Pure heavy metal is de bron en het uitgangspunt geweest voor alle subgenres in het hardere muzieksegment en nog steeds oogst deze oervorm het meeste succes. Kijk maar naar de affiche van Wacken Open Air waar een bonte verzameling clichés nog steeds de meeste vuisten de lucht in krijgt. Waarom voelt een bekende producer de drang om nog een steentje bij te dragen, als hij dagelijks hoort hoe bands weinig toevoegen aan wat er al was? Pure geldingsdrang of ‘just for fun’, want Fredrik Nordström heeft vooral naamsbekendheid verkregen als geluidsgoeroe van melodieuze death metal, de zogenaamde Gothenburg sound.

Toch hebben we altijd een boontje gehad voor zijn Dream Evil. Die band werd in 1999 opgericht toen Fredrik toen de nog onbekende gitarist Gus G tegenkwam. Ze smeedden plannen om een band op te richten, intussen had Fredrik zanger Niklas Isfeldt ontmoet als achtergrondzanger bij HammerFall en weldra trad ook bassist Peter Stålfors toe en tot op de dag van vandaag is ook hij nog steeds van de partij. Gus G besliste al vlug – in alle vriendschap – zijn aandacht te richten op eigen projecten, dat is algemeen geweten en hij is destijds vervangen door sologitarist Markus Fristedt. Ook hij is nog steeds van de partij, enkel de drummer is nieuw (Sören Fardvik) sinds het vorige album ‘SIX’.

Bandleden en fans moeten tegenwoordig wel geduldig zijn, want Dream Evil heeft er de laatste decennia een gewoonte van gemaakt om maar alle zeven jaar een nieuw album te maken. Maar goed, we worden wel beloond met een leuke plaat met alles erop en eraan. En ja, het klinkt allemaal meteen bekend in de oren, maar de songs zijn aanstekelijk en goed, ze worden enthousiast en gedreven vertolkt en Isfeldt is een puike zanger. Met stoere riffs vangt titelsong ‘Metal Gods’ aan, gevolgd door het scanderen der titel. Men graaft hier in het verleden om oudere goden als Iron Maiden en Manowar te eren in de autobiografische tekst. Uiteraard zijn beide bands van invloed op wat Dream Evil doet. De tokkelende gitaren monden uit in een swingende rocker met toetsen in het tweede nummer ‘Chosen Force’, een vleugje Europe kan ook geen kwaad. Zeebonken die ten strijde trekken doen het ook altijd goed en dus zeilen we in vlotte galop doorheen ‘The Tyrant Dies At Dawn’, een onmiskenbare oorwurm met koortjes die de teksten vinnig herhalen. HammerFall is niet ver weg. En Primal Fear kan zo ‘Fight In The Night’ coveren zonder dat iemand het zou merken. Een pakkend nummer waarin men wat gas terugneemt, is ‘Masters Of Arms’, terwijl vurige gitaarsolo’s van Fristedt in elke song een plekje krijgen. En we genieten er dan nog van met volle teugen ook. Tien compacte songs worden zonder verpinken op ons afgevuurd en we detecteerden geen enkele ‘filler’. Besluit: deze heren passen de regels van ‘het grote boek van heavy metal’ tot in de puntjes toe, maar komen er mee weg door hun talent en pure liefde voor het vak. Het kan geen toeval zijn dat ‘The Book Of Heavy Metal’ ook de titel was van hun derde album in 2004. Nu, twintig jaar later, vertoont ook hun zevende album geen sporen va slijt.