Fil Di Ferro – Wolfblood
Eigen beheer
Release datum: 1 november 2019
“Gaan deze Italianen ooit een grote bekendheid verwerven? Neen, daarvoor is het genre waarin ze zich bevinden te gedateerd en blijven ze mooi binnen de lijntjes. Toch is het een attractief plaatje geworden door een band met een grote voorliefde voor muziek.”
Koen de Waele I 23 september 2021
Het leuke aan helpen op een metalfestival is dat je enorm veel nieuwe mensen leert kennen. Zo werd ik dit jaar op het Alcatraz Metal Fest aangesproken door een vriendelijke Italiaanse dame die me een cd in de handen stopte en vroeg ik deze kon bespreken. De dame in kwestie noemde Paola en staat sedert 2015 achter de microfoon van Fil Di Ferro, een band die in één lijn genoemd wordt met Italiaanse voorlopers in het heavy metalgenre zoals Death SS en Bulldozer. Hoewel Fil Di Ferro al werd opgericht in 1979, is de band in onze archieven nog steeds een nobele onbekende. ‘Wolfblood’ is de bands zesde album en werd al uitgebracht eind 2019. Het is er niet aan te zien dat het in eigen beheer gebeurde. Het artwork is een soort adventure striptekening en doet denken aan de talloze legendes en verhalen uit het hoge noorden, waar trouwens de inspiratie van de teksten gehaald werd. Hoewel ik nogal wantrouwig sta tegenover het merendeel van Italiaanse metalbands, gunde ik het toch een kans.
Muzikaal spelen ze gedateerde jaren tachtig heavy metal waar je af en toe het woordje speed aan mag toevoegen. Behalve Paola zijn haar drie kompanen de vijftig al dik gepasseerd en instrumentaal klinkt alles prima; fijn drumwerk en af en toe een vlotte gitaarsolo. Paola zelf laat een ietwat hese stem horen maar het blijft aangenaam luisteren. Op een nummer zoals titeltrack ‘Wolfblood’ waagt ze zich zelfs aan enkele hoge (en geslaagde) uithalen. Mijn persoonlijke favoriet was echter ‘Warriors’. Het begint met een episch stukje gevolgd door een plechtige zang die wat weg heeft van de tenorzang van Powerwolf. Snel en vinnig gitaarwerk en ruimte voor dat meezing ho-ho-ho momentje houdt er de sfeer goed in. Nog zo een aangename verrassing was de semi-ballad ‘Bitter Is the Wind Tonight’ met zijn Manowar-gehalte. Gaan deze Italianen ooit een grote bekendheid verwerven? Neen, daarvoor is het genre waarin ze zich bevinden te gedateerd en blijven ze te mooi binnen de lijntjes. Toch is het een attractief plaatje geworden door een band met een grote voorliefde voor muziek.