Toen drie jaar geleden ‘The Sad Wonder Of The Sun’ uitkwam, spraken we met recht van een hoogtepunt in de carrière van het Italiaanse Ecnephias. Jaren negentig gothic/doom metal werd hier met heel veel atmosferische pracht gebracht door bandleider Mancan en zijn mannen. De band bestaat inmiddels al vijftien jaar. Voor ‘Seven – The Pact Of Debauchery’ – inderdaad hun zevende studioalbum – is de band herleid tot een trio en kondigt men een terugkeer aan naar het extremere geluid van de beginperiode van deze mediterrane band.

Nu mag dat ‘meer extreme’ meteen met een korreltje zout genomen worden. Je zou hoogst kunnen stellen dat Mancan meer grunts hanteert en minder zijn cleane, donkere gothic stem gebruikt, maar muzikaal is dit nog uiterst melodieus. Dat betekent meestal songs met een traag tempo, charmant leunende op zwevende synthesizers en keyboards, met op geregelde tijden een fraaie, emotievolle gitaarsolo. Opener ‘Without Lies’ is reeds zo’n song die rust over je laat neerdalen door welluidende sfeermomenten. Tussen de grunts van ‘The Night Of The Witch’ horen we ook een paar cleane, maar nogal pompeuze zanglijntjes. ‘Vampiri’ is zelfs helemaal clean gezongen, in de Italiaanse taal, zodat het vrij sentimenteel klinkt, maar de mooie gitaarsolo ontbreekt weer niet. Later is ‘Il Divoratore’ uit hetzelfde hout gesneden. Dit zijn zowat de stijlen waar Ecnephias gebruik van maakt, her en der is de veelal trage muziek voorzien van speelse toetsen. Voor sommigen kan het grotendeels gezapige ritme misschien wat van het goede teveel worden, maar het album geeft wel een mooi voorbeeld van melodieuze doom/gothic uit de jaren negentig waarbij het opgefokte, hectische karakter van veel van de huidige muziek nog niet ter zake deed. Een vreemde eend in de bijt is het opstandige, punkachtige ‘Rosa Mistica’ dat afsluit. Persoonlijk vond ik ‘The Sad Wonder Of The Sun’ toch nog net iets sterker, maar desalniettemin grotendeels aangenaam om naar te luisteren.