Eindhoven Metal Meeting 2019 – Effenaar Eindhoven – 13 & 14 december 2019
“Zowel in de zaal als op het podium was de sfeer opperbest, welke misschien wel het beste geïllustreerd werd op het moment dat er een fan er in slaagde het podium op te klimmen om zijn grote held een handje te gaan geven. Dat leverde hem geen geïrriteerde duw richting de dranghekken op, maar een bearhug en een halve bodyslam van een zichtbaar geamuseerde Milano.”
De elfde editie van de Eindhoven Metal Meeting in de Effenaar afgelopen vrijdag 13 en zaterdag 14 december gaat wederom als een zéér geslaagd metal weekend de boeken in. Verspreid over twee dagen traden een dertigtal death, black en thrash metal bands op de twee podia in de Effenaar op. Met zo’n 1.700 bezoekers uit binnen- en buitenland was het festival dit jaar één week voor begin stijf uitverkocht. Géén wonder, want Eindhoven Metal Meeting is elk jaar weer één van de gezelligste metal meetings in de lage landen met zowel nieuw talent, gevestigde bands alsook exclusieve optredens van (bijna) vergeten helden. Koen, Elisabeth, Horst en Dennis waren dit keer ter plaatse om namens Arrow Lords of Metal verslag te doen van het langstlopende indoor metal festival van Nederland.
22/12/19 I Tekst: Dennis van ‘t Hoofd
Lucifericon uit Bladel mag de Eindhoven Metal Meeting vrijdag middag om half vijf al aftrappen in de kleine zaal, die voor dit festival omgedoopt is tot District 19 stage, genoemd naar het boekingskantoor van organisator Roman Hödl. De zaal is meteen al goed gevuld voor de occulte death metal band uit het zuiden des lands. De band rondom voormalig Deströyer 666 bassist Rob Reijnders en Pentacle gitarist Alex Verhoeven blazen een half uur durende set over het publiek heen met enkele nummers van hun debuutalbum ‘Al-Khem-Me’ en als afsluiter ‘Brimstone Altar’ van de gelijknamige EP. De ongepolijste en authentieke death metal van de heren kan op veel bijval rekenen vanmiddag. Het vurige enthousiasme en wilde gepose met gitaren slaat over op het publiek en al snel staan de voorste rijen driftig mee te headbangen. (Dennis)
Na al eens eerder op Eindhoven Metal Meeting te hebben gestaan (vijf jaar geleden om precies te zijn) was het aan het internationale black metal gezelschap The Committee uit Brussel de eer om nogmaals in de grote zaal te mogen openen. De mannen spelen atmosferische black metal, zijn gekleed in uniform en volledig gemaskerd. The Committee meent dat hun gezicht niet belangrijk is en dat de muziek het enige is wat telt. Persoonlijk ben ik daar niet echt een fan van, want als fan kom je naar festivals als deze om shows te kijken. Het show-element ontbreekt compleet bij onze gemaskerde vrienden en muzikaal is het ook allemaal wat tam en ééntonig. De verveling slaat dan ook al snel toe. (Dennis)
Met Asagraum had ik meteen een band te pakken die ik zelf heel graag wou zien. Het debuut ‘Potestas Magicum Diaboli’ uit 2017 was al goed voor een 83/100 en het recente ‘Dawn of Infinite Fire’ is nog net dat tikkeltje beter. Daar ik Obscura en co. nog niet live bezig gezien had, was het echt uitkijken naar hoe ze hun black metal zouden brengen. De start was een beetje afwachtend en Ik had het idee dat dat wel zou beteren navenant het optreden zou vorderen. Tijdens de tweede song ‘Daar Waar Ik Sterf’ werd het inderdaad beter, maar ik bleef toch een beetje op mijn honger zitten. Obscura heeft een zalige strot, speelt zelf superstrak, maar haar begeleidende band was bijlange na niet van hetzelfde niveau. Als de hele groep dan ook nog eens zo goed als geen stage presence heeft, wordt het al gauw lauwe thee. Tijdens ‘Abomination’s Altar‘ zag ik het volk nog wel wat meedeinen, maar voor de rest was het een saaie bedoening, al moet ik zeggen dat er heel veel volk was om Asagraum aan het werk te zien en die leken er allemaal niets uit te maken. Qua nummerkeuze dik oké, qua uitvoering, laat ons zeggen oké, qua beleving (en dan laten we Obscura met haar dreigende, maar silhouet-achtige vertoning buiten beschouwing, want dat hoort zo), zeer matig. Was het dan slecht? Neen, maar ik had er meer van verwacht en deze show deed in ieder geval hun albums niet de eer aan die ze verdienen. (Koen)
