En zijn mensen die zeggen dat Greenleaf opgericht werd eind 1999 als zijproject door Zweedse muzikanten die het al behoorlijk druk hadden in andere bands zoals Dozer, Demon Cleaner en Lowrider… De eerste jaren – tot 2007 – wilden de heren enkel een uitlaatklep om hun liefde voor hardrock uit de jaren zeventig te ventileren, zonder de druk van een bekende band. Vandaag is enkel gitarist Tommi Holappa nog present in Greenleaf en aan hem hebben we te danken dat de sound van Greenleaf doorheen de jaren amper veranderd is, want voor de rest was het een komen en gaan van leden rond hem. Dat konden we bij elk album merken, want ‘The Head & The Habit’ is al het negende studioalbum van deze stoner rock formatie.

Een belangrijk moment in de geschiedenis van dit viertal was in 2014 de inlijving van zanger Arvid Hällagård. Niet alleen bleek hij een klassiek geschoolde vocalist te zijn, ook tekstueel ontwikkelde de band zich tot meer diepgang. De teksten op dit album gaan namelijk over emotionele problemen en geestesziekten, dit alles gepuurd uit de ervaringen van Arvid als sociale werker. Beide kwaliteiten maken dat de band zich onderscheidt van het gros der stoner rock groepen, waar clichématige teksten schering en inslag zijn.

Opener en single ‘Breathe, Breathe Out’ tovert een glimlach op onze lippen, zeker wanneer we denken aan de olijke videoclip die men maakte met leuke verkleedpartijen. De toon is gezet, hier wordt plezier gemaakt. Een stomende potpourri van elektrische fuzz overladen gitaren valt ons ten deel in ‘Avalanche’ (knap kalmer stuk met bas en gitaar) en het deels kordaat gezongen ‘Different Horses’. Het rockende ‘A Wolf In My Mind’ herbergt enige weemoed in de verhalende zang (wat een gierende solo!). Een goed gekozen breekpunt in het midden is het zachte, bluesy gezongen ‘That Obsidian Grin’. Mooi! Spijtig dat het zo kort is. En het walhalla aan zompige klanken gaat drie kwartier onverstoord verder. Benieuwd waren we ook naar het enige erg lange nummer (acht minuten) op dit album, getiteld ‘The Tricking Tree’. Kyuss riffs check. Een sterk refrein dat meteen pakt, check. Na bijna vier minuten is er plots stilte. Dat geeft ruimte aan kalme basloopjes en wederom een bluesy gitaarsolo, ditmaal onder het motto van ‘less is more’. Een zompige uitval is de apotheose, maar het ritme blijft traag. ‘An Alabastrine Smile’ rondt deze schijf gevoelig af, met zwervende gitaarklanken en mooie zang. Je merkt het heilige vuur bij deze muzikanten. 25 jaar ervaring in het vak van Tommi Holappa levert dan ook een ‘must have’ plaat op in het stoner rock genre. Tip: op 31 augustus speelt Greenleaf op het gezellige Down The Hill festival in het Belgische Aarschot.