Dynamo Metalfest 2025 in IJssportcentrum, Eindhoven, zaterdag 16 augustus 2025
“dan moet ik keuzes maken en daar ben ik niet zo heel goed in“
Dag 2 van het 10 jarig bestaan van ‘het’ festival van Eindhoven. Ik heb het gister goed naar mijn zin gehad en heb weer wat oude bekende gesproken… altijd fijn om weer in Eindhoven te zijn. Ook vandaag krijgen we weer een mooie mix van stijlen, tijdperken en faam voor onze kiezen. Van bands die tegen pop aanschurken, via cultstatus, tot grondleggers van death metal, wat inmiddels old school mag heten, maar wat in die tijd anders dan alles was. En ook vandaag mag het nieuwe talent niet ontbreken. Kortom, een dag om echt naar uit te kijken voor elke breed georiënteerde metalhead. Een dag zoals het hoort op een Dynamo Metalfest.
8 september 2025 I Tekst: Perry Boleij I Foto’s: Hans Lievaart
Inherited (Kink)
We beginnen met de winnaar van de Dynamo band battle en dat is een stel jonge honden, genaamd
Inherited, ze staan op het Kink Distortion stage en om 12 uur worden ze los gelaten. We zijn meteen al getuige van de 1e moshpit van vandaag. Deze boys hebben een hoop energie en spelen een hele vette vorm van thrashmetal, met snelle, agressieve stukken, maar ook langzamere groove. De band haalt een jongen uit het publiek om mee te brullen en dat doet ie niet onverdienstelijk. De nummers van hun debuut album vliegen ons om de oren. Het is een goede opener met lekker veel energie.Dit gaan ze de rest van hun leven met zich meedragen, reken daar maar op.
Hanabie (Main)
Vandaag en morgen hebben we 2 podia tegen over elkaar staan en er zit iedere keer 5 minuten tussen de bands. Ik vind het allang fijn dat de 2 podia niet tegelijk bezet zijn, want dan moet ik keuzes maken en daar ben ik niet zo heel goed in. Dus zoals gezegd, op naar het hoofdpodium om de Japanse dames van Hanabie te aanschouwen. Ze beginnen na een intro met hun onvervalste Harajuku metalcore. Ze beheersen hun instrumenten goed en schrijven zelfs hun eigen muziek (en daar sta ik eerlijk gezegd van te kijken). Zangeres Yukina klinkt als de chipmunks on steroids en schrijft mee aan de teksten, Matsuri is bandleider, schrijft muziek, teksten en arrangementen en speelt gitaar en zingt af en toe ook nog een deuntje. De band wordt compleet met Chika op drums en Hettsu op bas en sho (Japans mondorgel). Ik zei al dat de dames hun instrument meer dan redelijk beheersen, Hettsu staat bijvoorbeeld te slappen op haar bas en in het geheel komt er een muur van geluid op ons af, met af en toe die lieve piepstemmetjes. Eigenlijk ben ik hier geen groot fan van, maar als ik zo bekijk hoe de dames een heel hoop mensen inpakken met hun dansjes en meer van dat soort efforts, dan kan ik daar alleen maar waardering voor hebben. Schijnbaar iedereen in het publiek doet lekker mee met al hun trucjes en dat is wel leuk om te zien. Het is zeker een leuke contrast met al die andere bands.
Bark (Kink)
Deze Belgen staan op het podium aan de andere kant van de kunstijsbaan. Als intro laten ze ‘Bark At The Moon’ van Ozzy Osbourne horen. Mooi, dat we af en toe een eerbetoon horen aan The Prince Of Darkness. De heren van Bark blaffen flink en bijten af en toe ook, met hun groove metal / death & roll. Het gaat bij de Antwerpse mannen meteen “van dik hout zaagt men planken”. Met andere woorden, ze gaan meteen flink te keer als een wilde hond. Zanger Ron Bruynseels heeft een goede schreeuwende strot en laat niks aan het toeval over dat hij de frontman is. Gitarist Martin Furia, die we oo kennen van Destruction, speelt de pannen van het dak. Toon Huet is de andere gitarist, met de ritmesectie op drums Ward van de Straeten en op bas zijn broer Jorn. Het is een geoliede machine op het podium. De zanger weet het publiek goed te vermaken en zorgt dat we in beweging blijven. Ze spelen 2 nummers van hun in april van dit jaar uitgekomen album ‘The Time Has Come’ en we hebben ook 2 primeurs, in de vorm van ‘Roll The Dice’ en ‘Voice Of The Dog’. Beide nummers worden vandaag voor het eerst live gespeeld. Na een goed en energiek optreden laten ze ons weer vertrekken naar het hoofdpodium.
