Geoff Tate in Iduna – Drachten 6 april 2023
“Geoff Tate is nog springlevend en laat horen dat hij zijn indrukwekkende vocale bereik nog volledig heeft.”
Er is een aantal mijlpalen in de metalen muziekhistorie. Van ‘Operation Mindcrime’ in 1988 waren de bladen het unaniem eens dat dit een wel heel bijzondere was. 35 jaar later staat het album nog steeds als een huis en doet grijze rockers met glimmende ogen herinneringen boven halen. Deze avond stonden de grijze rockliefhebbers maar ook opvallend veel jeugd in Drachten klaar om te kijken wat zanger Geoff Tate zou gaan presteren bij de integrale uitvoering van het album. Deze avond blijkt het grote gelijk te zijn van Geoff en een fantastische avond voor het publiek.
24 april 2023 I Tekst William Pezy| fotografie Eric Pelgrom
Het is deze 6 april en het is een avond die past in een slecht voorjaar. Het regent flink en het nieuws heeft het over een record spits met 1500 kilometer file. En ik moet vanuit Amsterdam naar huis in Assen om vervolgens op tijd in Drachten te kunnen staat. Dat lukt door die file domweg niet en op de laatste akkoorden van Leksi komen we de zaal binnen. Als ik naar het publiek kijk hebben ze het leuk gedaan, maar meer kan ik er helaas niet over zeggen.
Het is wachten op voorprogramma nummer twee: Headless. Ian Parry blijkt de vervanger van Göran Edman die helaas door familie omstandigheden afwezig is. Ian zet een prima performance neer en weet de eer hoog te houden. Met groots enthousiasme benadert hij de nuchtere noorderlingen die het amusant vinden, maar vooral op de hand zijn van oud-Elegy bassist Martin Helmantel. Zijn herhaaldelijk ‘Fryslân boppe’ wordt met gejuich ontvangen. Je bent in Friesland of je bent het niet. Het optreden is prima en krijgt goede reacties maar iedereen weet waarom we hier zijn vanavond: 35 jaar ‘Operation Mindcrime’! Iets over half negen zwaait Headless na veertig minuten spelen af en we hoeven maar tot negen uur te wachten. De hoofdact begint op tijd.
De zaal is tot de laatste plek bezet als de lichten dimmen en het intro gestart wordt. Na deze vele jaren sinds 1988 en de verhitte strijd tussen zanger Geoff Tate en de rest van de band Queensrÿche zijn er vele vragen die door het hoofd spoken. Hoe gaat dit klinken met een nieuwe band jonge muzikanten? Hoe gaat hij in hemelsnaam de hoge noten halen? Wie gaat de vrouwelijke lead vocals doen tijdens ‘Suite Sister Mary’? Welke nummers worden nog meer gespeeld? De komende anderhalf uur gaan we antwoord krijgen.
De begeleidende muzikanten blijken vanaf de eerste noten super strak en niets aan kwaliteit onder te doen aan de originele band. Het eerste instrumentale nummer ‘Anarchy-X’ haalt deze eerste zorg weg. Daarmee is de eerste meevaller een feit. Vanaf ‘Revolution Calling’ komt Geoff het podium op en niets geeft de indruk dat hier een 64 jarige op het podium staat. Hij is fit en zo goed bij stem dat ik me afvraag of hij wel echt live zingt. Als snel blijkt dat hij dat wel degelijk doet, hij laat zien nog altijd de meester te zijn. De band houdt het tempo er in, nummer na nummer gaat er bij het publiek in als Gods woord bij een ouderling. Geoff zet niet alleen vocaal een prestatie neer, hij weet het zo theatraal te brengen dat hij het verhaal non-verbaal goed ondersteund. ‘Suite Sister Mary’ start en de band tovert een zangeres op het podium om het nummer te brengen zoals het nummer dat verdient. Tot over de gemeentegrenzen van Drachten moet het gejuich te horen zijn. Van rust is geen sprake ‘The Needle Lies’ start hilarisch. Als Geoff zich tot het publiek keert en iedereen met uitstekende timing ‘more!’ schreeuwt (zoals op de live versie: ‘Operation Livecrime’ glimlacht hij en vraagt of we ‘another one’ willen. Een klein half uur later klinken de laatste noten van ‘Eyes Of A Stranger’ en weten we dat de missie is volbracht: 35 jaar later klinkt als de dag van gisteren.
Geoff heeft het enorm naar zijn zin. De man die jarenlang in grote stadions speelde, heeft een fijne avond in Drachten. Hij vindt het tijd om de grote nummers uit de historie te spelen. Het album ‘Empire’ blijkt hofleverancier. Onder andere het titelnummer maar natuurlijk ook ‘Silent Lucidity’ komt weergaloos voorbij. Dan is het toch echt tijd om te stoppen en is het tijd voor het laatste lied. Op de vraag wat hij moet spelen wordt veelvuldig ‘Queen of the Reich’ geschreeuwd. Dat levert toch wat moeilijk blikken op in het publiek. Het is niet realistisch te verwachten dat hij dit nog kan hoor ik om me heen en is ook mijn gedachte. Geoff is het daar niet mee eens. Het perfecte eind is om helemaal terug te gaan naar de start van de carrière. Alsof hij een knaap van twintig is start hij met de enorm hoge uithalen en houdt het moeiteloos vol. Ik snap er niets van en kan alleen maar groot respect hebben dat hij dit nog gewoon doet, nota bene als afsluitend nummer na twee uur spelen. De zaal is te klein blijkt uit de reactie van het publiek. Wat een avond vol verrassingen is dit! ‘Hoe dan?’ hoor ik veel om me heel als we uiteindelijk de zaal verlaten. Ik vraag het me ook af, maar kijk vooral terug op een heerlijke, heerlijke avond.
Social media