Utrecht, ‘n Eigen stempel draagt Uw landschap:
plas, rivier of heid’ en zand.
Herbergt ook Grafjammer op z’n land.

Alweer actief sinds 2007, dit marginaal vehikel dat sinds enkele jaren op gepaste tijden hoopjes vuiligheid over ons heen kiepert onder het mom van muzikale expressie. Na ‘Schalm & Schabauw’ van twee jaar geleden volgden nog splits met gelijkgestemden Wrang, Chotzä en Chimæra en nu komt men op zichzelf de boel verzieken met ‘De Zoute Kwel’. Verberg je nu het nog kan!

Wat deze jochies brengen is een op punk gebaseerde black metal variant die rockt als de tieten van m’n ma tijdens een avondje gin hijsen. To the point, met niet al te veel gezeik en gezever en zonder echt gemeende pogingen om tot volwaardig uitgesponnen melodieën te komen. Ongegeneerd en gejaagd, wars van rituele toestanden, atmosferische landschappen of post-nog wat aangelegenheden. Nee, daar doet Grafjammer niet aan. Zo is ‘Jajempriester’ de ideale concertopener om de aandacht van de aanwezige zatte horde op te eisen. Vol gas en gaan!

De thrash en D-beat invloeden geven een opgewekt gevoel en de vuile solo’s doen de tijd van de first wave black metal herleven. Hier en daar hangt er wel een duister sfeertje; een beetje thrillerachtig zo je wil,  zoals in ‘Zelfverminkers & Spiritusdrinkers’, ook ouderwets Noors klinkende black en zelfs hints naar Finse black zijn te horen. Het doet me ook wat denken aan een band als Whiskey Ritual en natuurlijk zijn er meerdere bands die ooit dat rockende/punkachtige in hun stijl geïntegreerd hebben, maar het is mede door de Nederlandse teksten dat het voor ons Nederlanders/Belgen nog dat tikkeltje interessanter is. De vrij lage keelrochels van Jorre zijn goed verstaanbaar, voor het iets of wat geoefende oor althans, en de teksten zijn vaak grappig en spitsvondig. Luister maar naar ‘Affreus.Infaam.Abject’ of ‘Maak Het Kort’. Het tragere werk in ‘De Bakboordshand‘ kan me minder boeien, maar het refrein maakt dit ruimschoots goed en ook de passage met accordeon en de gesproken stem is tof. Men springt nog een aantal keer op de rock & roll trein om te eindigen met het dreunende ‘Kolkgat’, waarin de basgitaar, die anders vrolijk doorheen het album huppelt, een vettige, vervormde rol speelt.

Om ‘De Zoute Kwel’ nu te betitelen als essentieel, niet te missen of jaarlijstmateriaal zou een brug te ver zijn en die pretentie heeft het album ook niet, net zomin als de bende oetepoeters en agtelijke gladiólen die erachter zitten. Dit is gewoon een zeer genietbaar werkje dat meer dan eens een glimlach op je gezicht tovert.