Dynamo Metalfest 2025 in IJssportcentrum, Eindhoven, zondag 17 augustus 2025
“Het is altijd mooi om te zien dat er bands zijn die ons als publiek nog echt willen vermaken“
We zijn toe aan de derde dag van Dynamo Metalfest. Ik heb me tot nu toe al twee dagen prima vermaakt met goede muziek en een beetje zeveren met oude bekenden. Het programma van de laatste dag is breed, divers en wederom zeer interessant te noemen. Deze derde en laatste dag van het festival is helemaal uitverkocht dus het wordt lekker druk en met een hoop gave bands gaat het ook met deze dag goed komen.
8 september 2025 I Tekst: Perry Boleij I Foto’s: Hans Lievaart
Pothamus (Kink)
De eerste band van vandaag op het Kink Distortion stage is Pothamus, een Belgische postrock band, die bestaat uit bassist Michael Lombarts, drummer/zanger Mattias M. van Hulle en gitarist/zanger Sam Coussens. Het valt me meteen op dat de heren in een soort driehokje staan. De drums staan logisch maar de 2 andere mannen staan met hun gezicht naar elkaar toe gericht, dus niet naar het publiek. Misschien is er een reden dat andere bands dit NIET doen? De muziek die ze maken is sferische, zweverige, heavy muziek. Er is geen interactie met het publiek. Met de trage gezang, zowel clean als bruut, de lage bassen en het ritmische slagwerk, brengen de mannen uit Mechelen ons in een soort trance. Dat is wel lekker als je nog niet helemaal uitgeslapen bent. Het is een interessante opener van de derde dag.
HellRipper (Main)
Dit is even andere koek. HellRipper is eigenlijk een eenmans black/speed metal band. James McBain is in 2014 begonnen met de band en komt van de Schotse Hooglanden. Op zijn platen speelt hij alle instrumenten zelf, maar live wordt dat een beetje lastig, dus dan heeft hij wat muzikanten om zich heen verzameld. Op bas hebben we Andy Milburn, gitaar Joseph Quinlan en drums Max Southall. De band gaat vanaf het begin meteen behoorlijk los, we moesten nog even de slaap uit onze ogen wrijven, maar dan komt het publiek ook los, met heel de rataplan aan kunstjes die je kan doen bij een metalconcert. Dus circlepit, crowdsurfen, headbangen en moshen. Meneer McBain laat ons ook niet met rust, want als we dan een klein momentje rustig aan doen zegt hij “het maakt niet uit hoe hard en snel jullie zijn, ik wil altijd meer, dus geef ik jullie een halve minuut om op adem te komen, maar als wij weer gaan spelen dan wil ik jullie ook zien bewegen.” Daarna gaat het nog sneller en harder en breken ze de boel zowat af. Een goede, snelle, heavy show, van een vakbekwaam bandje. Ik ben getriggerd en ga HellRipper in de gaten houden.
Terrifier (Kink)
We zijn weer aan de overkant en daar begint Terrifier zijn brute thrash te spelen. Zanger Chase Thibodeau bespeelt het publiek vanaf de eerste minuut. Hij spuugt zijn teksten als een waterval uit en de gitaartandem, bestaande uit Rene Wilkinson en nieuw lid van de Canadese band Eli Slamang, gaan als een op hol geslagen paard over ons heen. Het is altijd mooi om te zien dat er bands zijn die ons als publiek nog echt willen vermaken. Bassist Tom Sharpe en drummer Kyle Shepperd hebben het druk om het ritme op tempo te houden. Vette thrash, met een geweldige frontman en een dito band. Het plezier brengen ze over op het publiek, het stofhappen is hier ook weer een feit dus veel beweging voor het podium.