Charlotte Wessels & The Obsession (Main)
Zangeres Charlotte Wessels kennen we van Delain en we weten wat die in haar mars heeft, dus staan we voor het hoofdpodium. De band heeft als gitarist Timo Somers, bassist Otto Schimmelpenninck van Oijen. Zij zijn ook ex leden van Delain. De drums worden verzorgd door Joey Marin de Boer die ook drumt in Vandenberg en die ook ex Delain is. De band wordt aangevuld door celliste Elianne Anemaat en een toetseniste die ook achtergrond zang verzorgd. Tussen al het geweld is dit orkestje een klein rustpuntje, we kunnen echt verstaan wat de zangeres zingt en daar hebben we de voorgaande bands toch wel een beetje moeite voor moeten doen. De band staat als een huis, wat wil je met zoveel vlieguren, dus muzikaal is het echt heel goed en de zangeres is van de buitencategorie, dus dat gaat goed komen. Het aanwezige publiek dat toegestroomd is, is wel te porren om onderdeel te worden van de show, doormiddel van meeklappen, zingen en swingen.
Er is dus veel interactie met het publiek en er komen nummers voorbij waar de hele hoge stem, maar ook zelfs een hele heavy stem van Charlotte aan bod komen. Bij ‘Ode To The Westwind’ komen de oosterse klanken mooi over. Het poppy ‘Vigor And Valor’, en het heavy ‘The Exorcism’, waar ze de show mee eindigen, doen het goed bij het publiek. Ik hoorde veel mensen dat het een vreemde eend in de bijt is op dit festival, maar wel een lekkere. Ze kreeg desondanks het veld lang niet vol.
Celestial Sanctuary (Kink)
Deze band schrijft op zijn website “Celestial Sanctuary are here to firmly stamp there boot into your skull and make their own unique mark on the future of death metal”. Ze zijn begonnen in 2019, in het Verenigd Koninkrijk. Deze band doet meteen veel stof opwaaien… figuurlijk dan. De vier Engelse heren gaan meteen vol gas vooruit en als publiek kun je dan niet anders dan reageren met een moshpit of circlepit.
Vanaf de eerste minuut gaat het behoorlijk tekeer in de pit. Zanger Thomas Cronin speelt ook gitaar, en Matt Adnett is de andere gitarist, bassist is Jay Rutterford en James Burke laat zich ook ebhoorlijk gelden. Het geluid is weer prima, mooi dat de organisatie dat toch iedere keer weer voor elkaar krijgt. De band laat ons om 15:15 uur, als hun show erop zit, beduusd achter, maar we moeten weer door naar het hoofd podium.
Static X (Main)
De eerste van de twee industriële metal bands van vandaag is het herleefde Static X. Het veld staat nu eindelijk goed vol, dit is ook wel een band die veel mensen willen zien. Bassist Tony Campos is het enige lid van de band dat op alle 8 albums te horen is. Zanger/gitarist Xer0, oftewel Edsel Dope (Brian Charles Ebejer), die dat zelf blijft ontkennen, is vanaf 2019 vervanger van origineel zanger en oprichter van de band, wijlen Wayne Static. Hij heeft een gaaf masker op met verlichte ogen erin.
De band wordt compleet met lead gitarist Koichi Fukuda en Ken Jay op drums. Ze beginnen met ‘Bled For Days’, van het eerste album ‘Wisconsin Death Trip’ en van dit album komen nog 7 nummers aan bod. De andere albums die aangeroerd worden zijn ‘Cannibal’ met 1 nummer, ‘Machine’ met 3 nummers en ‘Project: Regeneration Vol. 1’ met 1 nummer.
De heren uit Los Angeles zetten een degelijke goede show neer en er is ook best wel wat beweging op en naast het podium. Er komt bijvoorbeeld een roadie met een grote X coin op zijn hoofd het podium op en er gaat een bootje met een persoon met zilveren bal als hoofd met evil smiley erop het publiek op. Een hele grote Frankenstein / Wayne Static komt ook nog het podium op. De sample machine maakt overuren, maar gelukkig komt de rest van de heavy nu-metal uit echte instrumenten. Een vet optreden van deze bezetting van Static X.
Wraith (Kink)
Deze band uit Indiana in de USA maakt blackened speed/thrash metal en doet me meteen aan Venom denken. De heren hebben zo te horen ook wel heel goed geluisterd naar Conrad Lant (Cronos) en consorten, maar ze doen het wel goed. Er zit lekker vaart in het optreden en er wordt superstrak gemusiceerd. Ik had werkelijk nog nooit van deze mannen gehoord (maar ja, je kunt ook niet alles bijhouden). Het klinkt ook echt of ze uit begin jaren ‘80 komen en dat is er nou net zo gaaf aan. Zanger Matt Sokol klinkt lekker goor en de gitaarriffs komen als een wervelstorm op ons af. Ze bestaan al vanaf 2016, maar zoals ik eerder al zei, ik heb ze nu pas ontdekt. Maar wat is dit vette muziek.
