Gelegenheids-superband Alice In Chaney
Alice In Chains is voor veel liefhebbers van alternatieve 90’s-rock een begrip. Sowieso is de hele golf aan gitaarbands uit Seattle een belangrijke noot geworden in de muziekgeschiedenis, met Nirvana voorop. Het eerbetoon aan Alice in Chains werd georganiseerd door MoPOP, een stichting/poppodium/muziekmuseum dat praktisch recht onder de beroemde Space Needle is gevestigd. Alice In Chains, de gelukkige winnaar van de Founders Award 2020, opent zelf met een akoestische versie van Your Decision. Daarna volgt een reeks aan artiesten die alle Alice-krakers ten gehore brengen: bijvoorbeeld de gelegenheids-superband Alice In Chaney, met Corey Taylor (Slipknot), Dave Navarro (o.a. Red Hot Chili Peppers), Chris Chaney (Jane’s Addiction) en Taylor Hawkins (Foo Fighters) die een furieuze versie van Man In The Box spelen. Corey Taylor haalt het refrein maar nét, hetgeen aantoont wat voor dijk van een zanger Layne Staley was.

Eén grote familie
Vanwege corona zijn veel sessies vanuit huis opgenomen, maar het mag de pret dankzij de moderne technologie niet drukken. Aan de gastoptredens komt bijna geen einde, want Seattle is natuurlijk een muziekstad pur sang en ook muzikanten van daarbuiten doen graag mee aan het eerbetoon. Zo ook Korn, Metallica, Mastodon en Smashing Pumpkins’ Billy Corgan. En deze namen ken je ook vast: Mark Lanegan, Duff McKagan, Fishbone, Krist Novoselic, Kim Thayil en Nancy Wilson. Naast optredens zijn er videoboodschappen van Eddie Vedder, Sammy Hagar, Tom Morello, Les Claypool, Robert Downey Jr. en vele anderen. Het lijkt wel één grote familie, die Alice In Chains in het zonnetje zet.

Nieuw talent in een nog altijd springlevende scene
Over familie gesproken: de overleden Alice In Chains-zanger Layne Staley en -bassist Mike Starr komen uitgebreid aan bod dankzij interviews met hun ouders. Er worden ook familieleden van Chris Cornell geïnterviewd. Je hart breekt als je de vader van Layne Staley het Founders Award-beeldje in ontvangst ziet nemen namens zijn zoon. En wat er verder zo mooi is aan deze 150 minuten: je krijgt onbekend talent uit de stad te zien, dat duidelijk heeft geluisterd naar de helden van weleer. Grunge was maar een labeltje van de muziekpers, maar de scene is nog altijd springlevend. Dit schitterende eerbetoon herinnert ons daar maar al te goed aan.