Misschien wel de énige, of in ieder geval één van de enige Noorse black metal bands die in hun lange carrière nooit een slecht album afgeleverd hebben. Tsjuder staat er ook niet om bekend om als zot te de wereld rond te toeren op zo kort mogelijke tijd, dus reden te meer om dit trio te gaan bekijken. Hier in ieder geval wel de rock & roll vibe die black metal live net dat tikkeltje interessanter kan maken. De start met ‘Slakt’ was daar het duidelijke bewijs van. Het zinnig rechttoe rechtaan beuken blijft één van de hoofdingrediënten van deze gasten en wanneer men overschakelt naar de hoogste versnelling, waarbij drummer Christian Håpnes zichzelf bijna van z’n eigen drumkit knalt, is het alle hens aan dek. Denk maar aan ‘Helvete’ bijvoorbeeld, wat een zweep! Of ‘Sodomizing The Lamb’! Tsjuder maakt zoveel kabaal, dat je gaat denken dat er nog twee muzikanten achter de gordijnen mee aan het spelen zijn. Daarnaast kunnen ze rocken als beesten, getuige nummers als ‘Demonic Supremacy’ of de Bathory cover ‘Sacrifice’. Een groot deel van de setlist werd gewijd aan ‘Desert Northern Hell’ en wie zijn wij om dat erg te vinden? Topact! (Koen)
Bijna had ik ze gemist, maar toch nog op tijd even naar binnengelopen in de kleine zaal om Tilburgs’ death metal trots Acrostichon te mogen aanschouwen. Met zangeres Corinne van den Brand heeft de band al dertig jaar lang één van de bruutste zangeressen in de gelederen, iets wat in de vroege jaren negentig helemaal een unique selling point was. Tegenwoordig zijn er natuurlijk genoeg gruntende zangeressen, maar toentertijd was dat wel héél bijzonder. Anno 2019 heeft Van den Brand nog niks aan brutaliteit verloren en ook vanavond staat ze haar mannetje. Acrostichon grijpt vanavond in de veertig minuten die ze toegedeeld hebben gekregen hoofdzakelijk terug naar het debuutalbum ‘Engraved In Black’ uit 1993 die bijna geheel voorbij komt. De band staat gehuld in een dikke wolk rook op het podium heeft er duidelijk zin. Leuk om deze bak herrie weer eens te zien en te horen. (Dennis)
Naast al dat brute geweld is het Franse Alcest toch wel een beetje het onschuldig lammetje op deze avond. Eerder dit jaar verscheen het zesde album ‘Spiritual Instincts’ van de post-metal/shoegaze band rond om oprichter en zanger Neige en met ‘Sapphire’ en ‘Protection’ krijgen wij vandaag twee songs van de nieuwe prachtplaat te horen. De sound nodigt uit om lekker weg te dromen en vooral de wissel tussen de cleane zang en Neige’s markante scream zorgen bij mij voor ontzettende kippenvel momenten. Dat hij hier af en toe even licht naast de toon zit valt hem te vergeven door al die emoties die de zweverige, maar ook zo fascinerende en unieke sound van Alcest in zo menig toeschouwer los weet te maken, want na een blik om mij heen kon ik vaststellen dat ik niet de enige ben die met de ogen dicht weg zit te dromen. (Elisabeth)
