Schmalkalden is een klein stadje in het Thüringer woud, midden in Duitsland. Typisch Duits, met vakwerkhuizen en barokke kerkjes. Niet bepaald het toonbeeld van moderniteit, en met dat in gedachten is het niet zo vreemd dat de uit deze plaats afkomstige band Goddys nogal oubollige bluesrock ten gehore brengt op het debuutalbum ‘Ambrosia’.

Alsof er geen vijftig jaar verstreken zijn doet Goddys krampachtige pogingen de nieuwe Jefferson Airplane te zijn, of Coven desnoods, gezien de vaag occulte zweem die over de songs hangt. Maar net als bij Coven heeft hetgeen Goddys laat horen niet veel eeuwigheidswaarde. Toegegeven, zo erg als Coven is Goddys gelukkig niet. Als er iets is waar de band goed in is dan is het in het bedenken van pakkende intro’s. Wel wordt vanaf het eerste nummer dat de zwakste schakel van deze band de zang(eres) is. Emma Schwabe klinkt een beetje als een bluesrockende Anouk. Ook een alt met een beperkt bereik, maar jammer genoeg minder toonvast. Haar stem zwalkt vaak alle kanten op met het titelnummer als triest dieptepunt. De vreemde uithalen doen je tenen krommen en maken dat je het op zich verdienstelijke gitaarwerk van Philipp Schwabe (ongetwijfeld familie van, alleen geen idee hoe) haast niet meer hoort. Dezelfde Philipp bromt op de meeste songs op de achtergrond nog wat mee in het kader van achtergrondzang, iets wat in eerste instantie nauwelijks opvalt. Het grootste probleem is dat Goddys zich nu vooral als begeleidingsband van Emma Schwabe presenteert en daardoor de beperkingen uitvergroot en op de voorgrond plaatst.

Tja, in het sub-sub-sub genre van de “Female Fronted Occult Blues Rock” (FFOBR) zijn heel wat betere vertegenwoordigers te vinden dan dit Goddys. Alunah, Jess and the Ancient Ones, Jex Thoth of streekgenoten Wucan: ik kan ze allemaal aanraden in plaats van Goddys, een band met af en toe aardige ideeën maar met nog een lange weg te gaan voordat men zich echt kan meten met de groteren in het genre.