Vier Finnen en een ingeweken Brit (zanger Mat McNerney die we ook kennen van Hexvessel en Me & That Man) vormden vanuit vorige band Beastmilk een nieuw collectief dat omschreven wordt als post punk. Nou, wat we horen is pure new wave dat het in gotische kringen ook goed zal doen. Invloeden komen van bands als Killing Joke, Bauhaus, Joy Division en Echo & The Bunnymen, allemaal bands met een duistere, flegmatieke textuur. Voeg daar wat ons betreft gerust The Sound, Wire en het typische gitaarspel van The Edge (U2) aan toe en je weet dat dit ook populair zal zijn buiten het metalen gebeuren.

Want de songs op dit derde album ‘Plagueboys’ zijn allemaal van hoge kwaliteit. De eminente baspartijen, de strakheid, het fin de siècle sfeertje, de geveinsde decadentie, het is allemaal aanwezig en verpakt in tien compacte songs die men ronduit pakkend en aanstekelijk kan noemen. We waren al enthousiast over voorganger ‘Motherblood’ in 2017, maar deze dystopische plaat met reflectie op controle door de regering, krachtige technologie en nucleaire dreiging schetst een niet eens erg utopisch beeld van ons leven en de toekomst.

De scheurende gitaren en new wave tinge wordt in ‘Disintegration’ en ‘Heart Like A Slaughterhouse’ verfraaid met gedecideerde zang. Bevreemdend hoe vlot ‘When The Shooting’s Done’ uit de boxen galmt, terwijl het toch een luguber onderwerp heeft. Dit spel van licht en donker vinden we ook in de bandnaam terug. Het tragere ‘Lead Balloons’ hoort tot onze favorieten vanwege zijn melancholische timbre. En wat is het heerlijk om de eminente baspartijen te horen die songs als ‘Society Of Spectres’ en ‘Conspiracy Of Love’ extra strak en begeesterd maken. Het mooiste voorbeeld van een beklijvende new wave track is afsluiter ‘Tears On The Camera Lens’ dat diepsentimentele gevoelens combineert met heldere zang, bas en zoals in het gros der songs zwevende synthesizerpartijen. Het succes dat Grave Pleasures ervaart is terecht en zal met dit derde album nog uitbreiden als een inktzwarte olievlek in de oceaan. We moeten immers in eschatologische woordenkeuze volharden om ‘Plagueboys’ alle eer aan te doen.