Disillusion heeft een opmerkelijk parcours afgelegd. De Duitse band onder leiding van mastermind Andy Schmidt deed ons meteen de superlatieven bovenhalen toen in 2004 hun debuut ‘Back To Times Of Splendor’ uitkwam. Dit meesterwerk in het progressieve death metal genre wordt ook nu nog door velen beschouwd als grensverleggend en overweldigend. Groot was de teleurstelling toen opvolger ‘Gloria’ een heel andere, experimentele koers leek te varen. Verwarring en… disillusie viel ons ten deel, maar diep in ons hart bleven we hopen op beterschap.

Lang stond het project op non-actief, maar in 2016 was er de single ‘Alea’, gevolgd door een aantal concerten om te testen of er nog interesse in de band bestond. En reken maar dat ik niet de enige was die dat superieure debuut herinnerde. Mits de hulp van verbeten fans werd een crowdfunding campagne georganiseerd om een volgend nieuw studioalbum te maken. Twee jaar concentreerde Andy Schmidt zich op het schrijven, opnemen en vervolledigen (mastering door Jens Bogren) van ‘The Liberation’. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: dit is de gedroomde opvolger van dat illustere debuut dat nog steeds in ons collectief geheugen gegrift staat!

‘The Liberation’ is zeker het album waarvan we stiekem hoopten dat Disillusion dit ooit nog zou maken! Zoals de titel aangeeft, gaat er een onaards, licht spiritueel gevoel van bevrijding van uit. ‘In Waking Hours’ – dat we als intro kunnen beschouwen naar de uit de kluiten gewassen songs, waarvan er drie van de negen flirten met de 12 minuten grens – schept met akoestische gitaren en zwevende synths een vredig, episch gevoel.

‘Wintertide’ voert ons doorheen talrijke aspecten van het rijke muzikale spectrum van Andy Schmidt en zijn nieuwe kompanen. Er komt veel op je af: na een kalm begin weerklinkt een donkere, gejaagde stem. Als contrast gebruikt Andy tevens geregeld een ferme ruige grunt. Die passages munten uit in rockende strakheid, de naam progressieve death metal waardig. Ja, Opeth liefhebbers gaan dit kunnen waarderen. Maar ook namen als Ne Obliviscaris en Pink Floyd flitsten door mijn geest tijdens de beluistering. Fragmenten vol woede worden gesublimeerd door verstilde passages welke meteen bulken vredige beschouwingen. Ook de cleane zang is uitmuntend en dikwijls sereen. En om dit alles te kronen horen we ook nog vurige gitaarsolo’s.

Dit contrast tussen veel verschillende zang is ook minutieus uitgewerkt in ‘The Great Unknown’ – een song met zelfs wat moderne trekjes, maar anderzijds ook even croonerzang. Hoeveel soorten stemmen heeft die man? Eindeloos veel, want ‘A Shimmer In The Darkest Sea’ blijft vrij rustig en gruntloos, met een lage donkere stem die soms aan Peter Steele doet denken. Weemoed staat centraal in deze track, erg beklijvend ook. De theatrale, opgefokte zangpartijen in de volgende lange track ‘The Liberation’ herbergen een energie van jewelste, maar later krijgen serene gevoelens weer een plaats tussen de brutaliteit. Dan is vooral de bedachtzame samenzang prachtig! Toch heeft deze song een in spé niet zo complexe rockende basis, al zijn er ook pure progressieve uitstapjes. Het sensitieve gitaarwerk in ‘Time To Let Go’ doet wat aan Pink Floyd denken, nog vermeerderd met het doordachte inzicht in de knappe teksten. Laatste lange track ‘The Mountain’ kunnen we dramatisch noemen, over afscheid nemen en daarmee in het reine proberen te komen. Een gure wind blaast omheen de berg, fataal gesproken tekst met piano. De grote levensvragen worden hier omhelst met licht experimenteel spel en een middenstuk met sax. Als grand parade op het einde krijgen we een korf vol gitaarsolo’s van briljante makelij. Het moge duidelijk wezen: Disillusion is terug, en hoe!