigszins een tegenstelling tot het werk van Candlemass, die als gerenommeerde band toch een bepaalde structuur moet handhaven als identiteitsbewijs. (Dat bedoel ik overigens niet negatief, het is een band die in mijn top tien staat.) Grief Collector is nieuw en fris, maar toch zijn de geluiden die ze maken herkenbaar. Daarmee bedoel ik dat je niet bedrogen uit gaat komen als je dit opzet en traditionele doom verwacht.

De riffs en sologitaar bouwen een soort van vertrouwd gevoel op en de basgitaar, die mij deed denken aan het jaren tachtig Steve Harris geluid (origineel en eigenzinnig), bakent dat gevoel voor een groot deel in. Tijdens het verloop van ‘En Delirium’ merken we ook dat Lowe zijn stem heel veelzijdig kan inzetten en dat elk van deze manieren prachtig passen binnen het kader van de doom die we van hem gewend zijn. Er zijn één of twee up-tempo nummers (wat de nodige variatie geeft), maar we horen veelal wat langzamere tracks die door de inzet van Lowe heerlijk emotioneel worden. Hun missie om feelings of sorrow and tragedy op te roepen is daarom ook absoluut geslaagd. En laat me duidelijk zijn, dat is niet alleen te danken aan de prachtige zang, want de muziek en die zang versterken elkaar enorm.

Ik kan hier als doom-liefhebber alleen maar positief over zijn. Ik ben ietwat bevooroordeeld over alles waar Lowe een aandeel in heeft, maar kan oprecht en met een tevreden glimlach zeggen dat hij bij Grief Collector opnieuw zijn plek heeft gevonden. Ik hou er van als muziek me raakt en ik er een traan om moet laten, en dat weet Grief Collector zonder moeite te doen. Vooral tijdens ’10 Days (Of Disbelief)’ merk ik dat de combinatie van down tuned guitars en de vocalen me een moment van fijne bezinning geeft. Nergens op het album voelt het alsof “we iets moeten” en dus doet de band alleen waar ze zin in hebben. Vernietigende doom liedjes afleveren dus.