Ik weet niet wat het is, maar een metalband en de zee (of moet ik zeggen een metalband en piraterij) laten zich vaak goed combineren. Kijk naar groepen als Alestorm en Running Wild, ze maken er een hele kunst van. Het Ierse Gama Bomb laat zich op hun meest recente promo foto’s vastleggen als een viertal Kapitein Iglo’s. Dan weet je het wel: ‘Sea Savage’ is een door de zee geïnspireerd album geworden. En inderdaad, ook de titel wijst die kant op. Sterker nog, Gama Bomb presenteert hun zevende album als een victoriaans muzikaal toneelstuk in twee akten (kant A en kant B).

Dat klinkt allemaal heel ingewikkeld maar muzikaal maakt het allemaal niet zoveel uit. De Ierse band speelt nog steeds een snelle pot thrash metal, wars van ingewikkelde loopjes en veel tempowisselingen. Gewoon twaalf tracks lang van Beukestein. Bij de productie is rekening gehouden met de wens van de band om het geluid authentiek te houden, alles werd analoog opgenomen en bovendien voorzien van een gortdroge sound. Dat vind ik bij een thrash album als deze overigens helemaal geen probleem. Het hoort er een beetje bij.

Uithangbord van Gama Bomb is duidelijk zanger Philly Byrne die zijn medebandleden werkelijk alle kanten weet op te brullen gillen, wat een heerlijke strot heeft deze vent. Zijn matties vormen ook een fijn achtergrondkoortje zodat de nummers vaak ook een hardcore sfeertje mee krijgen. Voorbeelden zijn ‘Miami Supercops’ en ‘She’s Not My Mother, Todd’ (briljante songtitel overigens). Middels slimme toevoegingen aan een aantal nummers (een lekker bas introotje in ‘Lords Of The Hellfire Club’, een heavy metal start in ‘Iron Blood’) weet de band de aandacht van de luisteraar vast te houden bij de verder redelijk standaard thrash metal songs. Tijdens ‘Sheer Khan’ houdt de band het een heel nummer vol om wat minder snel te spelen, waardoor een Judas Priest achtige track is ontstaan. Een fijne afwisseling tussen al het thrash geweld. ‘Ready, steady, goat!’ kent erg lekker slaggitaarwerk en blijkt een fijne rampestamper. Met ‘Gone Haywire’ wordt gewoon fijn thrashend afgesloten.

De ‘zee-plaat’ van Gama Bomb is een hele consistente geworden met weinig hoogte- en  dieptepunten. Dat is dan ook de enige kritiek die ik op het album heb; een beetje meer afwisseling had het album goed gedaan.