Dynamo Metal Fest, Kunstijsbaan, Eindhoven – 20 en 21 augustus 2022
“…eigenlijk kunnen we als metalheads elk jaar blindelings een ticket kopen want de organisatie heeft de line up altijd goed voor elkaar”
Het heeft een drietal jaren op zich laten wachten, maar Dynamo Metal Fest heeft eindelijk weer plaats mogen vinden. Met een prima line-up mochten de metal fans zich in hun handen wrijven en geholpen door een lekker weertje zal de versie van 2022 wederom de boeken in gaan als een erg geslaagd feestje. Muzikaal was er erg weinig te klagen, maar organisatorisch waren er wel een aantal verbeterpunten aan te wijzen. Hopelijk zal de organisatie in staat zijn om dit in de volgende editie daadwerkelijk te verbeteren. Dat gezegd hebbende was er verder weinig te zeuren en hebben we twee dagen in een geweldige sfeer kunnen genieten van een heerlijk potje live-muziek.
29 augustus 2022 I Tekst: Sjak Roks & Perry Boleij | fotografie: Hans Lievaart
ZATERDAG 20 AUGUSTUS
Volgens de planning zouden de deuren van de Kunstijsbaan om klokslag half elf open moeten gaan, maar daar dachten de heren van Testament toch iets anders over. Wegens wat last-minute voorbereidingen voor hun headline-show konden de enigszins ongeduldig wordende metal fans pas met zo’n veertig minuten vertraging naar binnen en dat zorgde voor een angstvallig leeg veld bij de eerste nummers van opener Tankzilla. Dat was zeker jammer te noemen want deze tweemansformatie had wel wat meer publiek verdiend. De samenwerking tussen Peter Pan Speedrock zanger/gitarist Peter van Elderen en Wolfskop-drummer Marcin Hurkmans heeft in ieder geval een aantal erg aanstekelijke nummers opgeleverd, die door de snel aangroeiende menigte goed gewaardeerd werden. Tankzilla was dan ook een lekkere opener van de dag.
Het uit Oakland, Californië afkomstige Dress The Dead heeft met ex-Forbidden gitarist Craig Locicero en de uitbundig ogende zangeres Kayla Dixon een aantal sterkhouders in huis. Hun materiaal ligt zo vroeg op de dag wel wat zwaar op de maag, maar men komt een stuk sterker voor de dag dan een week eerder op Alcatraz Metal Fest. Dat heeft voornamelijk te maken met het feit dat de zang van Kayla een stuk beter tot zijn recht komt. Degenen die nog altijd hopen dat Craig stilistisch meer richting zijn oude band Forbidden zal gaan bewegen zullen bedrogen uitkomen, maar Dress The Dead bewees dat men dat ook helemaal niet nodig heeft. Hun meer mid-tempo materiaal werd retestrak neergezet en met de erg beweeglijke Kayla Dixon viel er ook visueel genoeg te genieten.
De jonge honden van Vended hebben hun naamsbekendheid voornamelijk te danken aan het feit dat de zoon van Slipknot’s Corey Taylor als zanger fungeert. Het zou redelijk simpel zijn om Vended af te schilderen als een Slipknot-kloon, want daar zou je de band behoorlijk tekort mee doen. Natuurlijk zijn de Slipknot-invloeden niet te ontkennen, maar de moderne metal heeft veel meer te bieden. Dat werd al snel duidelijk, want het duurde niet lang voordat de eerste moshpit van de dag een feit was. De energieke performance van Vended werkte erg aanstekelijk en ondanks de beweeglijkheid op het podium werd alles retestrak neergezet. Prima debuut op Nederlandse bodem mag ik wel zeggen.
Het Griekse Firewind was eigenlijk een beetje een vreemde eend in de bijt, daar deze versie van Dynamo Metal fest erg thrash-georiënteerd was. De melodieuze power metal van deze rondom gitarist Gus G. geformeerde band zorgde echter wel voor de noodzakelijke afwisseling en de man zijn gitaarspel was natuurlijk van uitzonderlijke klasse. Bijna achteloos werden de meest heerlijke riffs en solo’s op je afgevuurd. Ook zanger Herbie Langhans bleek prima bij stem te zijn en was met zijn sympathieke podiumpresentatie in staat om behoorlijk wat interactie met het publiek te verkrijgen. Ondank het feit dat Firewind prima eigen materiaal heeft, was het toch het afsluitende Flashdance-nummer ‘Maniac’ wat op de meeste respons kon rekenen.
