De Oekraïense black metal band Drudkh is altijd omgeven met een waas van mysterie. Geen interviews, onduidelijke bezetting, credits over opnamen, productie, mix of mastering worden ook nu niet prijsgegeven. Gelukkig is de muziek altijd van zulk hoge kwaliteit dat we er graag een woordje aan vuil maken.

Drudkh is trouwens een erg actieve band. Opgericht in 2002, brachten zij in de beginperiode wel elk jaar een album uit, tegenwoordig zitten ze aan het gemiddelde van elke drie jaar nieuw werk. En dan belanden we bij ‘Shadow Play’, het dertiende studioalbum op rij. De mystiek rond de band heeft me altijd doen denken aan de obscuriteit die hangt rond de Amerikaanse bands Wolves In The Throne Room of Agalloch. Muzikaal gezien zijn ze ook wel een beetje verwant aan elkaar.

Drudkh was destijds al een uitzonderlijke band vanwege hun afkomst uit Oekraïne. Sinds ze in oorlogsgebied verblijven is het alleen maar meer bewonderenswaardig dat ze met grote regelmaat nieuw werk blijven uitbrengen. In 2022 schrokken we nog toen hun vorige drummer sneuvelde in de strijd voor zijn vaderland, uit dat jaar stamt ook voorganger ‘All Belong To The Night’. Met het schaduwspel dat nu uitgebracht werd, blijft men trouw aan de vertrouwde sound van atmosferische black metal.

Men neemt in elk nummer de tijd om met repetitieve patronen het mysterie te onthullen. Zeker nu, want de eerste track – drie songs van zeven minuten en drie van meer dan tien minuten – ‘Scattering The Ashes’ wendt verstilde geluiden aan waarbij je met enige fantasie kunt voorstellen dat ze as verzamelen. Misschien een tribuut aan hun tragisch omgekomen bandlid? Trage vervormde riffs gaan over in weemoedig tokkelen, men herhaalt noten om ze dieper te laten inwerken op de geest van de luisteraar. Dit nummer blijft rustig en instrumentaal met wederkerende patronen, mogelijk als de cyclus van het leven. Het is in elk geval een verrassende start van ‘Shadow Play’.

We komen op bekend terrein met het elf minuten durende ‘April’ dat als contrast erg ruwe black metal is. Wel zijn er pagan invloeden en een keyboardlaag blijft altijd op de achtergrond, in elke song. Episch raggend is dit laat ons zeggen. Zelfs een beetje Primordial uit de beginperiode in ‘The Exile’, de volgende songs zijn nog sneller. Niet constant echter, Drudkh blijft mooi toveren met dat atmosferische element. In principe niets nieuws onder de zon, maar dat hoeft ook niet op zo’n hoog niveau. Luister maar naar afsluiter ‘The Thirst’ dat elke black metal fan zal laven door eerst hard van stapel te lopen en vervolgens nog vijf minuten sferisch, kalm en beschouwend te blijven. Wanneer er op ’t laatste dan toch nog enige screams opduiken, dan klinken die extra doorleefd. Drudkh blijft zichzelf en ook op ‘Shadow Play’ is dat een verdienste.