Afgelopen zaterdag zat ik dus vol verwachting achter de laptop, glas bier onder handbereik. Dit kwam het dichtst in de buurt van een liveconcertervaring in lange tijd. Goed, het afgelopen jaar hebben meer en meer bands de livestream omarmd als manier om toch nog contact te kunnen hebben met de fans, maar vaak was dat dan niet veel meer dan een eenvoudig vanaf een statief gefilmde sessie in de oefenruimte of in een lege concertzaal. Dit zou anders worden. Het was een echt evenement met kaartjes, een voorprogramma… de hele mik. Dat het bijzonder was bleek al snel. Na een half uurtje inleidend plaatjesdraaien en wat archiefopnamen van de geprogrammeerde bands werd de show van Earthless ingeleid door organisator Ryan Jones, die in een ontspannen gesprekje met Dan Joeright (verantwoordelijk voor de techniek) en Sam Grant (video-editor) nog eens inging op de totstandkoming van deze monsterproductie. Het voorprogramma werd afgesloten met een kort interview met Earthless gitarist Isaiah Mitchell en toen was het – een uur later – eindelijk zover – Earthless: Live in the Mojave Desert.

Het was een surrealistisch schouwspel: het illustere instrumentale powertrio uit San Diego op een paar kleedjes, omringd door een bescheiden backline, wat monitors en verder alleen maar zand, rotsformaties en wat uitgedroogd struikgewas. Een locatie die je eerder met een spaghettiwestern dan met een stonerrock concert zou associëren. De setting was desalniettemin een meer dan passend decor voor de langgerekte psychedelische freakjams die steevast klinken als een mix van bekende powertrio’s uit de jaren zestig zoals Cream en Jimi Hendrix Experience en Japanse en Duitse heavy psych helden als Flower Travellin’ Band, Blues Creation en Amon Düül II. De beelden waren nog maar weer eens een bewuste verwijzing naar het voorbeeld van Pink Floyd tussen de Romeinse ruïnes: split screens, dolly shots, close ups en shots waarbij de band bijna verdween in het landschap. De beelden van de drones waren een mooie aanvulling op alle camera-acrobatiek.

Wie Earthless vaker in actie heeft gezien zal niet verbaasd zijn dat er in ruim tachtig minuten slechts drie nummers gespeeld werden. Je kunt van alles vinden en zeggen van Earthless, maar wat mij betreft hadden de drie oudere songs die gespeeld werden (‘Violence Of The Red Sea’, ‘Sonic Prayer’ en ‘Lost In The Cold Sun’) gerust nog een stuk langer gemogen. De combinatie van de stuwende ritmes van levende drummachine Mario Rubalcaba en bassist Mike Eginton en de eigenlijk tachtig minuten durende gitaarsolo van Isaiah Mitchell blijkt eigenlijk gemaakt voor de woestijn. Vooral bij de avond/nachtopnames van het tweede en derde nummer, waarbij de achtergelegen rotsen werden beschenen door een uitermate psychedelische lichtshow door de in het genre legendarische Mad Alchemy Liquid Light Show, was de hallucinante uitwerking van de muziek van Earthless compleet. Wat maakt het uit dat er geen nieuwe songs gespeeld werden, dat er vooral gevarieerd werd op de bekende thema’s? Helemaal niets, de manier waarop het werd gedaan daarentegen neigde naar perfectie, zowel muzikaal als in de manier waarop dit optreden is vastgelegd. Alleen de af en toe de kamer in- en uitlopende familieleden verhinderden dat ik helemaal opging in de muziek en de beelden.

Natuurlijk, het is anders in de huiskamer, maar dat betekent niet dat het minder was dan een show in een donker zweterig zaaltje. Dit was een unieke belevenis die te zijner tijd nog eens terug te zien en te luisteren zal zijn als de aangekondigde dubbelalbums en blu-rays beschikbaar komen. Het is vreemd om te bedenken dat we dit hebben kunnen zien dankzij corona. Het zou ongepast zijn om er onbevangen blij om te zijn, daarvoor heeft de pandemie te veel leed veroorzaakt. Maar toch, alleen uit leed wordt kunst geboren.