De Amerikaanse grindcore band Cattle Decapitation moest vorige week op Alcatraz Metal Fest verstek laten gaan vanwege autopech, maar gelukkig waren ze wel aanwezig op Dynamo Metalfest. Hun “van dik hout zaagt men planken”-grindcore deed het in ieder geval erg goed en de crowdsurfers waren dan ook niet van de lucht. Het gemak waarmee gitarist Josh Elmore de riffs uit zijn instrument vuurde was bewonderenswaardig te noemen en de hardste band van de zaterdag had dan ook weinig moeite om het publiek voor zich te winnen.
Oudgediende Death Angel had een dag voor het festival de Dynamo Club reeds platgespeeld en dat deden ze op deze zaterdag nog eens dunnetjes over. De band heeft altijd een warme band met hun “home away from home” Eindhoven gehad en dat gevoel bleek (terecht) geheel wederzijds te zijn. Het spelplezier spatte er van af, zanger Mark Osegueda was prima bij stem en gitarist Rob Cavestany is gewoon een klasbak. Ondanks het feit dat ze mijn persoonlijke favoriet ‘Voracious Souls’ niet speelden, was de setlist uitzonderlijk sterk te noemen evenals de performance van de band. Het enthousiasme van de band werd moeiteloos overgenomen door de toeschouwers en de Kunstijsbaan ging dan ook compleet uit zijn dak. Death Angel was voor mij persoonlijk de beste band van de dag (en wellicht van het gehele festival).
Exodus deed erg zijn best om het uitzonderlijke hoge niveau van Death Angel te evenaren en het dient te worden gezegd dat ze daar redelijk in slaagden. Zanger Steve Souza was er goed bij stem en had weinig moeite om het al redelijk vermoeide publiek aan te sporen tot de volgende grote circle pit. Maar ja, met songs als ‘A Lesson In Violence’, ‘The Toxic Waltz’ en ‘Strike Of The Beast’ is het ook erg moeilijk om stil te blijven zitten. Gitarist Brandon Ellis van The Black Dahlia Murder bleek een erg goede vervanger te zijn van de wegens familie-omstandigheden in Amerika achtergebleven Lee Altus en speelde alsof hij al jaren onderdeel van de band was. Exodus stelt eigenlijk nooit teleur en dat was zeker ook niet het geval op Dynamo Metal Fest.
Tussen al het thrash metal geweld zorgde Candlemass voor de nodige (wellicht welkome) afwisseling met hun trage doom metal. Daar het vijfendertig jaar geleden was dat het album ‘Nightfall’ op de markt was verschenen werd deze plaat integraal vertolkt en dat werd behoorlijk goed gesmaakt. Zanger Johan Längqvist is terug van weggeweest en zijn vocale prestatie liet weinig te wensen over. De band oogde wat statisch, waardoor men de muziek voor zich moest laten spreken. Maar nummers zoals ‘Bewitched’, ‘Mirror Mirror’ en ‘Solitude’ zijn en blijven natuurlijk tijdloos, waardoor men weinig moeite had om tussen al het thrash geweld een goede indruk achter te laten.
Afsluiter Testament zorgt natuurlijk altijd voor goede shows, maar hun eigenzinnigheid zorgt wel steeds vaker voor wat opgetrokken wenkbrouwen. Misplaatste sterallures? Men had ’s ochtends er al voor gezorgd dat de deuren veel te laat open konden, terwijl men ook weinig zin had in een signeersessie voor de fans. Nu begon men weer een kwartier eerder dan het geplande tijdschema, waardoor de meeste mensen zich haasje repje naar het podium moesten begeven. Dat gezegd hebbende, kun je natuurlijk niet om het feit heen dat de vijf heren erg goed songmateriaal in huis hebben, wat ook nog eens uitstekend neergezet werd. De headbangers konden hun lol weer op en de band wist het laatste restje energie van de aanwezigen aan te spreken. Met nummers als ‘The Formation Of Damnation’, ‘Into The Pit’, ‘D.N.R.’ en ‘Children Of The Next Level’ werd er een uitstekende pot thrash metal gespeeld en zorgde Testament, ondanks hun nukken, voor een heerlijke afsluiting van de eerste dag.
ZONDAG 21 AUGUSTUS
Urne uit London Engeland mag vandaag beginnen voor een nog bijna leeg veld, de muziek die deze band speelt is er een met veel stijlen, o.a. death metal met screams van Joe Nally. Deze man zingt af en toe ook met cleane stem maar dat is niet altijd even zuiver. Maar voor een band met 3 man in de gelederen maken ze een hoop geluid en dat wordt ook wel gewaardeerd door de mensen die op tijd wakker waren of met deze vette sound lekker wakker worden. Joe verteld dat de drummer na 1 keer gerepeteerd te hebben al een optreden moest doen met de band. Ze dragen een nummer op aan Death Angel met de uitspraak “Because they are fucking amazing” als reden. We zijn lekker wakker geschud met deze korte show.
