Twintig-drieëntwintig lijkt een goed jaar te worden voor de power metal minnende medemensch. Met nieuwe releases van grote jongens als Primal Fear, Kamelot, Powerwolf, Ad Infinitum en Bloodbound al uit of op de rol en met een behoorlijk aantal van diezelfde grote jongens in de concertzalen, is er genoeg waar we onze steeds duurdere euro’s aan uit kunnen geven. Maar laten we niet vergeten dat er aan de subtop en daaronder ook een hoop gaande is! De Finse formatie Excalion is namelijk ook weer klaar om wat nieuwe songs op ons los te laten, en dit is een band die de liefhebber in het genre zeker op het netvlies zou moeten hebben! ‘Once Upon A Time’ is de titel van de opvolger van ‘Emotions’, en laat ik er maar niet omheen draaien, dit album is gewoon fantastisch!

In ‘Keitele’ spoelen we aan op het strand van het sprookjesland wat Excalion ons voor wil schotelen. Intro doet misschien tekort aan een stuk van dik drieënhalve minuut, maar een volledig nummer is het ook nog niet. De eerste daarvan is ‘Resolution’ waarop zanger Marcus Lång direct opvalt met zijn krachtige maar toch melodieuze stem die af en toe griezelig veel weg heeft van die van oud-Nightwish bassist Marco Hietala. ‘Resolution’ is een perfecte opener die al veel laat horen van wat de band in huis heeft, maar niet gelijk overdondert in een moordend tempo. Dat tempo krijgen we wel in ‘Soulbound’, wat de meest cliché power metal telg van het album is met zijn dubbele basdrum en pakkende refreintje. Wat vooral fijn is aan dit nieuwste album is dat de hoeveelheid symfonische elementen wat is teruggebracht, waardoor de composities zelf een stuk beter naar voren komen dan op ‘Emotions’. Een erg leuk stuk is ‘Amuse Me’, waarop een enorme cynische ondertoon te horen is.

Dit licht verteerbare stuk is dan ook een goede opmaat naar wat je hierna te verteren krijgt. Het titelnummer is een beest van bijna zeven minuten wat het midden van het album markeert en waarop Excalion bewijst van alle markten thuis te zijn. De progressieve arrangementen van Ayreon, het poëtische van Nightwish, het meeslepende van Kamelot, en al die vele lagen in elkaar gemixt met een bescheiden perfectie die de groten der metalen aarde een veeg uit de pan zou geven. Op het tweede deel van het album staan nog meer uitstekende stukken die variëren van typische power metal anthems als ’Radiant Halo’ die niet opzienbarend maar wel tot in de puntjes verzorgd zijn tot een piano gedreven ballad met ‘Eternals’. Het zwaardere ‘Band Of Brothers’ sluit dit album in stijl af.

Het was al te lezen in de eerste alinea, maar laat ik het eens herhalen: dit album is gewoon fantastisch! ‘Once Upon A Time’ is weer een stap vooruit ten opzichte van de voorganger en is daarmee het beste album wat dit getalenteerde vijftal tot nu toe op de naam heeft staan. Het is de hoogste tijd dat deze mannen eens op grotere schaal gaan doorbreken, dus daarom schrijf ik een royale onderscheiding in de orde van weetikveel uit voor de dappere ziel die Excalion promoveert tot support act van een van die grotere bands die binnenkort ook weer op het tourpad gaan.