We (ver)dwalen weer even in de uitgestrekte wouden van het Duitse Beieren – al klinkt Bavaria veel cooler – want daar komt Gràb vandaan. Ogenschijnlijk een nieuwe entiteit in Duitse black metal, maar de mastermind van dit debuutalbum ‘Zeitlang’ is niemand minder dan de vorige Dark Fortress zanger. Toen profileerde hij zich als Azathoth en hij maakte deel uit van de formatie van 1994 tot 2007. In 2015 begon hij te werken aan materiaal voor Gràb dat men atmosferische black metal met enige folk invloeden kan noemen. Op dit album wordt Grànt (want dat is zijn huidige artiestennaam) bijgestaan door Grain en drummer Seb, maar er zijn verschillende gastmuzikanten als kers op de taart.

Zoals vele bands uit de streek Beieren wordt men beïnvloed door de plaatselijke folklore en natuur. Alle teksten zijn dan ook in het dialect uit Beieren en vandaar dat ‘Gràb’ niet ‘graf’ betekent, maar wel ‘oud en grijs’. Dit sluit aan bij het thema van dit album. Men vertelt het verhaal van een oude man die ervoor gekozen heeft om zich terug te trekken uit de maatschappij in een hut in de wildernis. Daar beschouwt hij zijn leven, terwijl de dood elke dag nadert. Het verhaal begint in zijn kindertijd en eindigt in ‘A Grabliacht’ wat zoveel betekent als een graflantaarn. Het mag dan ook voor de hand liggen dat de toon van de eerste helft lichter is dan het wanhopige einde.

Gràb speelt weldoordachte, maar grimmige black metal, die me meer dan eens aan Darkthrone en Immortal doet denken. Anderzijds vallen als Duitse invloeden niet te ontkennen dat er een Dark Fortress en Lunar Aurora sfeer in zit en zelfs een avontuurlijke band als Nocte Obducta komt wel eens bij me op wanneer de eerder slepende, trage black metal weer eens een halt toegeroepen wordt voor een meer gracieus fragment.

De dreigende intro ‘Sched Oreidig’ wordt aangezet met een akelige stem die van de huidige Dark Fortress zanger Morean blijkt te zijn. Dat is niet de enige gast uit die band, want de vroegere toetsenman, Paymon, is verantwoordelijk voor de keyboards die veelal zwevend zijn. Stuwend rockend breekt ‘Nachtkrapp’ dan door, met stapvoets voortschrijdende black metal gitaren en ruwe strot. De songs zijn meestal lang, maar het titelnummer spant de kroon. Het is tevens één van de hoogtepunten van dit album. Met melancholieke, heldere klanken gaat men puur en zuiver van start, gejaagd gesproken stukken brengen onrust en weldra genieten we van black ’n roll die best pakkend is en vele nuances kent. ‘Weizvada’ is een pak sneller en fatalistisch gesproken stukken in de volgende songs doen het tij keren naar meer grimmigheid. Als pleister op de wonde is er ‘Auf Da Roas’ als moment van bezinning en deze song is geschreven door Schwadorf (Markus Stock) en hier toont hij zijn kunsten op hammered dulcimer, zodat hier de folk invloeden overheersen. In de volgende twee songs groeit de wanhoop, vooral te horen in de soms bestiale vocalen, zodat er puur zwartgeblakerd door het leven afgesloten wordt. Een erg intens, gitzwart conceptalbum als ode aan de natuur en het leven!