Waarschijnlijk val ik in herhaling tot en met en ik kan me goed indenken dat de leden van Bodyfarm niet zitten te wachten op de zoveelste reviewer die schrijft dat de band door het heengaan van zanger/gitarist Thomas Wouters onthoofd is en dat de hij zou gewild hebben dat ze verder deden enzoverder…Feit is dat Thomas als frontman een groot deel van de band was en dat hij er nu niet meer is laat gewoon een leegte achter. Echter, met Remco Kreft van Graceless en Soulburn heeft men een geschikte tijdelijke frontman gevonden om de live optredens mee af te werken en zelf staat men ook met overtuiging op het podium. De laatste keer dat ik Bodyfarm zag is alweer enkele jaren geleden en sindsdien heeft men met ‘Battle Breed’ en ‘Dreadlord’ twee steengoede albums uitgebracht, wat zich ook vertaalt in de show. Een lekker gespeelde set uit de oude doos met een deel recentere nummers, maar nog steeds old school, is wat we krijgen en daar zijn we maar wat blij mee! (Koen)]
Nadat wij even onze buik buiten de deuren van de Effenaar gevuld hebben vliegen wij nog net op tijd de grote zaal binnen om het eerste optreden van Nick Holmes dit weekend te bewonderen. Waren de optredens ten tijden van Mikael Akerfeldt nog eerder sporadisch, zijn Bloodbath de afgelopen jaren toch weer wat actiever geworden met de Paradise Lost zanger. Helaas viel de eerste indruk ontzettend tegen. De sound tijdens de eerste song was volledig verkeerd afgesteld, maar nadat dit probleem opgelost werd mochten wij ons bijna een heel uur retestrakke, vette death metal, emmers gevuld met bloed en gedarmten tot gemoede voeren. En terwijl Bloodbath vorig jaar met ‘The Arrow Of Satan Is Drawn’ een ultra gaaf death metal album uit hebben gebracht ligt de focus niet alleen op dit album, maar meer op de twee oudste albums en het wordt een mooi old school setje met als afsluiter ‘Eaten’. Wie tot nu niet los is gekomen kan nu met zekerheid zijn hoofd niet meer stilhouden. Super vet! (Elisabeth)
Bij de Duitse thrash Teutonen van Sodom gaat vervolgens helemaal het dak er af. Bandleider Tom Angelripper blies zijn band begin vorig jaar nieuw leven in met de toevoeging van de twee gitaristen Frank Blackfire (ex-Sodom, ex-Kreator) en York Segatz en drummer Husky (Asphyx, ex-Desaster) en is na 37 jaar duidelijk nog niet klaar met Sodom. Sterker nog, Sodom klinkt vandaag gedrevener dan ooit. De sound van de band live is zoals verwacht met twee gitaristen ook meteen een stuk vetter. Met twee nieuwe EP’s op zak is de band vanuit de Ruhrpott naar Eindhoven afgereisd en om daarvan vandaag eens wat nieuw materiaal te presenteren. Zo wordt de setlist geopend met ‘Genesis XIX’ van de nieuwe EP ‘Out Of The Frontline Trench’ en komt ook ‘Conflagration’ van de ‘Partisan’ EP voorbij. Maar de beste reacties krijgen de Duitsers vandaag natuurlijk bij de vele klassiekers die Sodom in hun oeuvre heeft. Opvallend is dat Sodom verdacht veel nummers speelt die door Blackfire zijn geschreven tijdens zijn eerste periode met de band. ‘Sodomy & Lust’, ‘Agent Orange’, ‘Nuclear Winter’ of het afsluitende ‘Tired & Red’ zetten de reeds licht beschonken Effenaar in vuur en vlam. De bijpassende stage banners van het ‘Agent Orange’ zorgen voor de perfecte sfeer op het podium. Sodom verkeerd momenteel weer in bloedvorm en geven het publiek in Eindhoven wat het verdiend. Behalve dan ‘Bombenhagel’, je zou toch zeggen dat dat nummer vast in de set van Sodom hoort? Maar die speelden ze dan weer niet vandaag, helaas. Met ‘Outbreak of Evil’ en ‘Blasphemer’ kregen we dan wel weer een potje oer-black metal voorgeschoteld. “Black metal is the game I play, ’cause no one show me the right way, I am a bloody Antichrist, only believe in bad, Spit at the church, Evil I get, Blasphemer!!” Nee, van dit Sodom zijn we voorlopig nog niet af en dat is maar goed ook! (Dennis)
