Het negende album van Godflesh, dat op de negende juni van 2023 uitkwam, heet ‘Purge’ en zo klinkt het ook. Eens in de zoveel tijd krijg je een album op je bordje waar je wat meer moeite mee hebt om er echt een mening over te vormen. Vaak bij al gevestigde namen, omdat het gevaarlijk is daar te snel over te oordelen. Maar ja, dat is het bij elk album in dit genre – metal – behalve bij de echt heel slechte albums. Daar valt deze, vooral na vijftien keer luisteren, absoluut niet onder, want dit is duidelijk kwaliteit.

Godflesh is al sinds tijd en wijle een garantie van het combineren van metal met electronica, hetgeen een bijzonder gladde vorm van industrial in de oren legt. ‘Purge’ is daar geen uitzondering op, maar wat het uitzonderlijk maakt is het ontzettende gemak waarbij elk nummer op deze plaat neergelegd lijkt te worden.We wetem dat Godflesh een duo is dat gebruik maakt van een drummachine, maar de gitaartonen zijn doordringend wanneer solo, en verslavend wanneer ritmisch. Dat er geen daadwerkelijke drummer bestaat is geen probleem, want kom op, wie heeft er nou nooit hard staan te gaan op de Sister of Mercy?

Net als bij hen is het op dit album overduidelijk dat deze band van Britse huize komt. Er hangt constant iets in de lucht, iets dat ik wil omschrijven als een heftige The Prodigy vibe. Zo’n soort dans-elementen en zo’n soort electronica zijn er in deze nummers verwoven. Maar dan toch met een bijzonder meer doomy aspect. Dit is geen muziek waar je blij van wordt als je toch al een pesthumeur hebt, maar die wel blijft hangen en je de dag door fijne en interessante ritmes in je hoofd geeft. Het is dromerig en stevig en nergens generiek, dus ja, ‘Purge’ is zeker een aanrader.