Dan de band Lik, aan de banner die er hangt zijn we vooraf gewaarschuwd over de muziekstijl van deze 4 heren uit Zweden Death Metal dus. De stem van zanger Tomas Akvik is in het begin niet goed te horen maar dat wordt snel opgelost. De 5 snarige bas is goed vet in de mix gezet. Lik staat garant voor het fijnere hakwerk, de mensen die nog niet wakker waren zijn dat nu want de eerste moshpit is een feit en een nieuwe band op mijn conto is altijd leuk.
Angelus Apatrida uit Spanje heeft een charismatische frontman en zeer verdienstelijk zanger. Dit is eigenlijk de spaanse Exodus maar dan wel een hele goede. Lead gitarist Davish Alvarez heeft “We Play Metal” op zijn broek staan, nou dat doen ze en niet zo’n beetje ook. Deze heren spelen een hele gave set onvervalste Thrash metal. De band geniet zichtbaar van de headbangende menigte en natuurlijk kan hier een moshpit niet ontbreken bij nummers als ‘You Are Next’ gaat het dan ook helemaal los wat het nodige stof doet opwaaien. De interactie van Guillermo Izquierdo met het publiek is ook leuk om te zien. Ze vliegen als een sneltrein door de set heen en het is dan ook jammer dat dit maar 45 minuten mag duren. Maar er staan natuurlijk nog een paar hele mooie namen op het affiche dus we moeten verder.
Cannibal Corpse behoeft geen introductie voor sommige een gruwelijke bak herrie, maar aan het publiek te zien zijn er ook een heleboel liefhebbers voor. De vette screams en grunts van George “Corpsegrinder” Fisher vullen de kunstijsbaan volledig. Ze lijken als een dolle te keer te gaan, maar als je goed luistert zit het allemaal zeer goed in elkaar. Respect voor Paul Mazurkiewicz drummer van de band. Wat moet die een conditie hebben. Aan de gigantische pit te zien is het feest voor velen je ziet van achteruit het podium af en toe gewoon niet meer, het gras is bij deze gemaaid. Met titels als ‘Hammer Smashed Face’ en ‘I Cum Blood’ Is het lekker vertoeven op de steppe van Eindhoven. De Amerikanen hakken er flink in maar een grote publiekstrekker is het zeker.
De volgende band is Jinjer uit Oekraine. We weten allemaal dat dit land in een ellendige oorlog verwikkeld is. Het is denk ik wel een klein wonder dat ze nu hier in Eindhoven staan. Je kon een tijdje geleden 1 van de 2 speciale shirts bestellen, de opbrengst daarvan is geheel naar de mensen in Oekraine gegaan. Het is dan ook mooi om te zien dat verschillende mensen dit doel gesteund hebben door middel van de koop van deze shirts. Al bij de soundcheck horen we dat het geluid heel goed is, dus dat beloofd wat voor de komende 50 minuten. En ze geven dan ook meteen gas met ‘Teacher, Teacher!’ Zangeres Tatiana Shmayluk (die overigens op dit moment in de VS woont, bij haar vriend) is goed op dreef en zowel cleane stem als grunts klinken heel vet,. Wat komt er een geluid uit dat kleine dametje. Ze ouwehoert goed tegen het publiek en springt lekker rond over het podium. De bas van Eugene Abdukhanov staat goed vet in de mix en dat klinkt zo lekker. In de drums hoor ik een rare klop.
Jinjer speelt 5 nummers van het laatste album ‘Wallflowers’ waaronder ‘Vortex’ en ‘Call me A Symbol’. En 1 van hun grootste hits op you tube ‘Pisces’ komt ook voorbij, deze hebben ze al even niet meer live gespeeld zegt Tatiana dus dat is een mooi cadeautje voor het massaal toegestroomde publiek. Ze vragen ook nog wat aandacht voor de oorlog in hun land en met ‘Home Back’ geven ze hun uitspraak “We want our home back” muzikale betekenis. De show bewijst wel wat een geoliede machine Jinjer is.
Dan de verrassing van de dag Bay Area Interthrashional. Hier heb ik heel erg naar uitgekeken. De lijst van namen die met dit project meedoen is alleen al indrukwekkend. Maar eerst krijgt Cliff Burton een eerbetoon met als we een van zijn grootse bassolos horen en beelden op de schermen worden vertoond. En als ze dan beginnen met spelen van ‘Whiplash’ is het feest compleet. De regel van Graig Locicero is simpel: je speelt niet je eigen nummers. De zang voor bijna alle nummers is voor rekening van Katon W. De Pena zanger van Hirax, die doet dat niet onverdienstelijk. Er zijn ook een paar nummers die door anderen gezongen worden, zoals ‘Die By The Sword’ door drummer Will Carol, ‘Over The Wall’ door Kayla Dixon, Mark Osegueda zingt ook een paar nummers, en Randy Blythe geeft nieuwe betekenis aan het nummer ‘Fight Fire With Fire’. Oh man, wat een actie. De bas partijen worden afwisselend gespeeld door Matt Camacho, John Campbell en Harold Oimoen, maar die laatste hangt vooral de clown uit. Hij heeft ook het boek ‘Murder in the Front Row’ uitgebracht, een heel mooi boek over de vroege jaren in de Bay Area Thrash scene. De drums worden verzorgt door Will Carol, Chris Kontos en Mark Hernandez. De gitaristen dat zijn er ook een paar en niet de minste, Graig Locicero, Phil Demmel, Rob Cavestany, Mike DeLeon, Josh Christian. Deze heren spelen allemaal een paar nummers , alleen met het laatste nummer ‘Creeping Death’ staan alle gitaristen op het podium.