Obituary (Main)
De Florida deathmetal van Obituary is live altijd heel vet en na het intro ‘Snorting Whiskey’ van Pat Travers stampen we er meteen goed in met ‘Redneck Stomp’. Lekker traag en zwaar, zoals we gewend zijn van deze Amerikanen. De diepe grunt van John Tardy, die door merg en been gaat, en die me kippenvel over mijn hele lichaam bezorgd, komt heel sterk en duidelijk over. De strakke drums van zijn broer Donald zijn heerlijk, en gitaristentandem Trevor Perez en Kenny Andrews, zorgen samen met Bassist Terry Butler voor een dodelijk muzikaal geheel. Zoals altijd, geen poespas, maar vol er tegen aan… wat is dit toch altijd F#cking goed. Al ruim 40 jaar 1 van de beste death metal band die er bestaan en die ander kwam ook uit Florida.
De roadie trommelt even mee op ‘Wrong Time’ en er worden opblaaskrokodillen het publiek in gegooid, waar je dan weer lekker op kan crowdsurfen. Een rubber bootje gaat ook het publiek in, met een fotograaf erin (ben wel benieuwd naar die foto’s). Zo de (red) nek spieren zijn weer flink opgerekt. Gave band, gave muziek en weer een heel simpele, maar zeer goede show. Misschien verdienen ze volgende keer wel een plekje later op de avond.
Conjurer (Kink)
Een band uit de UK, omschreven als sludge metal / post metal. Conjurer bestaat uit Brady Deeprose en Dan Nightingale, allebei gitaar en zang, met Conor Marshall op bas en Noah See drums. Het is voor mij behoorlijke boze menerenmuziek. Dit is vandaag de eerste band waar ik niet veel mee kan, al zit het muzikaal wel goed in elkaar en aan het publiek te zien zijn er genoeg mensen die dit wel gaaf vinden. Sorry maar ik heb dit moment genomen om even wat te eten dus het wordt maar een kort verslag. Voor de liefhebbers van deze band, op 24 oktober 2025 komt hun 3e album ‘Unself’ uit.
Ministry (Main)
Met de vorige show op Dynamo Metal Fest in gedachte ga ik naar dit optreden kijken. Het begint al met een groot Trumpportret op de backdrop met “imbecile” erop. En tijdens het optreden komen beelden van de KKK voorbij, maar zanger Al Jourgensen houd zichzelf redelijk koest, politiek gezien dan, dus het gaat vanavond hopelijk om de muziek, ook al is die ook politiek gearrangeerd. Ze beginnen met het supervette ‘Thieves’ er wordt heel strak gespeelt door de band. Paul Barker, de multi-instrumentalist, is er weer bij vanaf 2024. Met hem heeft Al Jourgesen de grote Ministry successen behaald eind jaren ’80. Hij was ook de enige die echt als bandlid word beschouwd, samen met Al. Het valt mij op dat er maar een enkele basdrum op het podium staat. Dat is denk ik de enige band van dit weekend daarmee. Er komt natuurlijk veel uit de sampler machine.
Met ummers als ‘Goddamn White Thrash’, ‘Just One Fix’, ‘Jesus Built My Hotrod’ en afsluiter ‘So What’ is het Industriële deel van vandaag voorbij gevlogen. Gelukkig hebben we geen rare dingen van de zanger hoeven te slikken, alleen zijn muzikale paranoïde politieke boodschap in de muziek is natuurlijk aanwezig, maar de show is goed.
Thrown (Kink)
2019 is het jaar waarop de Zweedse band Thrown het levenslicht zag. Thrown maakt een mengvorm van metalcore/ hardcore. Ik ken deze band niet en ze verrassen me vanaf de eerst minuten met hun vette breaks. Ze hebben een redelijk unieke bezetting, met zanger Marcus Lundqvist, gitarist Johan Liljeblad, gitarist Andreas Malm en Buster Odeholm op drums, dus geen bassist. Wie herinnert zich Morthra nog? De allesvernietigende brul en trage metalcore maakt de band er zeker één om in de gaten te houden. Met een EP en een volledig album op zak kunnen ze toch aan de 14 nummers komen die ze op ons afvuren. De nummers van hun debuut EP. ‘Extended Pain’ uit 2022 hebben meer dan 50 miljoen streams op Spotify. Dat is niet mis, voor een relatief jonge band. Met ‘BackFire’ als starter komen we meteen lekker in de hardcore sferen. ‘Nights’, met zijn aparte staccato gitaargeluid en in bijvoorbeeld bij ‘Bitter Friend’ is zanger Marcus extra boos. De nummers zijn niet lang dus de band raast door de tracklist heen en het is dan ook voorbij voor dat we het weten.