Op gebied van doom, of toch zeker bands met doom invloeden, hebben we heel wat op deze Eindhoven Metal Meeting, maar dan vooral geconcentreerd op dag twee. Nu kregen we in de latere uren op vrijdag The Ruins Of Beverast voorgeschoteld in de kleine zaal en dat was qua timing een kleine ramp daar Sodom nog bezig was en ik daar moeilijk wegkwam. Eenmaal in de kleine zaal werd wel meteen duidelijk dat dit de ideale setting was voor het duistere geluid van The Ruins. Het volk dat hier stond kwam voor een portie mystieke doom vol dromerige samples in een dromerig landschap en dat kreeg het ook. In een rokerige atmosfeer met veel blauw licht kwam het obscure spel van alleskunner ‘Alexander von Meilenwald’ en de zijnen nog beter tot z’n recht. Doom/black met psychedelische klanken en rituele samenzang op dit uur, een geslaagde combinatie! (Koen)
Dag 2 / zaterdag 14 december
Ongeveer zoals Raymond Van Het Groenewoud ooit zong: gisteren ging ik naar een optreden, olé ola, en wat ik daar zag heeft mij blij gemaakt, olé ola! Ik moet eerst ook bekennen dat ik niet bekend was met Bütcher. Ik wist wel van het bestaan van deze nota bene Belgische band af, maar ik had iets van: daar verdiep ik me later wel eens in als ik wat minder werk op mijn bord heb, maar zoals wel vaker schiet het er dan helemaal over en zo geschiedde dus ook. Deze kerels lieten de kleine zaal van bij hun eerste noten op haar grondvesten daveren. Met invloeden van bijna alle klassiekers, van Iron Maiden tot Mercyful Fate/King Diamond en van Motörhead tot Judas Priest en dat alles gebracht met een beleving van jewelste! Opzwepend, gemeend en bevlogen! Authentiek, met zin voor zelfrelativering, maar wel tot op het bot! De zaal deed enthousiast, zelfs uitbundig mee tijdens deze knallende performance. Onze kater was weg na welgeteld zeven minuten en dat is op zich al een hele prestatie! Het plezier spatte er echt van af en zoals een vriend eens zei: ik kreeg er ne smile van op mene bakkes! Met overschot de beste opener die ik gezien heb in tien jaar Eindhoven Metal Meeting en een schande dat ik ze niet eerder aan het werk zag! (Koen)
Ook op de tweede dag beginnen we weer met een atmosferisch black metal gezelschap, dit keer uit Oekraïne. Het actuele album ‘The Blind Leading The Blind’ van 1914 heb ik het afgelopen jaar grijs gedraaid, dus ik was héél erg benieuwd naar het optreden van deze Oostblokkers met hun hang naar de Eerste Wereldoorlog. De mannen waren gekleed in traditionele kleding en met projecties en geluidsfragmenten uit de Eerste Wereldoorlog werd een bijpassende depressief tragische atmosfeer gecreëerd. Zanger 2.Division, Infanterie-Regiment Nr.147, Oberleutnant – Ditmar Kumarberg bracht zijn zang via de microfoon gemonteerd op een Mosin-Nagant geweer met bajonet, en tussen de zangpartijen door acteerde hij een post traumatische stressstoornis. Het meeste respect en applaus wist hij te genereren toen hij zich in de pit begaf tijdens de Exploited cover ‘Beat The Bastards’ en al ploegend door het publiek gewoon zijn teksten bleef ophoesten. 1914 wist vanmiddag absoluut te overtuigen met hun show, waarmee ze ons voor drie kwartier een eeuw terug in de tijd namen. (Dennis)
De tweede band dit weekend met Remco Kreft en evenals Bodyfarm speelt Graceless death metal van de oude soort. Gooi deze bands niet op dezelfde hoop echter. Graceless speelt over het algemeen trager en lomper. Het is zeker geen Dismember- of Entombed-kloon: het Zweedse zit er niet zo in. Meer oude Amerikaanse death metal en invloeden van hun eigenste vaderlandse voorouders. De slepende stukken die hun debuut ‘Shadowlands’ zo kenmerkend maken, leken me niet heel strak gebracht, maar de sfeer die ervan uitstraalt, is wel wat je nodig hebt als fan van deze soort tragere death metal. Natuurlijk kwamen het merendeel van de songs van hun schitterende debuut ‘Shadowlands’, maar dat kon de pret niet bederven. Stevig, kordaat en met een geluid dat van in het begin dik in orde was beukten ze door hun set, als band die een beetje deed denken aan een baby versie van Asphyx. (Koen)