Fleshgod Apocalypse (main)
De volgende band is er één van een hele andere categorie, we gaan nu op een symphonische death metal trip met opera zanglijnen en keiharde theatrale death metal. Deze Italiaanse band bestaat vanaf 2007. Ze hebben het barokthema mooi doorgevoerd op het podium, met de kleding en een oude piano. Er zit zo gruwelijk veel contrast tussen het rustige klassieke en de keiharde deathmetal, maar heel goed gedaan, ook al is het niet geheel my cup of tea. Zangeres Veronica Bordacchini heeft een hele mooie cleane en operastem en met de diepe grunt van Francesco Paoli is dat een mooie combinatie. Het gaat zelfs af en toe naar het hysterische. Het geluid is goed en de muzikanten spelen een strakke set. Dit is ook wel weer een band die zijn set heel serieus speelt en dan weinig of geen tijd heeft voor interactie met het publiek. De show is goed en het zit muzikaal prima in elkaar.
Mawiza (Kink)
Van deze band uit Chili verwacht ik heel veel. Zanger Awka zingt uitsluitend in het Mapuzungun, de originele taal van het Mapuchevolk uit Zuid-Amerika. Het podium wordt eerst vrij gemaakt van kwade geesten met een vloeistof die door de zanger omhoog gespuugd wordt. Als dat gebeurd is, kunnen de 4 heren Karu (gitaar), Zewu (basgitaar), Txalkan (drums en percussie), en zanger/gitarist Awka hun half uurtje groove metal aanvangen. De sound is goed, alleen ik had meer een muzikale mix verwacht van Chileense folk en groove. De intro’s zijn vaak wel met Chileense instrumenten, maar van tape. De heren hadden in 2019 een primeur met hun album ‘Kollong’. Het nummer ‘Mawiza Ňi Piwke’ is namelijk het eerste nummer volledig in het Mapuzungun. Dit nummer spelen ze vandaag ook. Al met al een heel leuk optreden, maar eerlijk gezegd had ik er iets meer van verwacht. Al was het muzikaal prima in orde.
Ne Obliviscaris (Main)
Death metal, gecombineerd met verschillende stijlen, waaronder klassiek. En daar hoort een viool bij. Maar daar ligt vandaag een beetje het probleem, er is iets mis met de kabel van de viool. Dus dan maar zonder viool… maar later toch weer mét viool. De interactie met publiek is goed, deze heren uit Australië snappen wat je als toeschouwer wil, vette muziek en lol op het podium. De band bestaat uit: James Dorton (zanger/grunter), Tim Charles (zanger/violist), Benjamin Baret (gitaar), Daniel Presland (drums), Matt Klavins (gitaar) en Martino Garattoni (bas). In het verleden waren Ludo van Delain en Kevin Paradis ook leden van dit gezelschap. Ne Obliviscaris is Latijn voor “vergeet niet”. Ze staan bekend om hun langgerekte nummers, vandaar dat ze in 45 minuten maar 4 nummers spelen. Dat zijn dan wel weer hele mooie muziekstukken. Ze beroeren 2 van hun 4 album, ‘Equus’ en ‘Suspyre’ zijn nummers van het laatste album ‘Exul’. ‘Of Petrichor Weaves Black Noise’ en ‘And Plague Flowers The Kaleidoscoop’ zijn van ‘Portal Of I’. Ook al zijn het er maar 4, dit is heel gaaf gedaan en eigenlijk heb je niet echt in de gaten dat er maar zo weinig nummers gespeeld zijn. De heren krijgen wat ze willen, namelijk een actief publiek met circlepits en een headbangende menigte en het applaus aan het einde van de show is dan ook zeer terecht.
