Een beloftevolle nieuwkomer dient zich aan, omringd door tal van coryfeeën van de Finse metal scène. Endless Chain is het muzikale project van laatbloeier Timo Mölsä. Pas in 2016 besliste hij om zelf muziek te gaan maken en schrijven, maar hij volgde wel al dertig (!) jaar ons geliefde metalen genre op de voet. Samen met zijn vriend Ari Hokkanen nam hij zijn gitaar terug op en daar vloeiden songs uit. Songs die door Ari voorzien werden van teksten. Mölsä liet de demo’s die daaruit voort kwamen horen aan Korpiklaani drummer Samuli Mikkonen en die besloot toe te treden tot de band en de drums op het album in te spelen.

Stap voor stap vielen alle stukjes van de puzzel op hun plaats. Via Samuli leerde Mölsä producer Aleksanteri Kuosa kennen die al gewerkt had met o.a. Before The Dawn, Wolfheart en Waltari. Kuosa zou een grote impact hebben op de realisatie van dit debuutalbum ‘Forthcoming Past’, want hij speelde bovendien ook nog gitaar, bas en keyboards in de studio. Uit al de frisse ideeën werden tien songs geselecteerd en daarvoor liet men diverse zangers opdraven. De bekendste is Mikko Heikkilä die begin dit jaar van Dawn Of Solace’s comebackplaat ‘Waves’ zo’n pronkstuk maakte en ook in andere bands van Wolfheart boegbeeld Tuomas Saukkonen actief is (geweest).

Hoe meer ik me verdiep in ‘Forthcoming Past’, hoe meer dit melodieuze, maar soms ook heftige, debuut me doet denken aan hoe de man van Amorphis, Esa Holopainen, eerder dit jaar onder de naam Silver Lake ook een heel welluidend debuut maakte (als soloartiest). Hij beperkt zich tot composities en gitaar, er zijn veel gasten, zeker voor zang en de muziek heeft een uitgesproken Finse sfeer. Dat betekent gelijke delen metalen heftigheid en melancholie, een heldere gitaarklank, zowel cleane zang als grunts en sterke composities die soms zo catchy zijn dat ze aanleunen bij rock/pop. Al gaat men niet te ver in dat laatste, want de tragere songs horen tot het weemoedige type.

‘Forthcoming Past’ duikelt ons leven binnen met het titelnummer, meteen de langste en meest epische track van de plaat. Dit mediumtempo nummer heeft grandeur en valt dan ook bombastisch uit na een zwevend keyboard intro. De openingsspeech wordt voorgedragen door de Engelsman John Egerton. Cleane en ruwe zang wisselen elkaar af, gedaan door een duo dat later in All Of The Above’ en ‘Nothing More’ ook nog zal instaan voor de vocalen, Ville Hovi (clean) en Aki Salonen (extreme zang). Het vlot rockende ‘They’re The Ones To Fall’ is voor Mikko Heikkilä achter de microfoon (net als Ville zingt hij vijf songs). Meteen herkenbaar die gedetermineerde lage zang, en later ook screams. Een akoestisch folk sfeertje geeft ‘Hold Out Hope’ zijn charme, met sensitieve weemoedige zang en cello (Antti Kolehmainen), maar ook een vurige gitaarsolo van Sami Yli-Sirniö (beide muzikanten zitten in Waltari, maar Sami kennen we natuurlijk ook van thrashbom Kreator).

Na de vlot rockende single ‘All Of The Above’ volgt in ‘A Letter’ donkere zang van Mikko in gitzwarte sfeer, inclusief dramatische uitval. ‘Nothing More’ heeft opvallend moderne riffs en sound, maar de zang is atmosferisch. Het doet wat aan Amorphis denken.. Amorphis fans gaan dit album goed vinden. Een gevoelig duet (of ballade) is ‘Feel’. We horen zangeres Salla Sundberg naast Mikko. Akoestische gitaren, verhalende zang en cello vervolgen de beschouwende trend in ‘The Wild One’. Let op de prachtige bluesy semi-akoestische gitaarsolo! De volgende single ‘Scars On Me’ (weer met een solo van Sami) is wat ie moet zijn, uptempo en catchy, waarna Mikko Heikkilä als besluit nog een keer de melancholie mag laten hoogtij vieren in het door ambient synthesizers beheerste ‘The Memories’. Hierna mogen we besluiten dat Timo Mölsä de afgelopen dertig jaar naar goede muziek geluisterd heeft en dit prima weet om te zetten in eigen werk. ‘Forthcoming Past’ moet niet onderdoen voor Silver Lake met Esa Holopainen en ligt zelfs een beetje in hetzelfde straatje. Liefhebbers van de Finse sound in al zijn glorie: gaat dit horen!