Wat een beetje te verwachten was, maar toch wel een domper op de feestvreugde bleek: zo goed als Spectral Voice op plaat is, zo saai is het live. Zij brengen hun doom/death metal op een weinig entertainende manier en natuurlijk valt dat te begrijpen en kan het misschien niet veel uitgelatener, maar het blijft wel ontegensprekelijk een doodse boel. Tijdens de snelle stukken weet de band wel de juiste snaar te raken en in de juiste setting zou het geheel nog kunnen meevallen, maar wie op zoek is naar spelvreugde en plezier is bij Spectral Voice aan het verkeerde adres. Ik moet dit ook relativeren, want uiteindelijk is het een kwestie van smaak. Men praat graag over de verzamelnaam ‘extreme metal’, zo van ‘iedereen luistert hier naar extreme metal’, maar laat Bütcher, Spectral Voice, Dying Fetus, Haemorrhage, Tsjuder en Paradise Lost back to back optreden en je zal ook verschillende fans in de zaal zien. Goed voor zij die naar muzikale verdoemenis willen luisteren en met hun ogen dicht kunnen genieten van deze kurkdroge, allesverterende, loodzware zware death metal. (Koen)
Van een afstandje bekeken was deze show van Billy Milano en zijn mannen waarmee hij heden ten dage M.O.D. vormt op twee manieren samen te vatten: ‘Snowflakes beware!’ en ‘Slippery When Wet’. Het eerste slaat natuurlijk op het feit dat Billy Milano de vleesgeworden politieke incorrectheid zelve is, en dat verscheidene van zijn tirades tussen de nummers door de gemiddelde intersectioneel uitgedaagde linksdragende LHBT en andere gender QWERTY’s spontaan de gordijnen in zou jagen. Als die zich in het publiek hadden bevonden. Gelukkig blijft metal nog redelijk verschoont van al die lange tenen en werd Billy eigenlijk als een held onthaalt. Uiteraard komt dat voor een groot deel door zijn verleden met S.O.D. maar ook omdat de beste man zo stuitend eerlijk is in combinatie met zijn recht-voor-zijn-raap mentaliteit. Geen woord-trucjes, geen dubbele bodems, maar gewoon zeggen wat je denkt. Dat was aan de ene kant zeer amusant als hij ouderwets van leer trok tegen de platenindustrie of de rol van man en vrouw, maar ergens ook ontroerend als de family man in hem naar boven kwam, en hij ons op het hart drukte toch vooral van je ouders, kinderen en dieren te houden en proberen er het beste van te maken in je community.
Was het muzikaal nog wat dan? Nou, dat viel zeker niet tegen, al was het gitaargeluid wel wat aan de zachte kant op de positie waar ik mij bevond. Billy’s back-up band bestaat uit een aantal Texanen waarbij ik, mede door de baarden van de gitarist en bassist onwillekeurig even aan ZZ Top moest denken. Niet dat de muziek daar ook maar enigszins op leek natuurlijk, want dat is gewoon ouderwetse hardcore zonder al te veel poespas. Nu kan Milano uit een legendarisch oeuvre putten, en meneer snapt zelf ook heel goed dat iedereen die ouwe meuk uit de jaren 80 wilt horen. Nou, dat kwam helemaal goed met krakers als ‘Aren’t You Hungry’, ‘Douche Crew’, ‘Milano Mosh’, ‘Milk’, ‘Pussywhipped’, ‘Living In The City’, ‘Speak English Or Die’, ‘Kill Yourself’ en ‘United Forces’. Persoonlijk mistte ik het obscure klassiekertje ‘Ram It Up Your Cunt’, maar goed, een mens kan niet alles hebben. Alle songs werden enthousiast en met veel spelvreugde gebracht, waarbij Billy dusdanig veel met water aan het schuimbekken was dat het een wonder mag heten dat er niemand uitgleed op de langzamerhand spekglad wordende podium. Zowel in de zaal als op het podium was de sfeer opperbest, welke misschien wel het beste geïllustreerd werd op het moment dat er een fan er in slaagde het podium op te klimmen om zijn grote held een handje te gaan geven. Dat leverde hem geen geïrriteerde duw richting de dranghekken op, maar een bearhug en een halve bodyslam van een zichtbaar geamuseerde Milano. Een passend einde van een in alle opzichten geslaagd optreden. (Horst)
