Het persbericht van deze plaat van Eamonn McCormack is veelbelovend: “intense blues-rock met americana en keltische invloeden”, waarbij invloeden en gastrollen van Pat Travers, Johnny Winter, Brian Robertson en onze landgenoot Jan Akkerman (op een eerder album) genoemd worden. Hoog tijd voor een kennismaking met deze muzikant die je volgens kenners toch zeker gehoord moet hebben. De Ierse gitarist is duidelijk ook een groot liefhebber van zijn veel te vroeg overleden landgenoot Gary Moore geweest (net als ondergetekende). Vooral “Letter To My Son’ is een nummer waar deze invloeden wel heel erg aanwezig zijn. De zang kan bij vlagen op het randje zijn; bij de ballade ‘Living Hell’ kan dit nog te maken hebben bij een emotionele vertolking, maar bij bijvoorbeeld ‘Lady Lindy’ is het toch echt twijfelachtig. Het gitaarspel is echter steeds heel dik in orde, al is het ondanks de duidelijke links, wat mij betreft zeker niet  van een Gary Moore niveau. Datgene wat de goede bluesgitarist van een gemiddelde onderscheidt; een stuk geloofwaardige emotie in het spel leggen, is Eamonn duidelijk wel gegeven, maar wat de zang betreft, geloof ik hem niet altijd. Dit is wel het geval bij het stevigere ‘Hats Off To Lemmy’ (een ode aan de Motörhead bassist), of het vroeg zeventigerjaren-achtige ‘Angel Of Love’ waarbij zowel het gitaarspel als de (lagere, meer gruizige) stem van Eamonn wel allebei optimaal uit de verf komen. Een heel aardige plaat waarbij de ritmesectie gewoon goed zijn werk doet, en de zanger gitarist qua gitaar zeer bovengemiddeld presteert en de zang wat pieken en dalen heeft; al-met-al toch een heel aardig en genietbaar plaatje.