De Belgische band Dyscordia heeft al enige (lokale) bekendheid verworven, als ik het aantal volgers op Facebook zie, toch had ik nog nooit van de band gehoord. Dat ik ze niet ken ligt misschien meer aan mij dan aan de band, want als ik door het lijstje loop met alle bronnen van inspiratie, met daarin onder anderen Gwyllion, Artrach en Opeth, dan is die laatste een van de weinig bands waar ik graag naar luister. Sinds de oprichting bracht de band al twee albums uit, ‘Twin Symbiosis’ in 2013 en ‘Words In Ruin’ in 2016, en het derde, nieuwe, album kwam begin januari uit en kreeg de naam ‘Delete / Rewrite’.

Opvallend is dat een groot deel van de liedjes al geschreven was in 2018 maar dat de band heeft besloten om deze nog wat extra aandacht te geven en deze te herschrijven. Of dat een goede keuze is geweest weet ik niet, maar de tracks die nu op het album staan klinken helemaal niet verkeerd en hebben een logische indeling. De composities worden gekenmerkt door stoere gitaar riffs met sterke leads, interessant is dat de band maar liefst drie gitaristen in dienst heeft die op bepaalde momenten allemaal net iets anders spelen. Daarnaast is het geheel bij vlagen technisch zonder dat het vervelend wordt, toch is het allemaal super strak ingespeeld. Net als bij de eerste twee albums is dit album gemixt door de Zweedse producer Jens Bogren (Opeth), welke uiteraard weer uitstekend werk heeft geleverd want het geluid knalt de speakers uit. Toch ben ik niet over alles positief, voornamelijk bij de vocalen vind ik lang niet alles even sterk. Zo vind ik bijvoorbeeld de grunts niet echt bijzonder, ze klinken over geproduceerd en niet ‘rauw’ genoeg, live gaan ze zo echt niet klinken zonder de nodige effecten. Ook de cleane zang vind ik niet heel bijzonder, wat aan het stemgeluid ligt die ik niet zo mooi vind klinken. Op zich is dit niet echt een groot probleem, maar het is een detail wat voor mij wel van belang is.

Dyscordia heeft met ‘Delete / Rewrite’ een goed album toegevoegd aan hun repertoire, daar mogen ze wel trots op zijn. Toch is het niet mijn album, hoewel de band zichzelf profileert als progressive metal band vind ik dat toch niet helemaal representatief, ik zou het toch eerder omschrijven als progressive death metal. Een klein detail maar wel belangrijk, de meeste fans van deze band zullen eerder naar death metal luisteren dan bijvoorbeeld naar Dream Theater. Ik behoor tot die laatste groep. Sommige bands die meer de death metal kant op gaan, zoals bijvoorbeeld Persefone, kan ik echt heel goed vinden maar dit zijn toch echt uitzonderingen. Dyscordia is voor mij geen uitzondering, hoewel ik wel begrijp waarom mensen deze band heel goed kunnen vinden. Daarom krijgt dit album van mij dan ook een verdiende goede maar geen super score. Aanbevolen voor de liefhebbers van de hardere metalen met de nodige complexiteit.