Na een korte rondwandeling en een hapje eten klinkt het uit de tent toch erg aantrekkelijk. Eigenlijk is die zondag gevuld met cover bands toch wel genoeg naar mijn smaak. Moet er dan op vrijdag en zaterdag ook nog podiumtijd worden afgepikt van de niet-cover bands? In Your Honor is een Foo Fighters coverband die mijn scepsis binnen twee nummers overboord heeft; dit moet ik toch maar even van dichterbij bekijken en beleven. Een goede zanger met zeer overtuigende podiumpresentatie wordt ondersteund door een zeer capabele band en ze brengen hun covers met sprankelende overtuiging. Ook enkele noemenswaardige details zijn de achtergrondzang van de bassist, de energieke gitaarsolo’s en de regelrechte metalriffs door de wel heel keurig ogende derde gitarist. Mede door de ontwapenede presentatie heb ik toch wel genoten van ijzersterke versies van onder andere ‘Everlong’,  ‘My Hero’ en het geweldige ‘This Is A Call’.

Bij dit soort kleinere, erg gezellige festivals is het vaak ook een weerzien met wat oude bekenden; zo ook dit keer weer. Hierdoor heb ik van Killer niet de hele set met volle aandacht kunnen zien. De mix van AC/DC en Motörhead werd echter duidelijk met vakmanschap en spelplezier gebracht. Deze oude rotten draaien ook al weer mee vanaf 1979 (!), en doen dat nog steeds met verve. Ik zal hun ‘Ready For Hell’ album dat al veel te lang niet meer uit mijn platenkast was geweest, zeker weer gaan draaien, om goede herinneringen aan deze dag weer terug te halen. Ik had de bandleden al eerder op de middag tussen het publiek gezien, alwaar ze gewillig met fans op de foto gingen, en toen ik na het optreden bassist Ian bij de bar tegenkwam, werd mijn opgestoken duim beantwoord met een vriendelijk gesprekje over dat zo’n festivalletje met een uur speeltijd toch wel ideaal was voor hun leeftijd; sympathieke luitjes.

Het Franse Overdrivers had met hun albums nog niet echt hele grote indruk op me kunnen maken, maar live zou dit best wel eens erg prettig kunnen zijn. De AC/DC invloeden zijn wel heel erg overduidelijk aanwezig en ondanks dat het nergens echt spannend wordt, is de band redelijk strak te noemen, maar is die schelle, krijsende piepstem toch echt erg dun en soms ronduit onaangenaam. Dat de band zichzelf echter wel heel serieus lijkt te nemen en niet zoals Cobrakill een gezonde portie zelfspot heeft, maakt het er wellicht ook niet beter op. Toch lijken er gelukkig voor de band toch nog wel wat liefhebbers, getuige de knikkende hoofdjes voor het podium en ook ondergetekende heeft zich, op gepaste afstand, in goed gezelschap en met een biertje er bij, toch prima vermaakt.

Komodo had ik een paar jaar geleden ook al eens gezien op Zeeltje. De brede mix van sixties hippie muziekjes met Jefferson Airplane-achtige toestanden zou me toch moeten kunnen aanspreken, zeker door zo’n sympathiek ogend gezelschap. Vorige keer hadden ze bij mij geen enorme indruk kunnen maken, maar wellicht kunnen de reeds meer ervaren muzikanten daar nu verandering in brengen. Voor mij persoonlijk is dit het nog steeds net niet (net te weinig “bite” of zo?), maar het doet me plezier te zien dat een groot deel van de aanwezigen wel enthousiast zijn en heel knap dat de band toch zoveel in het zwart geklede hardrockers en metalheads zelfs aan het dansen krijgt.