Exocrine is een moderne technische death metal band uit Bordeaux (Frankrijk). Het viertal heeft inmiddels drie albums op hun naam staan: ‘Unreal Existence’ (2015), ‘Ascension’ (2017) en ‘Molten Giant’ (2018). Alle albums werden stuk voor stuk goed ontvangen vanwege de verfrissende ideeën van het viertal. Daarnaast verviel de band niet in het zichzelf herhalen, maar was er elke keer weer ontwikkeling te horen. Het meest recente album werd uitgebracht door Unique Leader Records, die ook nu weer verantwoordelijk is voor de distributie van het nieuwe album: ‘Maelstrom’. En dat is me toch een juweeltje geworden…

Op het nieuwe album is het geluid van voorganger ‘Molten Giant’ nog steeds herkenbaar aanwezig. Het viertal houdt vast aan veelzijdige technische death metal. De band heeft het spervuur aan riffs, memorabele solo’s, een niet misselijke hoeveelheid blastbeats, ongebruikelijke maatsoorten, een hoge snelheid, plotselinge tempowisselingen en veranderingen van sfeer weten te verpakken in negen zeer aantrekkelijke tracks. Ondanks dat het album vol staat met technische vingervlugheid, ontaardt het geen moment in zelfverheerlijking of snelheid om de snelheid, maar staat alles puur in dienst van de composities.

Als je op zoek bent naar een band die enkel vasthoudt aan wat het kent, kom je bij Exocrine bedrogen uit. Natuurlijk hanteert de band veel herkenbare elementen, maar het viertal weet dat op een dusdanige moderne en op momenten verrassend andere wijze in te kleuren. Zo maakt de band op ‘Maelstrom’ zo nu en dan gebruik van achtergrondgeluiden (golven in ‘Wall of Water’ en ‘The Wreck’) om sfeer toe te voegen en speelt het enorm veel met de dynamiek, waardoor de nummers veel meer diepgang krijgen. Dat spelen met de dynamiek gebeurt o.a. door het gebruik van een akoestische gitaar (‘Starvation Project’), door passages in te bouwen waar de synthesizer het even voor het zeggen krijgt (‘Maelstrom’, ‘The Kraken’ met gastvocalen van Julien Truchan van Benighted, ‘Orbital Station’) en, iets wat nieuw is voor de band, door het gebruiken van vrouwelijke vocalen (door Litha Anomy in ‘Maelstrom’). En dan moet de grootste verrassing nog komen. Aan het einde van ‘Wall of Water’ verschijnt daar plots een vreemde eend in de bijt. Op zich zijn er meer bands in (technische death) metal die gebruik maken van een blaasinstrument, in dit geval een trompet, maar het Franse viertal heeft het op ‘Maelstrom’ wel heel aanvullend weten in te passen. De trompet krijgt op diverse momenten (einde ‘Wall of Water’, in ‘The Wreck’ en ‘Galactic Gods’) een tel of voor zichzelf of op de voorgrond, waarna de band er net zo vrolijk de volgende blastbeat tegenaan gooit. Waar ik de trompet, een bijdrage van Chris Gendron, in eerste instantie als een wat aparte verassing ervoer, kwam die al snel als een waardevolle aanvulling door. Dat komt vooral doordat de aanwezigheid op de één of andere manier niet ten koste gaat van de intensiteit op het album en het wonderbaarlijk fraai geïntegreerd is. Een modern, dik geluid, waarin alle details fraai naar voren komen, maakt het album helemaal af.

Met ‘Maelstrom’ heeft Exocrine hun toch al fascinerende en scherpe geluid nog verder verfijnd, aangescherpt en aangedikt. Waar ‘Molten Giant’ voor de liefhebbers van experimentele, extreme metal al een album was om van te genieten, is ‘Maelstrom’ om je vingers bij af te likken. Superbe!