Wanneer de naam Dream Theater valt, dan wordt er met eerbied gesproken over deze Amerikaanse band die we gerust de vaandeldragers van progressieve metal kunnen noemen. Na bijna vier decennia is men toe aan het vijftiende studioalbum ‘A View From The Top Of The World’. Ook zij ontsnapten niet aan de greep van het virus en zetten de tering naar de nering om te blijven doen waar ze van houden: muziek maken.

In 2019 bracht de band de voorganger ‘Distance Over Time’ uit en ging men van start met een op voorhand uitverkochte tournee die zowel het nieuwe album als de 20^e verjaardag van ‘Scenes From A Memory’ in het zonnetje zette. In het voorjaar van 2020 werd deze tournee een halt toegeroepen en waren de muzikanten aan huis gekluisterd: zanger James LaBrie in Canada en de rest van de band in de Verenigde Staten. Toevallig was een nieuw hoofdkwartier voor Dream Theater toen juist af en kon de band deze nieuwe ruimte benutten om samen te werken aan een volgend album. Deze plek – waar gitarist John Petrucci al eerder gewerkt had aan een soloalbum en een Liquid Tension Experiment album – groeide uit tot de nieuwe basis van de New Yorkse muzikanten. Pas in maart 2021 kon James LaBrie overkomen vanuit Canada om zijn bijdrage daadwerkelijk uit te voeren.

Deze nieuwe brok progressieve metal (70 minuten speelduur) zet de tendens van voorganger ‘Distance Over Time’ verder in die optiek dat Dream Theater haar kunsten vertoont op een meer humane manier. De eerste single ‘The Alien’ trekt van leer met draaiende riffs en onrustige progpatronen, maar weldra is daar Petrucci met een zalvende, strelende solo. Uiteraard blijft Rudess niet achter met een keyboard solo. Zoals steeds is de rustige, verhalende zang van LaBrie ons baken van herkenning in deze progressieve rollercoaster. Als fan zit je meteen op een goede wei met een fantastisch DT-geluid, dat in ‘Answering The Call’ nog iets extra biedt met een opvallend opzwepende ritmiek en accenten die welhaast aan Amon Amarth doen denken. Zware riffs contrasteren met uitwaaierende gitaarsolo’s en het refrein is erg catchy. Het mediumtempo ‘Invisible Monster’ is goed gekozen als tweede single, want wie kan weerstaan aan de charme van dit refrein?

Dream Theater heeft altijd sterk gestaan met knappe melodieën in de zang, zodat deze ongenaakbaar oprijst boven de instrumentale virtuositeit. Want dat is er nog steeds, het etaleren van de kunde is in elke song prominent aanwezig, maar zonder dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Dit album is behoorlijk heavy, bassist John Myung noemt het zelfs ‘hun metal album’ en dat komt goed tot uiting in de moderne vette gitaargeluiden in ‘Awaken The Master’. Petrucci gebruikt hier een bijzonder laaggestemde 8-snaren gitaar die de track in een zompig bad dompelt. Tekstueel merken we de reprise van het thema ‘donker en licht’, dat komt meermaals voor. Als kroon op het werk is er de 20 minuten durende titeltrack en dat is een muzikale reis op zich. Na een filmische start krijgen gitaar en keyboards weer volop de ruimte en temidden van die spetterende ornamenten klinkt LaBrie beheerst en weemoedig. Er staat geen uitgesproken ballade op dit album, maar de break in het midden maakt dit goed met tokkelende gitaren, cello en zang die naar je strot grijpt. Een prachtige sensitieve gitaarsolo hoort daarbij. Na een kwartier herneemt het hardere thema met een brede waaier aan wilde solo’s. Deze titelsong is een parel vol emoties en sluit een grandioos album van Dream Theater af. Het blijft een klasse apart en ditmaal zal de fanbasis het unaniem eens zijn: aanschaffen die schijf! Wie kiest voor het artbook krijgt nog een CD erbij met een volle 5.1 surround mix en een documentaire over het Dream Theater hoofdkwartier op blu-ray.