Toen ik in de jaren negentig voor het eerst Cradle Of Filth hoorde (op de radio) dacht ik: wat een takkeherrie zeg. En dat was het ook. Meer punk dan black metal zo op het eerste gehoor. Daar kwam een grote verandering in toen ze de EP ‘Vempire’ uitbrachten, die een stuk symfonischer klonk. Niet te erg, maar net genoeg. Nee, wat dat betreft deed Cradle het prima en schoten ze mijns inziens niet door in het symfonische zoals Dimmu Borgir dat uiteindelijk wel deed.

Lekker relevant allemaal, zul je wellicht denken, omdat dit een recensie is van de debuutplaat van Ghosts Of Atlantis, een Britse band met leden die al aardig wat op hun muzikale kerfstok hebben staan. De relevantie zit hem in dat we hier met eenzelfde soort symfonische “black” metal te maken hebben als die de voornoemde bands spelen. Voeg hier nog een deftige scheut Devilment aan toe (gitarist Colin Parks was ook in die band actief, naast Cradle Of Filth frontman Dani Filth) en je zit een heel eind in de juiste richting.

Om het daarmee af te doen zou niet fair zijn, Ghosts Of Atlantis is een op zichzelf staand entiteit die lekker hun eigen ding doen binnen het aangegeven genre. De nummers, die het verhaal vertellen van Atlantis en zijn teloorgang, zitten strak en goed in elkaar. We horen blastbeats en erg melodieuze gitaarstukken. De zang variëert van Parker’s cleane vocalen tot aan het geweldige gegrom van Phil Primmer, die een dijk van een stem heeft die helemaal niet zou misstaan in het sludge genre. Ja, er komt wel degelijk symfonisch in voor, maar waar dit bij sommige bands verzandt in oeverloos gezever heeft Ghosts Of Atlantis daar geen last van en blijven ze prima weg van enige vorm van overdrijven.

En de titel van deze plaat? De band zegt dat hier wel iets achter zit, maar dat ze de luisteraar willen uitdagen om zelf de betekenis hiervan uit te zoeken. Ik ben er nog niet achter, dus ik zet hem gewoon nog een keer op.