Ruim vier jaar zijn verstreken sinds het verschijnen van ‘Księżyc Milczy Luty’, het album waarmee de Poolse band Furia de lokale underground ontsteeg en zijn naam vestigde als een van de (vele) vaandeldragers van de vernieuwende Poolse black metal scene. Nu is er dan eindelijk een opvolger en dat is meteen een serieuze kanshebber voor de titel Vreemdste Metalrelease Van Het Jaar.

Furia is een band die niet vies is van een experimentje, zo namen ze in 2016 een mini-album op in een verlaten kolenmijn, 320 meter onder de grond. Zo extreem is ‘W Śnialni’ (“de droomkamer”) nu ook weer niet, maar je hoeft geen helderziende te zijn om te voorspellen dat veel fans die de band via ‘Księżyc Milczy Luty’ hebben leren kennen bij het horen van dit nieuwe album vertwijfeld zullen afhaken. Dit keer is gekozen voor een mengeling van hoorspel en muzikaal drama, op één dag in november 2019 opgenomen in een schildersatelier, met medewerking van acteurs en een compleet mijnwerkersorkest. De twee lange songs op ‘W Snialni’ klinken alsof iemand met een microfoon door een huis is gelopen en een reportage heeft gemaakt van wat daar zoal gebeurt. Flarden van gesprekken, geluiden die lijken te zijn opgepikt van tv zenders, onheilspellende geluidseffecten, echo’s van muziek in de verte; dat alles afgewisseld met uitbarstingen van gitaargeweld die vaag herinneren aan de ijskoude, uitgebeende metal die we op eerdere releases van Furia hoorden. Op een zeker moment, tegen het einde van het eerste nummer, horen we vanuit een van de kamers die we op onze imaginaire reis door deze onbekende woning doorkruisen een fragment van de vorige plaat van Furia voorbijkomen.

Het is een vervreemdende collage van geluiden die af en toe zelfs doet denken aan de beruchte avantgarde oprisping ‘Revolution 9’ van de Beatles. Wellicht dat alle puzzelstukjes op hun plaatsvallen als je begrijpt waar de mensen die je hoort praten, ruziën en schreeuwen zich zo druk over maken. Zonder enige kennis van het Pools blijft alleen de muziek over en strikt genomen is dat net iets meer dan een derde van het slechts een half uur durende album. Dat is best weinig en je moet een doorzetter zijn om tot bij de laatste helft van het tweede nummer ‘Tańcowały chochoły – wyjawienie’ te raken – het gedeelte waarin we eindelijk in het doolhof waar we door dwaalden de band terugvinden die we ergens op kant A in de melée waren kwijtgeraakt. De uptempo black metal doorspekt met samples, blastbeats en gedragen zang is de moeite waard – een wall of sound van lekker dissonante gitaren zorgt ervoor dat de rechttoe rechtaan metal toch tegendraads genoeg is om bijzonder te zijn en de aandacht vast te houden. Of dat ook geldt voor het album als geheel is de vraag. Het hoorspelgedeelte is te onbegrijpelijk, te vreemd voor niet Poolse oren om de aandacht vast te houden.

De eigenzinnigheid van deze band valt zonder meer te prijzen, maar ik vrees dat ze met dit nieuwste werk niet veel potten zullen breken buiten Polen.