Kreator (Main)
De Duitse veteranen van Kreator hebben in de jaren een plekje in mijn hart gekregen. Puur door de werklust en natuurlijk de heerlijk thrashmetal die ze spelen. En live doet zanger Mille Petroza er nog een schepje bovenop. In 2021 waren ze headliner op dit festival, dat zit er deze keer niet in. Maar wat ze vanavond weer laten zien en horen is voor mij wel headliner waardig. Het podium is in de jaren niet veel of zelfs niks veranderd. De grote violent minds zijn aanwezig en de lijken bungelen vanuit het plafond.
Mille vertelt: “toen wij ventjes van 14,15 jaar oud waren gingen we vanuit Essen naar Dynamo Eindhoven om de grote namen in de metal wereld live te zien. Normaal zouden wij vragen of jullie willen crowdsurfen maar dat doen jullie al massaal”.
Ze hebben ‘Run To The Hills’ van Iron Maiden als intro. Het 1e nummer wat ze spelen is ‘Violent Revolution’ en dat gaat gepaard met een hoop vuur en vlammen, dus de toon is gezet. Mille spoort ons aan om mee te zingen en te bewegen. De confettislierten vliegen door de tent. ‘Hail To The Hordes’ doet het altijd goed en veel mensen in het publiek schreeuwen dan ook mee. Nummers als ‘Betrayer’, ‘Flag Of Hate’ en ‘Pleasure To Kill’ zijn vette nummers uit de oude doos. Vanaf 1982 al 1 van de beste thrash bands. 43 jaar oud and still going strong. Mille belooft dat er volgend jaar een nieuw Kreator album uitkomt. Daar verheug ik me nu al op.
Sirenia (Kink)
Dan is het tijd voor de gothic metalband Sirenia uit Noorwegen, met zangeres Emanuelle Zoltan, een Franse dame die qua stem de hoogte in gaat als een mezzosopraan. Dan hebben we daar tegenover staan Morten Veland, voor gitaar en heavy vocalen. De muziek is ook heavier dan ik verwacht had, en dat is altijd fijn om positief verrast te worden. De zangeres is goed bij stem en de band als geheel speelt een superstrakke set. Met nummers als ‘Into The Night’, ‘Lost In Life’ en ‘The Other Side’ geven ze al een aardige bloemlezing van wat ze in hun mars hebben. Het nummer ‘Voyage, Voyage’ van Desireless is een hele gave cover en die gaat er bij iedereen ook in als zoete koek. En goede show met mooie zang en vette gitaren.
Within Temptation (Main)
Nederlands trots Within Temptation is als afsluiter van de zaterdag van de 10e editie van Dynamo Metalfest geporgrammeerd. Frontvrouw Sharon den Adel gaat meteen in oorlog met ‘We Go To War’. WT is jarenlang export productnummer 1 in Nederland geweest en met gouden platen in verschillende landen lijkt het in Nederland nog een beetje achter te lopen. Maar de band staat als een huis en de lichtshow is schitterend. Alle 8 studio albums komen aan bod, behalve ‘Enter’, het debuut album. Voor ‘Stand My Ground’ staat Sharon nog even stil bij de oorlog in Oekraïne. Ze heeft de blauw-gele vlag ook op haar arm getekend. 1997 was het jaar dat de band ook in Eindhoven op het affiche stond en voordat ze ‘Supernova’ inzetten, haalt de zangeres herinneringen op aan dat optreden. Ze zijn ook heel blij dat ze er nu weer zijn om hun ‘Bleed Out’ tour af te sluiten.
Geen echt duet vandaag, want bij ‘Paradise’ komt Tarja op het beeldscherm voorbij. Degene die de rookmachines bedient is iets te enthousiast, waardoor we bij ‘The Reckoning’ eigenlijk niks meer van het podium zien. Natuurlijk komen ‘Ice Queen’ en als afsluiter ‘Mother Earth’ ook nog voorbij. Daarmee is het einde van de zaterdag een feit. Mooie visuele en muzikale show.
De setlist van vanavond:
- We Go To War
- Bleed Out
- In The middle Of The Night
- Stand My Ground
- Paradise (What About Us?)
- Wireless
- Faster
- Supernova
- Don’t Pray For Me
- Lost
- The Reckoning
- Ice Queen
- Our Solemn Hour
Mother Earth
Social media