Na ‘Divination’ (2019) en ‘Rapture’ (2023) is ‘Reader Of The Runes – Luna’ het derde en laatste deel van een enigmatische trilogie die aanving in 2018. Zeven jaar heeft de Italiaanse pagan/folk metal band Elvenking gewerkt aan dit lijvige levenswerk, met een zelfgeschreven verhaal en bijpassende visuele ornamenten. Elvenking neemt dan ook een aparte plaats in de folk metal scène in. Zij waren nooit geïnteresseerd in simpele drinkliederen of een frivool deuntje om bacchanalen te ontketenen, maar wijdden zich vanaf het begin in 1997 aan teksten met een diepere betekenis en de viool als sierlijk instrument in de opzwepende power/thrash metal, dit alles naar het grote voorbeeld Skyclad.

Elk album uit de trilogie had een bepaalde sfeer en ‘Luna’ is daarvan het meest herkenbare, maar ook het meest vertrouwde Elvenking album van de drie. In dit besluit wordt veel verklaard, zoals de identiteit van de protagonist met zijn runen en het hoe en wat over de acht personages die we stapsgewijs leren kennen hebben in het verhaal. Al gaat er extra aandacht naar Ethel/Luna, zoals de titel suggereert. De toon is daarbij redelijk opgewekt, maar episch, toch in vergelijking met de toornige voorganger ‘Rapture’. Dat betekent dat het gros van de songs uptempo is. Met het mediumtempo ‘Season Of The Owl’ gaat dit album van start, maar vervolgens gaat het tempo de hoogte in tijdens de titeltrack en het met folk melodieën verfraaide ‘Gone Epoch’. Het samenspel tussen gitaren en violist Lethien is zoals steeds om duimen en vingers af te likken en we zijn dan ook enthousiast wanneer dit in ‘Stormcarrier’ al meteen tot uiting komt in wervelende solo’s. De aanstekelijke songs passeren in snelvaart, tot je extra aandacht gevraagd wordt door het akoestisch aanvangende ‘The Weeping’. Geen trilogie zonder lange, epische track en die krijgen we dan ook met het afsluitende ‘Reader Of The Runes – Book II’ dat in zijn elf minuten speelduur alles waar Elvenking voor staat de revue laat passeren. Dat gaat van verhalende stukken tot heftige thrash riffs tot orkestrale arrangementen en een levendig besluit, zelfs met koor. Het is bovendien een meerwaarde dat zowel het artwork als de (uitgebreide) liner notes een fantasiewereld scheppen waar je je ver van de normale wereld waant. Wil je even ontkomen aan de harde realiteit, dan is dit album – en de hele trilogie – een erg onderhoudend werkstuk van een niet alledaagse band.