Begin de jaren negentig kon je Fear Factory beschouwen als één van de grondleggers van extreme Industrial metal. Samen met bands als Biohazard, Sepultura en Life Of Agony behoorden ze tot het rijtje genre-verleggende bands die samen met het label Roadrunner Records wereldwijd enorm goed scoorden en de naam metal populair maakten bij een enorm breed publiek.

Ergens rond 2010 begon het serieus te borrelen en de interne strubbelingen (met vooral de ruzies tussen zanger Burton C. Bell en gitarist Dino Cazares als hoogtepunt) kwamen volop het in het nieuws. De twee konden zich gelukkig verzoenen en de band ging verder. In 2019 gooide zanger Burton de handdoek definitief in de ring. Inmiddels is Dino nog het enig overgebleven bandlid uit de succesvolle jaren. In 2021 vervoegde Milo Silvestro de band als zanger. Nieuw werk blijft nog eventjes uit. In afwachting verschijnt het album ‘Re-industrialized’. Het album is een herwerkte versie van het origineel ‘The Industrialist’. Tijdens de opnames van dat album bestond de band enkel uit Burton en Dino. Die laatste speelde ook op de basgitaar en zorgde voor de programmatie van de drumcomputer. Voor deze heruitgave werd het album opnieuw opgenomen met huidig drummer Mike Heller.

Maakt een drummer van vlees en bloed nu veel verschil? Het klinkt misschien een klein beetje organischer maar om het verschil in die razendsnelle en loeiharde Industrial drumpartijen te horen moet je toch al over een erg verfijnd gehoor beschikken. Komt daar nog eens het feit bij dat Mike op zich ook al drumt als een halve cyborg.

Het album zelf maakt alvast een daverende start met het drieluik ‘The Industrialist’, ‘Recharger’ en ‘New Messiah’ als openers. Het leek wel alsof ze een nieuwe adem gevonden hadden. Toch al zeker Burton met zijn prachtige en hoge zanglijnen in de melodie van ‘Recharger’. Dat vertrouwde geluid van weleer is hier helemaal terug en nog steeds laten ze horen dat ze dat genre beheersen tot in de perfectie.  Het is niet dat de rest van het album ineens aan pak slechter gaat klinken maar echte toppers blijven wat uit. Toch zijn er zeker nog enkele leuke dingen te horen. ‘God Eater’ bevat een Halloween-achtig pianodeuntje en gaat er bij momenten stevig tegenaan waarbij de Industrial toetsen wat Front 242 elementen bevat. Op ‘Difference Engine’ hoor je waarom Dino nog lid geweest is van Nailbomb.

Juist naar het einde toe valt alles wat in elkaar. ‘Enhanced Reality’ staat niet op alle originele uitgaven van het origineel maar werd er nu wel tussen gezet. Het is een soort zen-achtig ballad ding. Afsluiter ‘Human Augmentation’ is een bijna tien minuten durend keyboard achtig iets met een vertellende computerstem en zou als eindgeneriek van een duistere sciencefictionfilm kunnen dienen. Als extra krijg je er nog vijf bonustracks bij waarvan enkele grondig herwerkt werden en de nodige dosissen noise en dub te horen zijn.

Is dit nu een onontbeerlijk gemis in de platen of cd-collectie? Geen flauw idee. Ik denk niet dat Fear Factory over die diehard fans beschikt zoals een Iron Maiden of Metalica die alle uitvoeringen blindelings kopen. Mocht je het nog niet hebben, het is alleszins de moeite waard.