Het Noorse Enslaved blijft ons geregeld verrassen met innovatief nieuw werk. Een jaar geleden kwam hun meest recente studioalbum ‘Utgard’ uit, middenin de coronacrisis. Uiteraard kon er niet getoerd worden, maar daar hadden de pientere Noren al rekening mee gehouden door onze vreemde zomer op te leuken met vier gratis (!) live streams die telkens een andere aanpak hadden. Eén ervan was de releaseshow van ‘Utgard’. In juni 2021 kwam heel dit live pakket ook in fysieke vorm op de markt, verdeeld over vier schijven.

Wat is de volgende stap op het eigenzinnige pad van deze onvervaarde Vikingen? Een EP genaamd ‘Caravans To The Outer Worlds’. Die titel spreekt tot de verbeelding en dat wordt op een weergaloze manier gevat in de videoclips voor de twee hoofdsongs die inmiddels verschenen zijn, want deze zijn opgenomen in IJsland en de natuur is daar uiteraard erg verwant aan wat we ons voor de geest halen bij ‘andere werelden’. Zo wordt een EP die we aanvankelijk aan de korte kant vinden (nog geen 20 minuten) toch nog een belevenis waar we veel plezier aan kunnen beleven.

Enslaved’s muziek past al jaren niet enkel meer in het strenge keurslijf van black metal. Dat is nog aanwezig, maar een avontuurlijke open visie van de heren leidt ons meermaals de progressieve kant uit. Ook hier op deze EP – het formaat bij uitstek voor nog meer experimenten bij de meeste bands – is dat het geval. Het titelnummer is de hoofdmoot en aanvankelijk werd dit geschreven als epiloog op ‘Utgard’. Bijgevolg is dit een kwestie van vertrekken: het barre land van weleer achter je laten om de sprong in het onbekende te wagen en alzo tot nieuwe inzichten te komen. Deze filosofische bedenkingen horen erbij om de diepgravende aard van Enslaved te illustreren.

Muzikaal opent ‘Caravans To The Outer Worlds’ met het titelnummer dat ingetogen met bas en folky akoestische gitaren aanvangt, maar weldra de ruwe bast ontbloot met zwartgeblakerde screams van Grutle en furie. Dit kan men een typisch recent Enslaved nummer noemen, want dan worden we overstelpt met vurige, ietwat progressieve gitaarsolo’s, waarna vredige, weemoedige cleane zang het timbre omkeert. Verhevenheid en ruimtelijk bewustzijn worden geschapen, ook een gewichtige verteller draagt daar nog toe bij. Zompig met orgel kondigt een eerste intermezzo zich aan, om later naadloos over te vloeien in de beschouwende rust van ‘Ruun II – The Epitaph’. Heel deze song wordt zuiver en clean gezongen, de repetitieve patronen geven dit een jamsessiekarakter – mede door de experimentele intermezzo’s die dit omringen. Want het tweede intermezzo flirt met prog, maar vervolgt rockend. Het is een wat excentrieke nageboorte van ‘Utgard’, maar de hele brok muziek ademt verlangen uit naar een nieuw avontuur en dat komt overeen met de achterliggende filosofie.