Lords of Metal
Arrow Lords of Metal
Equilibrium – Renegades
Nuclear Blast
Release datum: 23 augustus 2019
Tekst: Vera Matthijssens – 09 augustus 2019
“Men heeft een gedurfde beslissing genomen, maar dat wordt vertaald in meer spelvreugde.”
7.8/10

Equilibrium opperhoofd René Berthiaume kondigt grote veranderingen aan voor het zesde studioalbum ‘Renegades’. Waar de band vroeger logischerwijze geïdentificeerd werd als pagan metalband, dan blijkt dit jasje tegenwoordig toch niet meer te passen en gaat men voor het brede begrip ‘epische metal’. Een ander logo, twee nieuwe leden en een moderne sound en productie. Berthiaume wilt de vrijheid benutten om steeds nieuwe geluiden in zijn composities te verwerken. Dat blijkt duidelijk uit zijn toetsengebruik en arrangementen. De man is een grote fan van soundtracks en de songs zijn altijd al aangezet geweest met feestelijke geluiden, soms met een exotisch tintje. Nooit ging het er echter zo luchtig aan toe als op ‘Renegades’.

De single ‘Renegades – A Lost Generation’ vormt de brug tussen oud en nieuw. De gitaren hebben een uitgesproken groove, de toetsenmelodieën zijn frivool en daarbovenop horen we de vertrouwde grunt van Robse. Eén van de veranderingen is de aanwerving van cleane zanger Skar en we leren vanaf ‘Tornado’ dat hij een krachtige zangstem heeft die een bijgevoegde waarde vormt op vocaal vlak. Koos de band in het verleden meestal voor Duitse teksten, dan is ‘Himmel Und Feuer’ ditmaal het enige nummer in de moedertaal. Of het nodig was om dan maar meteen het hiphop/rapcollectief The Butcher Sisters te engageren voor een bijdrage in ‘Path Of Destiny’, dat laten we in het midden, maar het snelle ‘Moonlight’ en de blastbeats in ‘Final Tear’ refereren nog even naar vroeger. Het geheel heeft een feestelijke uitstraling, de toetsen zijn opzwepend en zelfs popmelodieën worden niet geschuwd (in het mede door zangeres Julie Elven gezongen ‘Hype Train’), zodat fans van Amaranthe dit album zeker eens moeten checken. Equilibrium heeft een vrij grote stap genomen in een keer, maar het modernisme hebben ze wel professioneel verwerkt in hun sound. Vandaar dat ‘Kawaakari – The Periphery Of The Mind’ en de tragere afsluiter ‘Rise Of The Phoenix’ meteen blijven hangen. Men heeft een gedurfde beslissing genomen, maar dat wordt vertaald in meer spelvreugde.

Check de onderstaande socials voor meer informatie over deze band.