Coffin Feeder (Kink)
Deze heren uit België krijgen het voor elkaar om in een half uur de kunstijsbaan vol met stof te zetten. Met leden van Aborted, Leng Tch’e en Fleddy Melculy stortten ze groove death metal, grind en hardcore over ons heen. Het is dan ook een wervelstorm van geluid. Met de grunts van Sven en Jeroen en Bart op gitaar en zang, de ritmesectie wordt verzorgd door Jan op bas en Sieb als drummer. Deze heren hebben een missie en dat is de boel volledig op zijn kop zetten en dat lukt aardig met circlepits, moshpits en walls of death. Zanger brullert Sven De Caluwe introduceert zelfs een nieuwe versie van een soort van wall of death maar nu moet iedereen vanaf het podium keihard het publiek in rennen; grappig om te zien. ‘Dead Or Alive’, ‘Destroyer’ en afsluiter ‘Stereo Homicide’ zijn enkele van de nummers waarmee Coffin Feeder kwam, zag en overwon. Tijdens het optreden van de belgen staat bij de main stage Heavy Hoemp,a die probeert over het geweld van de heren op de Kink Distortion stage te komen. En bij dat optreden wordt de saxofonist Marijn onwel en wordt hij zelfs gereanimeerd. Maar gelukkig komt hij snel bij en wordt hij helder naar het ziekenhuis afgevoerd. Ik begrijp dat het goed met hem gaat, gelukkig.
Kataklysm (Main)
De sympathieke Canadezen maken death metal en zitten in hun “Goliath” tour. Ze zijn al vanaf 1991 bezig. De bezetting nu is: Maurizio Lacono zang, Jean-Francois Dagenais gitaar, Stephane Barbe bas en Oli Beaudain drums. De presentator van de mainstage vraagt of we misschien wel het crowdsurfrecord kunnen breken. Dus als de band begint met ‘The Ambassador Of Pain’, dan gaat het gelijk helemaal los en of het niet genoeg is, tijdens de overigens gave show, doet zanger Maurizio er nog een schepje bovenop, om een security stresstest te doen tijdens het nummer ‘As I Slither’ en dan gaat het helemaal los. Maar de ervaren vangploeg houdt zich goed staande. Hij vind het ook geweldig dat de kleine kinderen mee komen naar de metalconcerten en dan ook nog crowdsurfen. Er komt ook een nieuw nummer aan bod, namelijk ‘The Rabbit Hole’. Bijna alle albums komen aan bod en de hele gave show eindigt met het technische ‘Crippled And Broken’.
Dymytry Paradox (Kink)
Deze mannen uit Tsjechië spelen een vorm van heavy metal met Industrial en metalcore invloeden. Ze hebben allemaal maskers op en witte pakken aan, zo op het eerste gezicht leek het of de spaceshuttle was geland in Eindhoven. Ondanks dat dit één van de rustigste bands van de dag is, gaan we toch redelijk te keer als publiek. Dit ligt geheel aan de performance van de heren, die echt moeite doen om er wat van te maken. Opgericht in 2003 en al 9 albums uitgebracht. maar daar zit bijvoorbeeld ook een Tsjechische en een helemaal Engelse versie van het album ‘Revolter’ bij, die de naam ‘Revolt’ mee kreeg. Live komt het beeld niet geheel overeen met de muziek. Bij het beeld denk ik aan Slipknot, natuurlijk door de pakken en maskers, maar muzikaal is het dan veel rustiger dan je had verwacht. Maar gitaristen Jan en Jiři geven ons aardig wat vette riffs en Miloš, drummer van de band, klopt er flink op los. Het is een aangename afwisseling tussen al het geweld van vandaag en het wordt ook zeer goed ontvangen.
