Twee jaar geleden bracht Formicarius met z’n debuut ‘Black Mass Ritual’ vrijwel uit het niets z’n debuut uit en ondanks dat het album bij velen wat onder de radar bleef, waren de commentaren lovend en dat was terecht. Luister maar eens naar ‘May The Rats Eat Your Eyes’. Sinds 2014 speelt men dus deze zeer melodieuze en vrij technische vorm van black metal, met in het gehoor springende keyboards en waarin de lead gitaar een hoofdrol vertolkt.

Op het nieuwe album ‘Rending The Veal Of Flesh’ gaan zij gewoon verder op hun elan. Vanaf de start is duidelijk dat de keyboards wederom een belangrijke rol gaan spelen op het album. De raspende vocalen van Lord Saunders zijn meteen een aandachtspunt. Zijn eentonige stemgeluid past goed bij de muziek, maar behoeft wel enkele momenten gewenning. Vaak brult bassist Hægtesse daar een lage grunt overheen en dat zorgt voor een beetje meer diversiteit. In ‘Dieu Et Mon Droit’, dat na een weemoedige aanloop los barst in een knetterende storm, horen we voor het eerst engelachtige vrouwelijke vocalen en die zullen we later nog terug horen. De messcherpe gitaarsolo’s en vingervlugge leads doen me regelmatig denken aan ouderwetse power metal en dat is niet de enige keer dat ik Formicarius ervan verdenk bij momenten goed vermomde power metal te spelen. In een extremere vorm welteverstaan. Soms denk ik dan weer aan gothic en soms aan melodeath. Het gastoptreden van Sakis van Rotting Christ in het schitterende ‘Early Will I Seek Thee’ kan gewoonweg niet ongemerkt passeren: met een gesproken intro brengt hij de song op gang en hij zal later terugkeren om de song te dragen op z’n hoogtepunt. Knappe bijdrage! Ook Nicholas Miller van black metal band Aklash doet een gastbijdrage op dit bombastische werkstuk en dat op viool. Het drumwerk valt op door het gevarieerde gebruik van tomtoms, de explosieve blastbeats en de soms onverwachte patronen. De drumkit wordt trouwens bemand door Kevin Paradis, huidig drummer van Agressor en Benighted en eerder bij Svart Crown. Hij doet de laatste jaren ook veel sessiewerk, zoals voor Ripped To Shreds, Musmahhu, Serocs, Autokrator en dit Formicarius.

Dit afgeborstelde werkstuk is tot in de puntjes afgewerkt en zal door muziekliefhebbers met een brede smaak zeker gewaardeerd worden. Wie alleen luistert naar lo-fi black metal of spontaan haaruitval krijgt bij het horen van keyboards en episch solowerk moet hier van wegblijven, maar voor de rest zie ik niet in wie ‘Rending The Veil Of Flesh’ niet zou moeten checken.