Dit gelegenheidsbandje geeft aan drie jaar geleden begonnen te zijn met dit project en dat ze zijn gevraagd door Dynamo Metal Fest om dit speciale optreden te geven. En speciaal is het wel met al die sterren uit de Bay Area Thrash scene. En als ik het goed gehoord heb komt er volgend jaar weer wat speciaals uit die hoek. Dat belooft weer wat, dit was in ieder geval helemaal geweldig.
Randy Blythe heeft zijn stembanden al lekker warm gezongen met de vorige band, maar nu met zijn eigen Lamb Of God kan hij nog een stapje verder gaan. Deze band laat altijd een bak energie los op de menigte en dat gebeurt nu meteen vanaf het begin al. Het is ook erg aanstekelijk, je begint meteen in beweging te komen. Het is hun laatste show in deze tour en het lijkt wel of ze er een extra groot feest van willen maken. Het publiek werkt hier goed aan mee, dus als meneer Blythe om een circlepit vraagt dan komt die er ook. En wat voor één. We zullen nog een week stof uit onze neuzen vissen, dankzij nummers als ‘Walk With Me In Hell’, Redneck en ‘512’ (wat het celnummer is waar hij gezeten heeft in Praag). Dit nummer draagt hij op aan Jinjer. Phil Demmel is plaatsvervangend gitarist en hij heeft zijn gitaar bij zijn schoenen gematched. De uitspraken van Randy “We completely fuck this place up” en “If you not come to dance than go out of the way” zeggen alles over dit optreden. Ze geven een zeer geslaagde show.
Heaven Shall Burn mag het Duitse einde van dit geweldige weekend inluiden. Ze gaan eigenlijk verder waar Lamb Of God gestopt is. En dat doen ze vanaf het begin af aan met een indrukwekkende show met veel vuur en een hoop zilveren en zwarte slierten die overal terecht komen. Wij allemaal moeite doen de boel netjes te houden met onze hardcups, maar na dit optreden kan de schoonmaak ploeg als nog flink aan de gang.Tijdens de show let de geluidsman even niet op en horen we een fractie helemaal niks. Zanger Marcus Bischoff springt alle kanten op en met hem een groot deel van het publiek, met bijvoorbeeld een van de grootste wall of deaths die ik vandaag gezien heb. De Duitse heren spelen een gevarieerde show er komen dan ook nummers van bijna alle albums voorbij, onder andere ‘Counterweight’, ‘Endzeit’ en ‘Ubermacht’ worden met de nodige energie vertolkt.
Dan naar de afsluiter van dit festival, Kreator. Je zou bijna zeggen: “hoe kunnen ze de vorige band qua show nog overtreffen?”. Nou het antwoord is gewoon vette thrash en wat vlammen. Dat zit wel goed bij Mille en zijn maten, ze beginnen met ‘Violent Revolution’ en dit gaat gepaard met een hoop vuur. Bij het 2e nummer boren ze al meteen hun laatste langspeler aan dat doen ze nog 1 keer met ‘Strongest Of The Strong’. Deze is meteen voor alle bands die op DMF 2022 gespeeld hebben. Er komen ook 2 Violent Minds (hun mascotte) het podium op met fakkels.
Kreator kan putten uit een discografie waar je U tegen zegt. Het begon voor deze Duitse thrash koningen met het in 1985 verschenen ‘Endless Pain’ en via 13 andere degelijke thrashplaten komen we uit bij de nieuwe plaat ‘Hate Uber Alles’. Er komen heel wat platen aan bod met nummers als ‘Satan Is Real’, ‘Hordes Of Chaos’ en ‘Phobia”. Maar mijn persoonlijke toefje op de al heerlijke taart komt pas aan het einde van de show met ‘Flag Of Hate’ en ‘Pleasure To Kill’. Dit was weer een optreden om je vingers bij af te likken.
Dynamo Metal Fest 2022 is weer een geslaagde editie en we hopen volgend jaar weer van de partij te zijn.
Social media