Kerry King (main)
Voor dat Meneer King het podium betreedt wordt er eerst gedweild. De bandleden komen 1 voor 1 op. Zanger Mark Osegueda toont zich een geweldig frontman en zorgt meteen dat het massaal aanwezige publiek aan staat. Het podium is versierd met het logo van de band in licht en er wordt heel veel vuur gebruikt. En er komt ook vuur uit de bandleden, ze spelen furieus en dat is gaaf om te zien. De zanger zegt dat ze allemaal individueel al een keer in Eindhoven hebben opgetreden, maar dat dit de eerste keer is als band. En natuurlijk is het heel erg vergelijkbaar met Slayer wat ze doen, maar Kerry heeft dan ook al meermaals gezegd dat hij eigenlijk niks anders kan dan dit. De band bestaat verder uit drummer Paul Bostaph, Kyle Sanders op bas en Phil Demmel op gitaar. De band met spreekbuis Mark komt met hun nummers van het eerste album van dit collectief, maar natuurlijk ook nummers van Slayer. ‘Two Fists’, ‘Toxic’, en ‘Shrapnel’ zijn een paar vette songs en Slayer wordt vertegenwoordigd met nummers als ‘Repentless’, ‘Disciple’, ‘Raining Blood’ en ‘Black Magic, de Kerry King nummers dus’. Ze geven zoals verwacht een geweldige show.
Rivers Of Nihil (Kink)
Deze band komt uit Pennsylvania, USA en speelt technische deathmetal en heeft voor de sfeer saxofonist Patrick Corona meegebracht. Dit geeft een heel apart, bijna jazzy sound aan de keiharde deathmetal. De cleane zang wordt verzorgd door bassist Adam Biggs en dat past mooi in de sfeer van de muziek, die dus niet altijd keihard, maar ook hele rustige gelaagde stukken met hele mooie opbouw kent. De heavy grunt van gitarist Andy Thomas is er één die je toch nog wel kan verstaan. Jared Klein is de drummer en hij zingt ook stukken mee. Brody Utley is een druk baasje met gitaar, keys en programmeren in zijn portefeuille. In mei dit jaar is het vijfde album van de band uitgekomen met de naam van de band. Met dit album hebben ze meer volwassen gekeken naar de structuur van de nummers en dat heeft goed uitgepakt. En live klinkt dat ook geweldig. Dat horen we meteen als ze beginnen met ‘The Sub -Orbital Blues’. Het nieuwe album komt met 6 nummers aan bod, het laatste nummer is het titelnummer van ‘Where Owls Know My Name’ en daarmee wordt deze muur van geluid afgebroken. Een goede show van deze boys met technische hoogstandjes en hele brute stukken.
I Prevail (main)
De band I Prevail komt uit Michigan USA en bestaat uit 5 heren die een vorm van metalcore produceren. Dat betekent veel cleane, rustige stukken, maar ook hele brute, heftige passages. Steve Menoian en Dylan Bowman zijn de gitaristen van de band en Dylan doet de cleane vocalen. Jon Eberhard speelt bas en toetsen, Gabe Helguera de drums en Eric Vanlerberge neemt de heavy zang voor zijn rekening. En hij is ook de frontman die je je als band wenst, want hij pakt iedereen in het publiek in. De band laat zien dat er ruimte voor modernere bands is op dit eigenlijk wel oldschool festival. Het veld staat bomvol en hij krijgt een hele hoop van die toeschouwers ook echt mee. Naast hun eigen songs komen ze ook met een medley van ‘My Own Summer (Shove It)’, van Deftones, ‘Them Bones’, van Alice In Chains en ‘Chop Suey!’, van System Of a Down. E, die is eigenlijk ook zeer fijn. Hun doorbraak, de cover van Taylor Swift , ‘Blank Space’, mag natuurlijk ook niet ontbreken. Het begint met 2 van hun meest gewaardeerde nummers ‘Bow Down’ en ‘Body Bag’. Met het verhoogde podium, waar onder meer Jon staat en de vette vuurwerkshow, komt de in Amerika razend populaire band zeer professioneel over. Tot slot de twee emotionele afsluiters ‘Hurricane’ en ‘Gasoline’, en die zijn een eerbetoon aan hun pas overleden manager Dave Shapiro. Hij heeft een vliegtuig crash niet overleeft.
