” You can’t judge a book by looking at the cover” – Het is een oude rock’n’roll wijsheid. Bo Diddley zei het zestig jaar geleden al en toch trapte ik er weer in. Ik keek naar de cover van het tweede album van de Nederlandse band Gavran en dacht, niet gehinderd door enige kennis van het debuutalbum of de band, met een of andere door Tolkien geïnspireerde hardrockband te maken te hebben. Een figuur in een lange mantel staat voor een duister woud van waaruit een lichtstraal, een “Indistinct Beacon” richting de hemel schiet. Hoe fantasy wil je het hebben? Gavran zal dan wel de onechte zoon van Gandalf zijn of zoiets. Fout, fout, fout…

Ik was nog niet halverwege het eerste van vijf gemiddeld tien minuten lange songs toen het overduidelijk werd: dit is de band die Amenra had geheten in een parallel universum waar geen band uit Kortrijk had bestaan die dynamische, post-metal sludge meets hardcore maakt, zo ernstig is de gelijkenis. Mijn louterende calvarietocht langs de vijf statiën van ‘Indistinct Beacon’ voortzettend bleek mijn tweede indruk, in tegenstelling tot de eerste, juist te zijn. In alles toont Gavran zich de nijvere tovenaarsleerling die de recepten van Colin van Eeckhout en de zijnen tot in de kleinste details uit het hoofd heeft geleerd om ze te gebruiken voor nieuwe wonderlijke brouwsels. Het spel met hard en zacht, de afwisseling tussen cathartische oerschreeuw en ingetogen gemompel, de meanderende opbouw van de lange songs – het is allemaal terug te horen op dit overigens best goede album. Het verschijnt zelfs op een Belgisch label, om de verwarring nog groter te maken. Gavran, of liever gezegd songschrijver Jamie Kobic, graaft bijna vijftig minuten lang een weg naar de duisterste plekken van de ziel, daarbij emoties als twijfel, woede en wanhoop omzettend in nummers die je bij de strot grijpen en meesleuren op een slopende reis naar dat kleine lichtpuntje aan het eind van de tunnel. De Kroatische songtitels zorgen daarbij voor een extra laag vervreemding en of het licht bereikt wordt blijft tot het einde onduidelijk. Er is slechts één ding mis met ‘Indistinct Beacon’, en dat is geen detail: het lijkt allemaal zo verdomde veel op Amenra en hoe goed ik Amenra ook vind, één Amenra is voldoende! Mocht er, God verhoede, iets vreselijks gebeuren in West-Vlaanderen en Amenra is niet meer, dan is het goed te weten dat er in Rotterdam een trio rondloopt dat zonder enig probleem de fakkel kan overnemen. Tot die tijd zou ik willen zeggen, alsjeblieft… probeer eens iets anders. Iets waarbij dezelfde intensiteit kan worden overgebracht zonder dat het meteen een Amenra-kloon wordt.