Verdorie nog aan toe! Soms heb je een band, lees je de biografie, bekijk je de foto’s en hebben ze voor jou een grote gun-factor. Het is dan jammer als ze het toch niet helemaal naar behoren doen. Fleeting Arms heeft een positieve uitstraling, maar de productie van hun gelijknamige debuutalbum is niet helemaal jovel. Ik zeur daar meestal niet over omdat het weinig zegt over de muzikale vaardigheden van de artiest, maar in dit geval is het een beetje een afknapper.

De vocalen staan, in verhouding tot de muziek, erg hard, en het is dan ook een uitdaging om een oordeel te vormen over het geheel. Als je eenmaal je oren wijd genoeg gespitst hebt om dingen te kunnen onderscheiden beginnen er wel interessante melodieën en zangpartijen te ontstaan. Fleeting Arms maakt stevige rockmuziek die soms neigt naar iets meer. Het schuurt tegen het experimentele aan, maar zet de stap telkens net niet. De band wisselt rustige stukken af met lekkere riffs en dwaalt daarbij af en toe af van de rock om middels solowerk en muzikale harmonieën een opbouw naar een climax neer te zetten. Die climax komt de ene keer wel en de andere keer niet.

De zang van Coal Riepma is schraperig en smokey en heeft een hoog grunge gehalte, hetgeen ik zeer waardeer. Zoals eerder vermeld dient dit wel beter afgestemd te worden op de muziek. Is het allemaal zo slecht? Nee, echt niet, de muziek heeft een enorme potentie en ik denk dat als de band zich meer stort op het onbekende, dit positief zal gaan uitpakken en de muziek meer diepgang krijgt. Met name in de nummers ‘Into The Sun’ en ‘Demons Within’ is duidelijk te horen wat ik hiermee bedoel. Het zijn ook deze twee nummers die het cijfer dat ik dit album toebedeel omhoog krikken.