Kublai Khan Tx (Kink)
Deze Texanen mogen met hun metalcore de Kink Distortion stage afsluiten (lees afbreken). Het begint voor mijn gevoel een beetje mat, maar daar zijn ze snel doorheen. De band heeft Matt Honeycutt als brulboei, Eric English als bassist, Isaac Lamb op drums en Nicholas Adams op gitaar. De hardcore-achtige metalcore van deze heren komt als geroepen voor een hoop mensen met wat anger issues; de crowdsurfers zijn niet bij te houden, de circle- en moshpits veroorzaken zichtbaar stofwolken boven de ijsbaan. Vijf albums en twee EP’s zijn ze rijk en met ‘Exhibition Of Prowess’ als de hoofdleverancier, vliegen ze in ongeveer 40 minuten door 13 nummers. Ze maken ook maar weinig woorden vuil aan praatjes tussendoor, maar klappen er flink op. Nummers als ‘Self Destruct’, ‘Supreme Ruler’ en het tweeluik ‘Antpile’ en ‘Antpile 2’ als afsluiter laten ons beduusd achter, en dat ze 10 minuten eerder stoppen deert niemand, lijkt het.
Gojira
Frankrijk als metalland is niet zo vanzelfsprekend, maar vanavond hebben we de topband uit Frankrijk Gojira. Ik heb het geluk gehad deze band een paar keer gezien te hebben, dus weet ik dat het een band is die altijd kwaliteit levert en dat is vandaag niet anders. Het geluid is perfect afgestemd, zodat we alle individuele instrumenten goed kunnen horen. Hun eerste naam was Godzilla, tot 2001 hebben ze deze naam gedragen, vanaf dat moment hebben ze de Japanse versie aangehouden, dus Gojira. De geweldige techniek van drummer Mario Duplantier is niet te versmaden en zijn broer, frontman/zanger/gitarist Joseph doet met zijn progressieve stijl ook een aardige duit in het zakje.
De set begint met ‘Only Pain’, van hun 6e album ‘Magma’. Van dit album komen nog 3 nummers aan de beurt. Het album ‘Fortitude’ is met 4 nummers vertegenwoordigd, met onder meer de mooie, gelaagde nummers ‘The Chant’ en ‘Amazonia’. Alle nummers worden heel mooi ondersteund door de beelden op de achterwand van het podium. Gitarist Jean Michel Labadie en bassist Christian Adreu hebben een grote rol in de technische en geweldige partijen die gespeeld worden. Mario laat ook nog zien dat hij humor heeft, hij komt namelijk met kartonnen bordjes met teksten zoals “Eindhoven de gekste” en “Houdoe en bedankt”. Leuk, die interactie met het publiek, Joe laat ons meezingen met ‘The Chant’ en steekt ons daarna wat veren in ons reet door te zeggen “Oh, you are so in tune”. Het concert wordt afgesloten met 2 toegiften, namelijk het titelnummer van ‘L’Enfant Sauvage’ en het schitterende ‘The Gift Of Guilt’. Gojira heeft bewezen een hele mooie afsluiter te zijn van vandaag en van het festival.
Voor de liefhebbers, de setlist van vanavond:
- Only Pain
- The Axe
- Backbone
- Stranded
- Flying Whales
- The Cell
- From The Sky
- Another World
- Silvera
- Mea Culpa
- The Chant
- Amazonia
Toegift:
- L’enfant Sauvage
- The Gift Of Guilt
Ik wil de organisatie van Dynamo metal Fest bedanken voor weer een geweldig festival en natuurlijk zijn er altijd wat puntjes van verbetering, maar ze hebben bewezen dat ze daar aan werken. We hebben bijvoorbeeld niet of nauwelijks hoeven te wachten bij de bar en het eten was nu ook prima geregeld. En terwijl ik dit zit te typen krijg ik de eerste namen van het volgend jaar al in mijn mailbox, dat beloofd weer veel goeds dus graag tot volgend jaar
Social media