En daar is de volgende band die vindt dat de muziek belangrijker is dan de identiteit van de muzikanten die de band vormen. Die van het niet tonen van hun gezicht een gimmick maken die – gewild of ongewild – de aandacht behoorlijk afleidt van de muziek waar het om zou moeten gaan. Dus ja, leuk allemaal, die maskers, sluiers, monnikskappen en wat er verder nog over het hoofd getrokken wordt, maar zullen we het alsjeblieft gewoon over de muziek hebben?

Gaerea is dus ook zo’n band. Deze Portugezen treden de wereld tegemoet met een zwarte zak met borduursel over hun hoofd, iets wat me behoorlijk oncomfortabel lijkt. Maar misschien heeft die benauwende inperking juist geleid tot een diepere laag in de extreme black metal  van dit vijftal, de dystopische fictie die ten grondslag ligt aan de muziek op ‘Mirage’, het derde album van Gaerea. Het centrale thema op het album is namelijk eenzaamheid, eenzaamheid die kan leiden tot de enige ware zelfrealisatie maar ook een verschrikking kan zijn, het idee dat de hel misschien niet een plaats is waar je samen met ontelbare andere zondaars eeuwig brandt, maar de plaats waar je voor altijd alleen bent, zonder ooit te weten of er nog iemand anders ergens is. Ja, het is me wat. Black metal is weliswaar een uitlaatklep, een manier om te ontsnappen uit de frustrerende grauwheid van het dagelijks bestaan en dat dan zonder (over het algemeen) te vervallen in antisociaal gedrag; het wil niet zeggen dat het muziek is om gezellig te hossen en feest te vieren. Gaerea is geen uitzondering op deze regel. Wie als moderne flagellant de gehoorgangen eens duchtig wil geselen is bij deze gemaskerde bende aan het juiste adres. Helaas is dat wel op meerdere manieren, want de muziek op ‘Mirage’ is niet alleen hard zoals dat hoort bij (black) metal, het heeft ook ernstig te lijden van een producer die het geluid flink gecomprimeerd heeft. Het resultaat is een album dat als één grote geluidsmassa voorbijtrekt met weinig oog voor dynamiek. Dat is heel jammer, want het materiaal op ‘Mirage’ had beter verdiend. Neem bijvoorbeeld ‘Salve’. Dit nummer kent, als je goed luistert tenminste, meerdere lagen en een aantal overgangen die door de compressie waardoor alles luid is nauwelijks tot hun recht komen. ‘Deluge’ begint rustig waardoor het lijkt alsof er eventjes wel ruimte is voor ouderwets spelen met hard en zacht, helaas gaan na een minuut de sluizen weer open en krijgen we weer die – in het geval van dit nummer cynisch toepasselijk – zondvloed van geluid. Ik stoor me niet snel aan loudness, maar zoals met alles geldt ook nu: overdaad schaadt.

Er zijn momenten zoals in het titelnummer ‘Mirage’ dat er even wat ruimte ontstaat, dat het geheel een zekere lichtheid krijgt, ademruimte waardoor het geheel beter binnenkomt. Dat ze er zijn is goed, het hadden er alleen veel meer mogen zijn. De eenvormige luidheid overschreeuwt iedere nuance, het geheel slaat dood. Zelfs de akoestische momenten, bij uitstek de momenten waarop het contrast zou moeten ontstaan, zijn luid. Daar kan geen conceptuele diepzinnigheid tegenop.