Toen ik ‘Plasmatic Idol’ opzette was ik even in de war. Normaliter krijg ik vooral stoner en doom opgestuurd, met soms rauwe heavy metal of verreikende psychedelica. Met die mindset begon ik aan dit avontuur. Heel groot en bijzonder aangenaam was mijn verrassing toen mij een veel lichter dieet werd voorgeschoteld, waaruit een heel fijn, zorgeloos gevoel voort stroomde.

Giöbia heeft op deze schijf een ideale combinatie van verschillende dingen weten te verzamelen en het is dan ook moeilijk om ze onder één noemer te plaatsen. Progressieve rock met een heel zwaar jaren zeventig geluid, versterkt door het orgel, is slechts één van de sterren die schijnen in de lome hemel van deze Italiaanse band. We krijgen ook een goede portie synthesizers te verduren en dit, gekoppeld aan de scherpe, alomklinkende gitaren doet een label als psychedelische electronica ook tot zijn recht komen. Er gebeurt een heleboel op dit album en Giöbia is vooral bezig atmosferen te creëren, waarin zij alleen maar de juiste keuzes maken. Hetgeen resulteert in erg dromerige nummers. We horen flarden Uriah Heep en Tiamat en als we dan toch aan het vergelijken zijn wil ik een band als Air absoluut niet ongenoemd laten. Dit, plus hier en daar de soundtrack die je verwacht bij een bloedstollende achtervolgingsscene, is een enigszins redelijke opsomming van wat Giöbia hier presteert.

Ze nemen je mee op een allesoverstijgende trip door het fantastische en dit is dan ook niks minder dan een groot avontuur waarop ik je graag wil uitnodigen. Een album waarmee je het liefst op een zonovergoten duin wil gaan zitten, een koele bries in je gezicht, en dan alles wat de band je hoofd in speelt absorberen als een magische robijn, om dit vervolgens in alle kleuren van de regenboog weer uit te schitteren. Zo goed is dit.