De Italianen van Hour of Penance zijn in de death metal scene na twintig jaar en acht albums natuurlijk ook al lang geen onbekenden meer. De band heeft door de jaren heen een aardige ontwikkeling doorgemaakt met als absolute hoogtepunt het laatste album ‘Misotheism’ dat zo’n twee maanden geleden uitkwam. Toch is het al weer vier jaar geleden dat Hour of Penance of Nederlandse bodem speelde, dus vandaag de uitgelegen kans om de mannen om gitarist / zanger Paolo Pieri weer eens aan het werk te zien. De show van Hour of Penance stond vanavond werkelijk waar als een huis. De mannen trakteerden het publiek op een genadeloos harde en strakke set death metal. Snelle blastbeats voorzien van onheilspellende gitaarriffs en catchy stukken zorgden voor een overweldigende show. Met name drummer Davide Billia wist de aandacht op zich te vestigen door zijn indrukwekkende drumpartijen, als was de beste man bij tijd en wijle niet eens te zien door het dikke rookgordijn op het podium. De afgeladen volle kleine zaal ging volledig uit zijn dak bij Hour of Penance. Wat een fijne opwarmer was deze show voor de nog grotere show van Dying Fetus op het hoofdpodium. (Dennis)
Voor wie al dat brute en genadeloos harde death metal geweld te veel werd, kon bij de Nederlandse doom metal veteranen van Officium Triste heerlijk meedeinen op de melancholische klanken van het nieuwe album ‘The Death of Gaia, dat net twee dagen geleden verschenen was. Sinds 1994 staan de Rotterdammers al garant voor heerlijk dromerige doom metal van de bovenste plank en met zes studio albums en de nodige prestigieuze internationale live optredens op hun palmares geniet de band een hoog aanzien in met name de doom metal scene. Vandaag wordt deze status nog maar eens onderstreept door een ijzersterke set met melodieuze doom metal songs, waarbij het nieuwe album met o.a. de nummers ‘World In Flames’ en ‘The End is Nigh’ vanzelfsprekend een prominente plaats in de setlist kreeg. Tussen al dat death metal geweld van Hour of Penance, Dying Fetus of Haemorrhage was Officium Triste een welkome afwisseling om even tot rust te komen. Getuige de goed gevulde kleine zaal dachten er wel meer bezoekers zo over. (Dennis)
Voor mezelf misschien wel de meest geanticipeerde band van het weekend: Dying Fetus, voor sommigen niet het meest tot de verbeelding sprekende gezelschap, voor anderen de ultieme, brutale death metal band. Ik zit in het tweede kamp. Zo knallen met zo weinig middelen, het is er weinigen gegeven. Geen backdrop of stageprops, niks! Maar hoe Sean Beasley en John Gallagher mekaar blindelings vinden in deze technische en hondsbrute ragherrie is volgens mij één van de best bewaarde geheimen in het metalwereldje. Elke keer als ik deze gasten aan het werk zie val ik bijna om van verbazing, of zattigheid, dat kan ook. Het trio met de onvolprezen Trey Williams achter de drums ramde er de ene hit na de andere door. Van ‘Subjected To A Beating’ tot ‘Killing On Adrenaline’ en van ‘Praise The Lord’ tot ‘Kill Your Mother/Rape Your Dog’ en helemaal tot het gaatje met de recente kraker ‘Wrong One To Fuck With’. Wat een geweldige show zonder show! Beste optreden van deze jaargang! (Koen)
