Het Italiaanse death metal gezelschap Extinction mag dit jaar terugblikken op hun 25 jarig bestaan, terwijl ik hier direct mag vermelden dat wij hier eigenlijk maar over tien actieve jaren spreken. Opgericht in 1995 in Lecce  kwam het twee jaar en een demo later tot stilstand en werd men pas in 2014 weer actief. Ondertussen brengen de Italianen, die hun thuisbasis nu Turijn mogen noemen, hun tweede album uit.

Album nummer twee, ‘The Apocalypse Mark’, wordt ingeluid met behulp van een audio fragment dat je het gevoel overbrengt naar een nieuwsbericht op de tv te kijken. Een audio fragment dat ook direct wat meer duidelijkheid gaat geven over de keuze van de cover en het politieke standpunt van de band. Men probeert te verduidelijken welke kant het met onze maatschappij op zou kunnen gaan. Het dwangmatig laten plaatsen van een microchip die o zo veel voordelen geeft zoals verhuizen zonder documenten, leveringen zonder credit, operaties die puur door gedachten uitgevoerd kunnen worden. Maar wat staat er tegenover? Je wordt gedwongen, omdat er zonder chip geen enkele actie meer doorgevoerd kan worden. Je kan geen boodschappen meer doen en je kan ook zelf niets meer verkopen. Op de cover zien wij een ophoping mensen die hun rechter hand opheffen, een lampje tussen duim en wijsvinger. Een apocalyptische markering, een pact met de duivel en de ondergang van je eigen ziel door de controle van de overheid en het globale communicatie netwerk. Ze weten altijd waar je bent en wat je doet.

Muzikaal gezien nemen de vijf Italianen ons mee op een solide death metal reis met een licht oldschool karakter. Er zijn duidelijke thrash metal invloeden te horen hier en daar een melodieuze uitvlucht word ook toegelaten. Eén van de sterkste punten van ‘The Apocalypse Mark’ is de mooi uitgedachte thematiek en de retestrakke, goede soli. Waar ik echter wel tegen aan zit te hikken is het feit dat de muziek net iets te ééntonig is. Geen van de riffs en melodieën wist zich in mijn hersenen te planten om daar tot in alle eeuwigheid te verblijven. Het is zonder meer een solide album van fantastische muzikanten, die absoluut het recht hebben om gehoord te worden, maar het bepaalde iets om écht boven de massa goede death metal bands uit te steken ontbreekt gewoon.