Frontman Alan ‘Nemtheanga’ Averill heeft nog andere pijlen op zijn boog naast het welhaast iconische Primordial en het schijnbaar ingedutte Twilight Of The Gods. In 2013 richtte hij Dread Sovereign op, een Iers drietal dat nu – bijna vier jaar na ‘For Doom The Bell Tolls’ – klaar is met het derde volledige album ‘Alchemical Warfare’. Een titel die meteen goedgekozen is en de huidige toestand in de wereld mogelijk aan de kaak stelt. Alchemie en chemische experimenten zijn een heikel onderwerp, zo ook de mogelijkheid om er oorlog mee te voeren.

Dread Sovereign is een band opgericht om old school occulte ware doom metal in ere te houden, maar op dit nieuwe album zit er meer furie in. Niet moeilijk, indien ontsproten uit de huidige situatie in de wereld. Zelf omschrijft de band het als zijnde meer invloeden van Venom en Motörhead in de songs – dan vooral in de kortere songs – en dat resulteert in een minder epische aanpak, ook al bewaart men de licht psychedelische smaak in het gitaarwerk en zijn galmende, statige riffs nog genoeg van de partij. De zompige, maar organische productie is geknipt voor een stel dat live in de studio opneemt en de spontaniteit blijft zo behouden.

Na een akelig aandoend intro ‘A Curse On Men’ neemt de langste track van het album (tien minuten) ‘She Wolves Of The Savage Season’ zijn tijd om met doom riffs en solo’s van Bones langzaam op te bouwen naar het moment met nijdige zang. Er wordt gerockt, maar tevens zijn er momenten dat men de pas inhoudt om psychedelisch uitwaaierende klanken over ons heen te strooien. Het voor de eerste video uitverkoren ‘The Great Beast We Serve’ presenteert de welbekende verkondigende zang op galopperende ritmes. De volgende songs hebben met acht minuten speelduur ook de nodige breaks en verrassende momenten. Geniet van het meeslepende refrein van ‘Her Master’s Voice’ dat bepaald soulvol gezongen wordt. Zo blijven we genieten van kleine verrassende uitstapjes in de expressieve zang van Nemtheanga. Nog een lange turf waar veel afwisseling in sfeer en ritme de revue passeert is ‘Ruin Upon The Temple Mount’ met zijn spookachtig intro en imposante drums van JK. In de oppositie prijkt afsluiter ‘You Don’t Move Me (I Don’t Give A Fuck)’, dat een punky opstandigheid tentoonspreidt. Met dit album, met meer pit en furie dan uw reguliere doomepos, zal Dread Sovereign een meer gemêleerd en dus ruimer publiek aanspreken.