De doom metal scene van Halifax in het VK is legendarisch. Toen we in 2020 ‘Reflections’ van Godthrymm onder ogen kregen, waren we dan ook erg benieuwd, want deze nieuwe constellatie bestond uit leden van My Dying Bride, Anathema, Vallenfyre en Solstice. Meer precies Hamish Glencross (zang, gitaar), Catherine Glencross (keyboards, zang), bassist Bob Crolla en drummer Shaun Taylor-Steels. Nu kunnen we verheugd het tweede album ‘Distortions’ aankondigen, want dat is nog veel beter dan het debuut op alle vlakken (composities, geluid, productie, enz…).

‘Distortions’ is het tweede deel van Glencross’ ‘Visions’ trilogie. Zeven uit de kluiten gewassen monolithische songs bieden je meer dan een uur epische doom met cleane zang. Het schrijven van ‘Distortions’ begon tijdens de eerste lockdown. Het thuiswerk van Glencross wist digitaal zijn weg te vinden naar de andere leden die ieder hun ideeën toevoegden. Enkel de song ‘Devils’ werd eerder geschreven samen in de oefenruimte.

Duisternis en verdriet wordt in de lange tracks omgezet tot muzikale schoonheid. Net als Glencross zelve, kan ik amper geloven dat de band zulk een stap voorwaarts gemaakt heeft op deze tweede schijf. Het zijn basische Black Sabbath riffs die het elf minuten lange ‘As Titans’ inluiden, gelardeerd met zwevende leads en cleane zang. De sereniteit is plechtig en intens. Er is enige affiniteit met de sound van My Dying Bride. Naar het einde toe zorgen heldere trage tokkelende gitaren en een beetje vrouwenzang voor verfijning. De stuwende baspartijen en zwevende tonen leiden in ‘Devils’ naar een aangenaam rockend geheel. Let op het basintermezzo en de zompige riffs. En met ‘Echoes’ en het uit graniet opgetrokken ‘Obsess And Regress’ blijft het doomfeest duren. Het verkondigende timbre in ‘Unseen, Unheard’ (met gastzang van Vallenfyre’s Scoot Gladdock) ligt ons wat minder, maar daarna is het tijdens het meer dan twaalf minuten durende epos ‘Follow Me’ weer een Walhalla van trieste schoonheid. Aaron Stainthorpe van My Dying Bride voegt hier beklijvend gesproken tekst aan toe. Ook is er weer een beetje vrouwenzang van Catherine. Zij komt trouwens nog meer aan bod in de rustige, maar diepgaande uitsmijter ‘Pictures Remain’. Wat een intens mooie plaat! Verplichte aanschaf voor elke doomfanaat!