Welcome To The Morgue! Liefhebbers van ouderwetse gore, grindende bands als Carcass en Exhumed konden hun hartje ophalen met de show van dit Spaanse zootje ongeregeld. Sinds 1991 reeds actief in de onderwereld en die nooit echt ontstegen, alhoewel ze zowat op elk (extreem) metal festival ter wereld gespeeld hebben: van Hellfest tot Obscene Extreme en van Resurrection Fest tot Maryland Deathfest. Het ouderwetse geluid dat Haemorrhage bij heeft, wordt overduidelijk gewaardeerd door de aanwezigen, waarvan de meesten hier niet toevallig staan. Aan de shirts en het aantal kalende hoofden is te zien dat er heel wat fans uit de begindagen afgezakt zijn naar de kleine zaal. Er werd geopend met een aantal nummers van het laatste album ‘We Are The Gore’, wat hun én ons lekker afging, waarna ze even terugkwamen op hun vorige album uit 2011, maar het was wachten op de oudere numers en natuurlijk kwamen die er: via ‘Treasures Of Anatomy’ en ‘Dissect, Exhume, Devour’ ging het via ‘Disgorging Innards’ en ‘Festerfeast’ naar de finale met als absoluut orgelpunt ‘I’m A Pathologist’. Korte en krachtige songs, stampend als Impetigo en grindend als Repulsion! Zo was het vroeger en zo is het nu. Uitermate leuk. (Koen)
Nostalgie. Dat was eigenlijk wel het sleutelwoord bij de show van Candlemass op deze EMM. Of moet ik zeggen al die keren dat onze Zweedse doom vrienden op de planken van de Metal Meeting stonden, aangezien ze sinds de tijd van Arnhem toch wel een regelmatig terugkerende gast op dit feestje zijn. De band zelf dacht er trouwens ook zo over, want bassist/opperhoofd Leif Edling memoreerde vaak de vorige optredens op de EMM, en haalde zelfs de show op Dynamo Open Air ’88 aan. Wat dan weer handig inspeelde op de nostalgische gevoelens van een aantal bezoekers die daar ook bij waren (zoals ik-zei-de-gek). De setlist was er trouwens ook naar. ‘Astorolus – The Great Octopus’ was het enige recente deuntje, voor de rest was het een komen en gaan van doom klassiekers, slechts onderbroken door een klein verjaardagsfeestje voor een jarige gitarist. Neen, dat was helemaal niet vervelend, want nummers als ‘Solitude’, ‘The Well Of Souls’, ‘Crystal Ball’ en ‘A Sorcerer’s Pledge’ vervelen immers nooit. Zeker niet als deze ook nog eens goed worden uitgevoerd, al is dat met meer dan dertig jaar ervaring op zak natuurlijk geen enkel probleem. (Horst)
Als ik mij niet vergis, is dit optreden van het Zweedse black metal gezelschap Mörk Gryning het eerste optreden op Nederlandse bodem ooit. Het debuutalbum ‘Tusen år har gått…’ uit 1995 geldt tegenwoordig als echte klassieker in het melodieuze black metal genre, en wordt vaak in één adem genoemd met andere klassiekers als Dissection’s ‘The Somberlain’, Vinterland’s ‘Welcome To My Last Chapter’, Dawn’s ‘Slaughtersun’ of Sacramentum’s ‘Far Away From The Sun’. En dan te bedenken dat de beide heren Goth Gorgon en Draakh Kimera ten tijde van de opnames slechts 15 en 18 jaar oud waren respectievelijk. In de tien jaar die volgden namen de heren nog vier albums op totdat in 2005 de handdoek in de ring werd geworpen. Sinds 2016 treed Mörk Gryning weer héél sporadisch op, en vanavond dus de primeur voor Nederland op de Eindhoven Metal Meeting. En wat was het gaaf! De show van Mörk Gryning was genieten van begin tot eind. De atmosferische en melodieuze black metal met een hoog riff-meezing-gehalte zette de kleine zaal vol nostalgische black metal liefhebbers dan ook geheel op zijn kop. Gelukkig lag de nadruk van de setlist ook op ‘Tusen år har gått…’, wat mij betreft het sterkste album van de band (of het album dat ik het beste ken, net hoe je het wilt uitleggen). Één groot feest der herkenning dus en wat mij betreft absoluut één van de hoogtepunten van het hele weekend. (Dennis)
Inmiddels is ook al bekend wanneer de volgende Eindhoven Metal Meeting op het programma staat. Dat wordt dus op 11 en 12 december 2020, uiteraard weer in de Effenaar te Eindhoven. De early birds kaarten zijn in de tussentijd alweer uitverkocht, dus we adviseren eenieder die ook volgend jaar weer van de partij willen zijn snel te handelen, want de kans dat het ook volgend jaar zal uitverkopen is bijna 100 %.
Check de onderstaande socials voor meer informatie over de Eindhoven Metal Meeting