Het gebeurt niet vaak dat een band je serieus aan het denken zet. Meestal overheerst de muziek en het idee dat muziek vooral een vorm van vermaak is. Ja, er zijn de politieke punkbands van weleer die zich vooral boos afzetten tegen de gevestigde orde. Maar of zo’n boodschap aankomt is maar de vraag. Iets met preken voor eigen parochie. De Duitse band echolons))) heeft op het nieuwe album ‘Idea Of A Labyrinth’ ook duidelijk een boodschap. Of is het eerder dat de heren inpluggen op existentialistische onzekerheden die bij iedereen bekend zouden (moeten) zijn? Het gaat nog niet zo ver dat ‘Idea Of A Labyrinth’ een zelfhulpboek op muziek is, maar de onderwerpen zouden zo uit dat soort boeken of populaire psychologietijdschriften kunnen komen. De meest basale angsten, heimwee, verborgen familiegeheimen, slapeloosheid, het onderbewustzijn en hoe wij onszelf vrijwillig ketenen en verlammen in een steeds digitalere wereld: dit soort onderwerpen worden vervat in een soort van progressieve indiepop die het midden houdt tussen U2, Foo Fighters, Pink Floyd en (vooral) Porcupine Tree.

Het is nogal een ambitieuze missie waaraan deze vier Frankfurters zich wagen. Na beluistering van de debuut-EP ‘Mount Neverest’ is de conclusie dat ze in ieder geval geslaagd zijn om een gigantische stap voorwaarts te maken. Op ‘Mount Neverest’ overheersen de tamelijk risicoloze radiovriendelijke songs in het verlengde van Snow Patrol en Coldplay. Niet echt interessant dus en eigenlijk was alleen de woordgrap van de titel geslaagd.

Met ‘Idea Of A Labyrinth’ toont de band een mate van volwassenheid te hebben bereikt die de gemiddelde Coldplay fan vertwijfeld zal doen afhaken. De basis is misschien nog altijd hetzelfde, maar de songs zijn gelaagd, gevarieerd van opbouw en kennen een aangename afwisseling van harde(re) gitaren en tegendraadse, soms wat ouderwets overkomende, toetsenpartijen. Alleen de zang klinkt af en toe wat onzeker. Zanger-gitarist Daniel Dorn heeft een prettige stem en probeert te allen tijde te zingen zonder te forceren. Toch merk je op bepaalde momenten dat hij op het randje van vals balanceert, zeker in de rustigere passages. Die rustige passages lijken met name in het tweede deel van het album te overheersen, al zit in elk nummer ergens een omslagpunt. Een punt waarop het gaspedaal – al is het maar eventjes – flink wordt ingetrapt, een fijne gitaarsolo losjes uit de mouw wordt geschud en de song aan de haren uit het moeras wordt getrokken. Gelukkig maar, want dat is de grote valkuil voor echolons))): de zoetsappigheid die steeds op de loer ligt. Mount Neverest roept nog altijd en het is te hopen dat de band die lokroep blijft weerstaan.

Maar de grootste verdienste van ‘Idea Of A Labyrinth’ is toch wel dat deze plaat een aantal interessante en eigenzinnige denkbeelden – je mag het zelfs filosofieën noemen – bevat. Daar kan ik in ieder geval nog even mee vooruit.